به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، 25 سال قبل یعنی در تاریخ 11 آوریل 1996 رژیم صهیونیستی پیش از شکست بزرگ در لبنان در سال 2000، ضمن آخرین تلاشهای خود برای از بین بردن جنبش حزبالله، حمله وحشیانهای تحت عنوان عملیات «خوشههای خشم» علیه مناطق جنوبی لبنان ترتیب داد.
این حملات باعث گسترش موج آوارگی اهالی جنوب لبنان شد. این عملیات 16 روز به طول انجامید و باعث وارد آمدن تلفات سنگینی در میان غیرنظامیان لبنانی شد.
عملیات موسوم به خوشههای خشم صبح 11 آوریل 1996 با حمله جنگندههای دشمن صهیونیستی به مواضعی در مناطق «بعلبک» و «صور» آغاز شد و پس از آن هواپیماهای دشمن ساختمانهای مسکونی در جنوب بیروت را هدف گرفتند.
جنایت تروریستی اشغالگران در کشتار زنان و کودکان لبنانی
صحنههای جنایتهای وحشیانه رژیم اشغالگر صهیونیستی در قتل عام غیرنظامیان لبنانی در روستاهای جنوبی این کشور کاملا پیدا بود. در واقع این صحنهها حملات ترویستی را به نمایش میکشیدند که در آن زنان و کودکان از هیچ تجاوزی در امان نبودند.
تجاوزات رژیم صهیونیستی علیه لبنانیها تنها منحصر به قتل عام مردم نبود و نظامیان صهیونیست طی حملاتی گسترده زیرساختهای لبنان را از پلها و جادهها و بنادر گرفته تا ایستگاههای پمپاژ آب و تولید برق٬ ارتباطات٬ پروژههای کشاورزی و صنعتی و خدماتی به اضافه مدارس و ساختمانهای مسکونی نابود کردند.
اما دردناکترین جنایت صهیونیستها در لبنان طی این عملیات، «جنایت قانا» بود. روستای قانا در جنوب لبنان در سال 1996 و در جریان جنگ لبنان مقر نیروهای سازمان ملل بود. با حمله جنگندههای اسرائیلی به جنوب لبنان ، بسیاری از زنان و کودکان برای در امان ماندن از این حملات به مقر نیروهای سازمان ملل در این روستا پناه بردند. اما نظامیان رژیم صهیونیستی با زیرپا گذاشتن تمام مقررات و حقوق بینالمللی و انسانی ، این منطقه و ساختمان مورد نظر را زیر آتش سنگین توپخانه ویران کردند. در جریان این بیش از 100 نفر که 33 نفر از آنها کودکان زیر 10 سال بودند به شهادت رسیدند.
تصاویر بدن های پاره پاره شده زنان و کودکان بی پناه در قانا که در همه جای دنیا منتشر شد، حکایت از زیر پا گذاشتن تمام اصول حقوق بشر و انسانیت و ارتکاب جنایت علیه انسان ها توسط صهیونیست ها بود و با وجود محکومیت آن توسط جامعه جهانی و حتی سازمان ملل، این اقدام جنایتکارانه هیچگاه از سوی آمریکا و حامیان غربی رژیم صهیونیستی محکوم نشد.
بعدها نتایج تحقیقات بین المللی ثابت کرد در بمباران قانا نظامیان صهیونیستی از بمب های ممنوعه سوزاننده استفاده کرده بودند تا بیشترین تعداد قربانی را بگیرد. 17 بمب از این نوع در مقر نیروهای بین المللی حافظ صلح فرود آمد که همه دلیلی بر وحشیگری و خوی غیر انسانی رژیم صهیونیستی بود.
طبق گزارش سازمانهای دفاع از حقوق بشر، در این جنگ 16 روزه بیش از 150 نفر از شهروندان لبنانی شهید شدند که 106 نفر از آنها فقط از روستای قانا و 9 نفر از ساکنان نبطیه بودند. حدود 350 نفر از لبنانیها نیز در این جنگ زخمی شدند.
همچنین دوهزار و 18 منزل مسکونی شهروندان جنوب لبنان تخریب شد؛ کارشناسان خسارت وارد آمده به لبنان را حدودا 500 میلیون دلار اعلام کردند، در مقابل خسارت وارد آمده به رژیم صهیونیستی نیز 300 میلیون برآورد شد.
