جنگ ویتنام؛ رسوایی دیگری برای جنگ‌طلبی آمریکا
خبرگزاری تسنیم: فردا سی ام آوریل سالروز شکست آمریکا در تجاوز به ویتنام است موضوعی که سیاستمداران آمریکایی بارها آن را با لشکرکشی به دیگر کشورها تجربه کرده‌اند اما ظاهرا درسی از آن نگرفته‌اند.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، جنگ ویتنام که به جنگ دوم هند و چین نیز شهرت دارد از دسامبر 1956 میلادی تا 30 آوریل 1975 میلادی در دوران جنگ سرد بین نیروهای ویتنام شمالی و جبهه آزادی بخش ویتنام جنوبی معروف به "ویت کنگ" از یک طرف و نیروهای ویتنام جنوبی و متحدانش به ویژه آمریکا درگرفته است.این جنگ کشورهای ویتنام، لائوس و کامبوج را فراگرفت. این جنگ پس از جنگ اول هند و چین آغاز شد که از یک سو ویتنام شمالی با حمایت شوروی سابق، چین و سایر کشورهای کمونیستی در برابر دولت ویتنام جنوبی با حمایت آمریکا و سایر کشورهای ضد کمونیستی قرار داشتند.
در جریان جنگ جهانی دوم هندوچین به تصرف نیروهای ژاپن درآمد و دست نیروهای فرانسوی از مستعمرات منطقه از جمله ویتنام کوتاه شد. با شکست ژاپن در پایان جنگ جهانی دوم نیروهای ملی و کمونیست‌های ویتنام خواستار استقلال شدند و در سپتامبر 1945 میلادی هوشی مینه تشکیل دولت مستقل ویتنام در هانوی را اعلام کرد. نیروهای فرانسوی پس از شکست ژاپن بار دیگر برای تسلط بر ویتنام تلاش کردند ولی این تلاش با مقاومت شدید نیروهای ویتنامی روبرو شد و به این ترتیب جنگ اول هندوچین یا جنگ اول ویتنام درگرفت. در سال 1950 میلادی ترومن رئیس جمهور وقت آمریکا مشاوران نظامی را برای آموزش و کمک به نیروهای فرانسوی به ویتنام فرستاد. در سال 1954 فرانسه شکست سختی از نیروهای ویتنام خورد و در نتیجه در کنفرانس ژنو در برابر استقلال سه کشور مستعمره یعنی لائوس، کامبوج و ویتنام زانو زد. ولی در این توافقنامه ویتنام به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد. حکومت ویتنام جنوبی در اختیار "نگو دین دیم" قرار گرفت که از سوی آمریکا حمایت می شد. در این دوره دولت ویتنام جنوبی به سرکوب شدید کمونیست ها پرداخت و تعداد زیادی از مردم به اتهام کمونیست بودن اعدام شدند. برخی از نیروهای ویتنام که در جنوب باقی مانده بودند به مقاومت مسلحانه ضد دولت نگو دین دیم اقدام کردند و نیروهای ویتنام شمالی نیز پس از مدتی به آنها پیوستند.
ویت کنگ ها در کنار نیروهای ویتنام شمالی در برابر نیروهای ضد کمونیستی در ویتنام جنوبی جنگی تمام عیار را آغاز کردند. آمریکا و نیروهای ویتنام جنوبی با تکیه بر برتری نیروی هوایی خود عملیات های نظامی زیادی را ضد نیروهای ویتنام شمالی انجام می دادند.
آمریکا قصد داشت با دخالت در این جنگ از نفوذ قدرت های کمونیستی در جنوب ویتنام جلوگیری کند. این بخشی از استراتژی گسترده آمریکا و متحدانش برای جلوگیری از توسعه و گسترش کمونیسم بوده است. بر اساس تئوری دومینوی آمریکا، اگر یک کشور به سوی کمونیستی شدن پیش می رفت سایر کشورهای منطقه نیز از آن کشور تبعیت می کردند.
دولت ویتنام شمالی و ویت کونگ ها برای متحد شدن ویتنام تحت نظام کمونیستی تلاش زیادی را آغاز کرده بودند. آنها این جنگ را جنگی مستعمراتی می دانستند که در ابتدا ضد فرانسه و سپس آمریکا این جنگ را ادامه دادند.
دخالت آمریکا در جنگ ویتنام در اوایل دهه 1960 میلادی به طور چشمگیری افزایش یافت و تعداد نیروهای نظامی آمریکایی در ویتنام در سالهای 1961 و 1962 میلادی سه برابر افزایش یافت. دخالت آمریکا در ویتنام پس از حادثه 1964 میلادی در خلیج تونکین تشدید شد. در آن سال یک فروند ناوشکن آمریکایی با کشتی های ویتنام شمالی درگیر شد که این درگیری منجر به صدور قطعنامه خلیج تونکین شد. این قطعنامه منجر به افزایش حضور نظامی آمریکا در منطقه شد و نیروهای ضربت آمریکا از سال 1965 میلادی در منطقه مستقر شدند.
در سال 1968 میلادی نیروهای ویت کنگ و ویتنام شمالی با اغاز عید "تت" و آغاز سال جدید ویتنامی حملات شدید و گسترده ای را در سراسر ویتنام جنوبی آغاز کردند که به حملات "تت" مشهور شد. این حملات از نظر نظامی موفقیت چندانی نداشت ولی به علت گستردگی و شدت آن و پوشش رسانه ای در سراسر جهان به ویژه در آمریکا افکار عمومی را به شدت ضد آمریکا بسیج کرد و موجب برپایی تظاهرات ضد جنگ در آمریکا شد.
پس از این تحولات بود که آمریکا مجبور شد به تدریج نیروهای خود را از ویتنام خارج کند و با قبول شکستی سخت در این جنگ طولانی و طاقت فرسا کار دفاع از ویتنام جنوبی را به نیروهای این کشور واگذار نماید. علی رغم امضای پیمان صلح پاریس که ژانویه 1973 میلادی توسط همه طرف های درگیر در ویتنام امضا شد، درگیری های شدید در این کشور همچنان ادامه یافت.
در آمریکا و جهان غرب جنبش های مخالف با جنگ ویتنام به شدت توسعه و گسترش یافت. دخالت مستقیم آمریکا در جنگ ویتنام در 15 اوت 1973 میلادی پایان یافت. تصرف شهر سایگون توسط نیروهای ویتنام شمالی در 30 آوریل 1975 میلادی عملا موجب پایان این جنگ طولانی و شدید شد و در سال 1976 میلادی نیز جنوب و شمال ویتنام بار دیگر متحد شدند. در جریان جنگ بزرگ و طولانی ویتنام که با دخالت مستقیم آمریکایی ها همراه بود خسارات انسانی زیادی به بار آمد. برآوردها نشان می دهد که بیش از 800 هزار تا 3/1 میلیون نفر از نیروهای نظامی ویتنام و شهروندان غیر نظامی این کشور در جریان جنگ کشته شده اند. حدود 200 تا 300 هزار نفر از این قربانیان کامبوجی بودند.20 تا 200 هزار نفر از کشته شدگان این جنگ نیز اتباع لائوس بوده اند. بیش از 58220 نظامی آمریکایی نیز در جریان این جنگ کشته شدند.
هدف ویتنام شمالی و ویت کنگ ها بیرون کردن نیروهای آمریکایی و متحدانش از ویتنام و سرنگون کردن دولت ویتنام جنوبی و ایجاد یک کشور واحد بود که تمامی این هدفها در پایان جنگ ویتنام حاصل شد.
انتهای پیام/
