سیدناصر حسینیپور، نویسنده کتاب «پایی که جاماند»، در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با بیان اینکه مهمترین مشکل فعلی در حوزه تاریخ شفاهی نداشتن نسل جدید و تازهنفس برای ثبت این خاطرات است، گفت: این موضوع اصلیترین دغدغه فعلی فعالان این حوزه است. باید برای ثبت خاطرات جنگ نگاه وسیع و جامعتری داشته باشیم. خیلی زود دیر میشود. ما وقت چندانی برای ثبت این خاطرات، گزیشن بهترین سوژهها و شناسایی افراد جدید نداریم.
وی ادامه داد: افراد زیادی درگیر جنگ بودند؛ رزمندگان، فرماندهان و افراد هادی که بسیاری از افراد این دستهها خاطرات نابی دارند که هنوز به سراغ آنها نرفتهایم. اگر سالها قبل با بینش و برنامهریزی بهتری به سراغ این موضوعات میرفتیم، دچار چنین خسرانی نمیشدیم. بسیاری از افرادی که در این واقعه حضور داشتند، الآن در میان ما نیستند و یا اگر هم هستند یا حاضر نیستند خاطرات خود را بگویند چون معتقدند که کار را برای خدا انجام دادهاند و لزومی ندارد که آنها را برای دیگران بگویند. برخی نیز حاضر به یادآوری این خاطرات هستند، اما گذر زمان واقعه را از ذهن آنها دور کرده است.
نویسنده کتاب «پایی که جاماند» یادآور شد: به نظرم ما تنها نهایتاً شش سال دیگر فرصت داریم که این خسران و شکاف را جبران کنیم. چون اگر راویان تا آن هنگام هم زنده باشند، گرد فراموشی به خاطرات آنها پاشیده خواهد شد. ما در این حوزه نیازمند فرهنگسازی بودیم تا بتوانیم این گنجهای ناگفته و پنهانمانده در سینه رزمندگان را بیرون بکشیم و تاریخ شفاهیمان را کامل کنیم. این کمکاری هم بیشتر متوجه نهادهای مربوط است که تنها به تألیف آثار فکر کرده و برنامهریزی وسیعتری انجام ندادهاند.
حسینیپور با بیان اینکه ترجمه آخرین مرحله برای ثبت کامل خاطرات جنگ است، گفت: ده سال پیش رهبر معظم انقلاب تأکید داشتند که تعدادی از این آثار به زبانهای دیگر ترجمه و در اقصینقاط جهان توزیع شود، اما هنوز کار روشن و مشخصی برای این حوزه انجام نشده است. این در حالی است که بهترین مجرا و راه انتقال فرهنگ و ارزشهای دفاع مقدس کتابهای خاطرات هستند. من فکر میکنم که برخی از نهادهای متولی تنها به چاپ اثر میکنند و برنامه روشنتری برای ترجمه آنها ندارند. این در حالی است که با کمترین هزینه میتوان به انتقال ارزشهای دفاع مقدس و مظلومیت مردم ایران امید د اشت.
انتهای پیام/