روایت مصطفی بدرالدین از تلاش ناکام دشمن برای نابودی مقاومت
هدف اصلی رژیم صهیونیستی از این عملیات وحشیانه، نابودی حزبالله جهت ادامه اشغالگری این رژیم در خاک لبنان بود. در واقع صهیونیستها قصد داشتند با نابودی زیرساخت های حزبالله و منهدم کردن انبارهای موشک کاتیوشا مقاومت لبنان، مانع از افزایش توانایی نظامی حزبالله شوند و خطر حملات موشکی این جنبش علیه جبهه شمالی فلسطین اشغالی را دفع کنند.
صهیونیستها همچنین تلاش زیادی برای شناسایی انبارهای مهمات حزبالله و نیز ستاد فرماندهی مقاومت لبنان انجام دادند. علاوه بر آن رژیم اشغالگر اسرائیل در این جنگ از حمایت بینالمللی و منطقهای برخوردار بود. آمریکا و غرب و برخی کشورهای عربی کنفرانسی را در «شرمالشیخ» مصر برگزار کردند و تصمیم گرفتند مقاومت فلسطین و لبنان را از بین ببرند و وجود هرگونه سلاح مقاومت را ممنوع اعلام کردند.
در این میان نقش «سید مصطفی بدرالدین» معروف به سید ذوالفقار فرمانده شهید مقاومت در جنگ خونین 16 روزه بسیار بارز و برجسته است. او پس از این جنگ در یک روز بهاری در یک اتاق کوچکی که مسئولان و فرماندهان مقاومت همگی در آنجا جمع شده بودند در روایت خود از جنگ 16 روزه با مسئولان و نیروهای مقاومت لبنان درباره حوادث آن صحبت کرد.
سید ذوالفقار در بخشی از سخنان خود درباره این جنگ گفت، «شیمون پرز» رئیس وقت رژیم صهیونیستی در آن روزها گمان میکرد که با راهاندازی کشتار خونین موسوم به عملیات خوشههای خشم علیه لبنان میتواند مجددا در انتخابات صهیونیستها پیروز شده و از این تجاوز به دنبال تحقق اهداف زیر بود:
-آسیب زدن به زیرساختهای سازمانی حزبالله و تجزیه نهادها و از بین بردن نمادهای اصلی آن.
-تخریب زیرساختهای نظامی مقاومت و ضربه زدن به پایگاهها و حذف فرماندهان نظامی نامدار آن به اضافه نابودی مراکز لجستیک و سکوهای پرتاب موشک کاتیوشا.
-شکست تفاهم جولای که بعد از جنگ هفتروزه موسوم به عملیات «تسویه حساب» در سال 1993 انجام شده بود.
-جدا کردن مسیر لبنان و سوریه به منظور به عزلت کشاندن لبنان و تحت فشار قرار دادن آن برای امضای توافق سیاسی-امنیتی با دشمن در امتداد توافق 17 می.
-ایجاد شکاف میان مقاومت با ملت و دولت لبنان از طریق تفرقه انگیزیهای فرقهای و مذهبی به نفع طرفهای رابط رژیم صهیونیستی.
-ضربه زدن به زیرساختهای اقتصادی در لبنان و خالی کردن روستاهای جنوب برای ایجاد یک بحران داخلی که افکار عمومی را علیه حزبالله تحریک کند.
این فرمانده بزرگ مقاومت هنگام صحبت کردن درباره حوادث و صحنههای این جنگ شوم در روزهای بعد نفس عمیقی کشید و رو به حاضران گفت: تصور کنید که برخی از برادران ما در معرض بیش از 10 حمله متوالی بودند و همچنان در تیررس موشکهای دشمن قرار داشتند اما خستگیناپذیر ادامه میدادند.
