به گزارش خبرگزاری تسنیم از قزوین، سایت دفن و پردازش زباله محمدآباد قزوین بهمساحت 111 هکتار در حوالی روستای محمدآباد از توابع بخش مرکزی شهرستان بویینزهرا بنا شده است و اکنون علاوه بر استان قزوین، از استانهای همجوار از جمله زنجان، گیلان، تهران، قم و البرز انواع زبالههای خطرناک به این مکان منتقل میشود.
مدیریت سایت دفن و پردازش پسماند قزوین در سال 1393 از سازمان مدیریت پسماند به بخش خصوصی واگذار میشود و ازآنجایی که دستگاههای پردازش زباله و شیرابههای آن در سال 1394 از رده خارج شدند، بحران زیستمحیطی از همان سال آغاز شد.
روزانه 750 تن زباله، 350 تن زباله قزوین بهعلاوه 400 تن زباله استانهای همجوار به سایت پسماند محمدآباد منتقل میشود اما از این زبالهها کمپوست (به مواد آلی گفته میشود که در طول زمان با جمع شدن در یک محوطه یا ظرف دچار پوسیدگی و تجزیه میشوند) تهیه نمیشود بلکه بهواسطه مدیریت غلط فقط زباله روی زباله گذاشته میشود.
زباله نخست باید تفکیک شود سپس پردازش و در نهایت بهسمت لندفیل (به گودال یا محلی گفته میشود که انواع زباله و پسماند به آنجا منتقل و دفن میشود) هدایت شود، که اگر این فرآیند بهدرستی و مبتنی بر روشهای اصولی و علمی انجام شود، زبالههای چندشآور با بوی مشمئزکننده را میتوان بهمثابه طلای کثیف دانست،
این در حالی است که فرآیند پردازش زباله در سایت دفن پسماند محمدآباد قزوین بهسبب خرابی ماشینآلات بهدرستی صورت نمیگیرد؛ راه لولههای انتقال شیرابهها (عصاره روانی است که از زباله و پسماند خارج میشود) به استخرهای تبخیری بسته شده است و متأسفانه این مایعهای خطرناک ناشی از زبالههای شهری، صنعتی و بیمارستانی در سفرههای زیرزمینی روان میشود.
این شیرابههای مضر و سمی سلامت محیط زیست و اهالی روستاهای همجوار سایت را نشانه رفته و عامل شیوع بیماری سرطان، نازایی و انواع بیماریهای ریوی بین مردم روستاها شده است همچنین بقای زمینهای کشاورزی و سلامت احشام را بهطرزی وحشتناک به خطر انداخته است.
با توجه به مطالعات بهعملآمده توسط سازمان بهداشت جهانی در مورد نیترات، این سازمان حداکثر مجاز 50 میلیگرم در لیتر (برحسب نیترات) را اعلام کرده است اما نیترات آب روستاهای اطراف سایت در اوج ناباوری بسیار بالاتر از این رقم است.
گزارش از حسین عسگری فرد و سحر علیخانی
انتهای پیام/ش+