به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در روزهای اخیر بحث حفظ قرآن و موضوعات پیرامونی آن، پای ثابت اخبار و فعالیتهای قرآنی شده است. در همینباره میتوان به سخنان نصرالله پژمانفر رئیس فراکسیون قرآن و عترت مجلس شورای اسلامی مبنی بر بلاتکلیفی موضوع حفظ قرآن در کشور و واکنشهای به آن، برگزاری دورههای شبانهروزی تحفیظ قرآن در حرم رضوی و آزمونهای حفظ عمومی توسط سازمان دارالقرآنکریم و غیره اشاره داشت.
در این باره "علیرضا کچوییان" مدیر مؤسسه قرآن و نهجالبلاغه تهران یادداشتی را در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار داده است که در ادامه میخوانید:
رویکرد حلالمسائلی و به نوعی ارائه طریق در برونرفت از مشکلات موجود و نیل به مطلوب در موضوع حفظ قرآن بهعنوان نقطه مشترک عمده و قریب به اتفاق تمامی این اخبار قابل مشاهده است، اما سؤالی که ذهن را به خود مشغول میکند این است که آنچه تا به حال با صرف هزینهها و بودجههای هنگفت در بحث ترویج و آموزش حفظ قرآن در سطح خرد و کلان برنامهریزی در نهادها، شوراها و ستادهای تخصصی این موضوع انجام پذیرفته چه دستاوردهایی داشته که متولیان امر را به طرحی نو درانداختن واداشته است؟
آیا با راهاندازی دورههای شبانهروزی تحفیظ قرآن که به تعبیر عجیب آقای میریان رئیس مرکز قرآن آستان قدس "هیچ روشی به اندازه روش حفظ شبانهروزی مؤثر نیست" و برگزاری سالانه آزمونهای حفظ عمومی توسط سازمان دارالقرآن در بسط و ترویج حفظ قرآن موفق عمل شده است؟ بهطور مثال از بین علاقهمندان به حفظ کلامالله چه تعدادی امکان حضور و شرکت در دورههای شبانهروزی دارند؟
در صورت امکان و از حیث توجه به برنامههای آموزشی و فشرده این دورهها با وجود انتقادات و دستاوردهای حداقلی آن میزان موفقیت فرد تا چه اندازه است؟ و یا دارندگان مدارک تخصصی و اعطایی حفظ قرآنکریم سازمان دارالقرآن برخلاف پشتوانه قانونی و ارزش معادل تعریف شده برای آن تا چه میزان موفق به استفاده از مزایای مدارک خود شدهاند که مدارک عمومی باعث ایجاد انگیزه و تشویق به حفظ قرآن شود؟
متأسفانه نگاه دستوری، رفع تکلیفی، تجربهمحور و کوتاهمدت در موضوع حفظ قرآن از سطح نهادها و سازمانها گرفته تا مؤسسات قرآنی باعث شده برخلاف تعدد برنامههای اجرا شده هنوز تا منزل مقصود و مطلوب فاصله داشته باشیم. بهنظر حفظ قرآن و راههای تبلیغ و ترویج آن را باید در فرهنگ جامعه و بهعنوان مزیتی نسبی جستجو کرد. مزیتی که فرد با کسب و حصول به آن در کنار سایر مزایای اجتماعی و واقعی میتواند از آن بهرمند شود.
رویکرد فعلی که با عدم توجه و نگاه به گذشته و رفع نقاط ضعف و عدم تأکید بر نقاط مثبت این راه شناخته میشود ما را با انباشتی از برنامههای تشریفاتی و بیحاصل که صرفاً تضییع وقت مخاطب و هزینههای قابل توجه را در پی دارد مواجه میکند. بنابراین باید با نگاهی جامع، کارشناسانه و منطبق بر واقعیتهای موجود و نیازهای مخاطب اصول و روشهای موجود را مورد بازنگری قرار داده و طرح و برنامهای فراگیر را جهت برونرفت از وضعیت آشفته موجود تدوین کرد.
انتهای پیام/