وی درباره روزهای پایانی جنگ تاکید کرد که دشمن جرات نداشت دایره تجاوزات خود را گسترش دهد؛ چرا که طی روزهای جنگ متوجه شد نمیتواند نیروهای مقاومت را وادار به عقبنشینی کند و حتی برعکس تصورات آن٬ حزبالله سطح پاسخها و حملات متقابل خود را بالا برده و تل آویو قادر به جلوگیری از موشکباران جبهه صهیونیستها با موشکهای حزبالله نیست. سرانجام دشمن صهیونیستی ساعت 4 سپیدهدم روز شانزدهم جنگ در اثر پاسخهای موشکی مقاومت که تبدیل به کابوس شهرکنشینان صهیونیست شده بود، تجاوزات خود را متوقف کرد؛ درحالی که همه چیز از نظر آماری به نفع مقاومت لبنان بود.
آگاهی از قدرت حزبالله؛ تنها دستاورد صهیونیستها در جنگ 16 روزه
بر این اساس، این تهاجم دشمن با مقاومت سرسختانه و شجاعانه حزب الله و مردم لبنان شکست خورد و در نتیجه منجر به تحقق نیافتن خواسته های نظامی رژیم صهیونیستی در موارد: توسعه کمربند ایمنی جنوب لبنان، دور نگاه داشتن مناطق شمال اسرائیل از آتش کاتیوشا، تحمیل قرارداد دلخواه خود بر مقاومت اسلامی و به جریان انداختن قطعنامة 425 در عرصه جهانی، شد.
رژیم صهیونیستی ، بعد از ارتکاب جنایت کشتار قانا، با محکومیت گسترده بینالمللی روبرو شد، سرانجام در 27 آوریل 1996 کار به آتشبس و امضای توافقنامه مکتوب، موسوم به «تفاهم آوریل»، کشید. به موجب این توافق، مقاومت، (از نظر دشمن) مشروعیت و حق دفاع از خود را به دست آورد و قرار شد در مقابل عدم پرتاب موشک از سوی حزبالله، اسرائیل به افراد و مناطق غیرنظامی حمله نکند. اینجا نیز نقش سلاحهای موشکی و قدرت بازدارنده آن در رویارویی با دشمن آشکار شد.
درواقع صهیونیستها بدون اینکه بخواهند مجبور شدند حزبالله را به رسمیت بشناسند.
در طول این جنگ 16 روزه دشمن 883 حمله هوایی٬ 881 تجاوز زمینی و 65 عملیات دریایی انجام داد که حزبالله در پاسخ به آن 47 شهرک صهیونیستنشین را با موشک مورد هدف قرار داد و 54 عملیات نظامی در زمینههای مختلف نیز به انجام رساند.
پس از آن از سال 1998 و با افزایش عملیاتهای مقاومت و کیفیت آنها ضد دشمن و مزدورانش، درخواست عقبنشینی در اسرائیل بالا گرفت و وعده عقبنشینی نیز وارد برنامه های انتخاباتی این رژیم شده بود. دیدن تصاویر تلویزیونی کشته شدن نظامیان صهیونیست در لبنان دیگر برای جامعه صهیونیستها قابل تحمل نبود. بنابراین «ایهود باراک» نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی عقبنشینی را پیش از موعدی که قبلاً تعیین کرده بود، امضا کرد و نیروهایش به نحوی سریع و ناگهانی در 25 مه 2000 عقبنشینی کردند. این عقبنشینی در جهت اجرای قطعنامه 425 شورای امنیت نبود، بلکه صرفاً نتیجه عملیات مقاومت بود.
این درحالی بود که طی آن دوره رژیم اشغالگر قدس افتخار میکرد که سالهاست با کشورهای عربی می جنگد اما حتی یک سیلی نیز از آنها دریافت نکرده است.
در همین راستا اخیرا «ولید سکریه» نماینده پارلمان لبنان در گفتگو با المیادین اعلام کرد که اسرائیل از خلال کشتار غیرنظامیان در عملیات خوشه های خشم تلاش کرد تا مردم لبنان و مقاومت این کشور را از یکدیگر جدا کند، اما موفق نشد.
«طلال ناجی» معاون دبیرکل جبهه مردمی آزادی بخش فلسطین نیز به نوبه خود اظهار داشت که جنگ آوریل پیروزی بزرگی برای حزبالله بود و خوشههای خشم در پیروزی عظیم مقاومت لبنان تجسم یافت. همچنین به لطف ایستادگی نیروهای مقاومت و شجاعت «سید حسن نصرالله» دبیر کل حزبالله این پیروزی ارزشمند تحقق یافت.
انتهای پیام/