تهدیدات توخالی اوباما
خبرگزاری تسنیم: کارشناس اندیشکده امریکن اینترپرایز با توخالی خواندن تهدیدات اوباما در مورد سوریه، خواهان حمایت جدی آمریکا از مخالفین سوری و سرنگونی ساختن کامل حکومت اسد در سوریه شده است.
بهگزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم بهنقل از اندیشکده امریکن اینترپرایز، سیاستهای آمریکا در قبال سوریه بههیچوجه کارآمد نبوده تلاش برای در هم شکستن حکومت بشار اسد باید در اولویت کار دولت اوباما قرار گیرد.
کاخ سفید امروز تأیید کرد که رژیم سوریه با استفاده از تسلیحات شیمیایی حملاتی را ترتیب داده است. اما «تأیید کردن» واژه دقیقی برای این ماجرا نیست؛ این واژه این معنا را به ذهن متبادر میکند که گویی حکومت اسد ممکن است، شاید، اندکی گاز اعصاب سارین را استفاده کرده و شاید شماری از سوریها در معرض آن قرار گرفتهاند، فقط شاید.
پیشینه این مسئله اندکی پیچیده است: ابتدا شورشیها اندکی پیش اعلام کردند که رژیم اسد از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده است، اما بخش اعظم این اتهامات از سوی کاخ سفید رد شد. دیروز چاک هیگل وزیر دفاع این اتهامات را بهطور ضمنی رد کرد: «شک و تردید یک چیز است؛ شاهد و مدرک چیز دیگر.» اما در چندین مورد از گزارشها از جمله از منابع اسرائیلی معلوم شد که رژیم اسد واقعاً از تسلیحات شیمایی استفاده کرده است. بنابراین در روز 25 آوریل [25 اردیبهشت ماه] کاخ سفید نیز اعلان کرد که به نظر میرسد از گاز سارین استفاده شده است.
حال مشکلی که پیشِروی رئیس جمهور باراک اوباما قرار میگیرد از این قرار است: در سال 2012 وی گفت که استفاده از تسلیحات شیمیایی بهمنزله «خط قرمز»ی است برای آمریکا، یک «عامل تعیینکننده» که کاخ سفید را از موضع کنونی بیتفاوتی به درگیری مستمر در منازعه سوریه، منحرف خواهد کرد. در جریان مبارزات انتخابات، اوباما موضعی آشکار در قبال سوریه اتخاذ کرد که هرچند محتاطانه، اما قاطع بود. اما پس از پیروزی در انتخابات وی یک گام به عقب برداشت و اظهاراتی مبهم دراینباره مطرح کرد و تهدیداتی نهچندان جدی را در مورد استفاده از تسلیحات شیمیایی آشکار ساخت که سوریه باید «پاسخگو» باشد.
اکنون زمان خط قرمز/ پاسخگویی فرا رسیده است. گزارشهای اولیه مبنی بر استفاده از گاز کلورین (یک سلاح شیمیایی اما ممنوع نشده است) منجر به صدور گزارشهایی مبنی بر استفاده از گاز سارین شد. گاز سارین یک عامل اعصاب است که بهطور مشخص در معاهده تسلیحات شیمیایی استفاده از آن منع شده است. دولت چه اقدامی دراینباره انجام داد؟ اول این گزارش را تردیدآمیز خواند. آیا استفاده از سارین «قابلقبول» و «تأییدشده» است؟ آیا سارین «استفادهشده» است یا آیا سوریها در «معرض» آن قرار گرفتهاند؟ آیا اسد واقعاً فقط اندکی از سارین استفاده کرده است؟ چرا بهمقدار زیاد از آن استفاده نکرده است؟ و البته سه واژه سحرآمیز را که بسیاری از تصمیمگیریها بر اساس آنها شکل میگیرد باید در نظر گرفت: آیا رژیم سوری از «مجموعهای کامل» از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده است؟ این ازآنروست که بهزعم رئیس جمهور اوباما رژیم سوریه باید مجموعهای کامل از تسلیحات شیمیایی را بهکار گیرد تا از خطقرمز عبور کند. بنابراین بهجای واکنش از روی عصبانیت و تهدید به واکنش، همانطور که قبلاً وعده داده بود، دولت اوباما تعرضی نسبی به اسد نشان داده و در مورد «استفاده مجدد» هشدار داد.
این دولت در سخنپراکنی بسیار هنرمند است، بهویژه زمانی که نوبت به سخن پراکنی در مورد دولتهای متمرد و تسلیحات کشتار جمعی میشود. اوباما چه باید بکند؟ تلاش خود را برای تقویت دولت در تبعید سوریه افزایش دهد. تجهیز و مسلح کردن گروههای میانهرو میان شورشیان سوری را آغاز کرده؛ چیزی که هم انگلیس و هم فرانسه پیش از این خواهان آن بودند. نیروی هوایی سوریه را از کار بیندازد تا از حمله به شورشیها و تجهیز ارتش سوریه بازماند. توپخانههای اسکاد را از کار بیندازد. یک منطقه حفاظت شده غیرنظامی ایجاد کند که انجام این مهم در صورت ناکارآمدی نیروی هوایی سوریه بسیار سادهتر است. اینها همه اهدافی دوگانه هستند، که گزینه حضور نظامی مستقیم را منتفی میکنند. هرچند جدا کردن گروههای میانهرو از تروریستهای تحت حمایت قطر که با رژیم اسد میجنگند، روز به روز دشوارتر میشود، بدون شک انجام این کار فراتر از توان آمریکا نیست.
منافع ما در این ماجرا چیست؟ اسد مهمترین متحد ایران است. فروپاشی کامل سوریه در سرتاسر منطقه طنین میاندازد و بیش از هرکسی همسایههای سوریه را تحت تأثیر قرار میدهد ؛ ترکیه، لبنان، اسرائیل و عراق. بهتر آن است که اوضاع را پیش از آنکه همه منطقه را دچار چالشی کند که نیازمند دخالت بیشتر آمریکا باشد، کنترل کنیم.
سوریه بهمثابه لکه ننگی است بر پیشانی سابقه کاری اوباما. سوریه رسواییای است که آمریکا بهزودی از شر آن خلاص نمیشود. ترسیم خطقرمزی از سوی رییس جمهور آمریکا برای خطری بهبزرگی اسد و نادیده گرفتن این خطقرمز بدون بروز پیامدی جدی این معنا را به ذهن متبادر میکند که وقتی اوباما کسی را تهدید میکند، چندان اهمیتی ندارد؛ در واقع اصلاً اهمیت ندارد.
انتهای پیام/*