چه زمانی خون تازه در رگ‌های مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری جاری می‌شود؟

خبرگزاری تسنیم_ محراب محمدزاده

من در سال های قبل از انقلاب اسلامی تئاتری بودم و حتی به خاطر بازی در یک تئاتر دستگیر شدم؛ در سالهای بعد از انقلاب اسلامی نیز کارگردانی و بازیگری تئاتر را ادامه دادم و می دانم که تئاتر هنر موثری است. وظیفه ذاتی حوزه هنری حمایت از تئاتر است؛ تئاتر می تواند حتی در مسجد و اردوهای فرهنگی تاثیر بالایی داشته باشد و امیدوارم که آموزش و پرورش هم در مسیر تئاتر گام هایی بردارد. توقع دارم که مضمون ها ی دینی، اخلاقی و انقلابی در تئاتر در نظر گرفته شود؛ این مضامین می توانند در مجموعه تئاتری ما گُل کنند و پیش بروند، بر پدیده انقلاب نباید گرد تاریخی بنشیند تا نگاهی اسطوره ای به آن شود.
حجت‌الاسلام خاموشی، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی/ مراسم رونمایی از کتاب نمایش‌نامه‌های آسان

از اختتامیه بیست‌وسومین جشنواره سراسری سوره ماه بیش از یک هفته می‌گذرد، جشنواره‌ای که به همت حوزه هنری هنری سازمان تبلیغات اسلامی هر ساله برگزار می‌شود. جشنواره تمام شد. بیلان آن هم در رسانه‌ها منتشر شد و هم روی میز مدیران رده بالا قرار گرفت. باید دید دوباره درب‌های سالن‌های حوزه هنری در بی‌خبری از برنامه‌هایی که معلوم نیست وجود دارد یا نه، بسته می‌شود یا روشن شدن چراغ سالن‌ها حوزه به نفع جبهه فرهنگی انقلاب روشن خواهد ماند؟

حجت‌الاسلام خاموشی اسفند ماه سال گذشته بر حمایت حوزه هنری از تئاتر به عنوان وظیفه‌ای ذاتی یاد کرد. نکته‌ای جدی که به نظر می‌رسد از جانب برخی مسئولان حوزه هنری زیاد موردتوجه قرار نگرفت و بی‌انگیزگی در عملی شدن این دیدگاه وصف قول بسیاری از هنرمندان شده است. شاید گزارش از برگزاری جشنواره‌ سوره ماه با محوریت آثاری همسو با گفتمان انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بسیاری از فعالان جبهه فرهنگی انقلاب را خوشحال کند اما ادامه دار نبودن این خط و تعطیلی احتمالی و مجدد تماشاخانه‌های حوزه هنری از نظر بسیاری از مردم و هنرمندان یک فاجعه محسوب می‌شود.

متأسفانه سیل جشنواره‌های تئاتری بدون متولی واحد باعث شده که برخی هنرمندان تنها به جشنواره‌ها فکر کنند و برخی دیگر نیز به دنبال اجرای عموم آثار جشنواره‌ای خود باشند. برخی دیگر هم از فرصت استفاده می‌کنند و نمایش‌های سرگرم کننده و دورهمی را تحت عنوان نمایش فاخر در سالن‌های شهرداری یا دولتی روی صحنه می‌برند. به نظر می‌رسد حوزه هنری نیز در این میان تماشاگری مودب است که حتی دوست ندارد گامی به سوی تعالی تئاتر یا به سوی همان اهداف تعریف شده خود بردارد. برخی بر این باورند که اجرای عمومی مستمر مسئله مهمی است که می‌تواند حوزه هنری را از انفعال خود بیرون بیاورد. حوره هنری در عرصه تئاتر سال‌های پر فراز و نشیبی را سپری کرده است و متاسفانه در چند سال اخیر نه به زعم نگارنده یا هنرمندان، بلکه به زعم بخش قابل توجهی از مردم طرفدار تئاتر تقریبا در حال سقوط است.

پیش از این در «خاموشی مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری در پی خاموشی‌ سالن‌‌ها؟» اشاره شده بود که خاموشی جریان فکری و هنری حوزه هنری مهمترین مسئله‌ای است که بیش از همه می‌تواند آثار مخرب خود را داشته باشد. گاهی یک نهاد هیچ کاری برای فرهنگ و هنری انجام نمی‌دهد و بالتبع آن نمی‌توان او را زیاد مقصر دانست، اما گاهی نام این نهاد و تمام توقع از آن کار هنری برای جبهه فرهنگی انقلاب است آیا از حوزه هنری هم نباید توقع کار هنری داشت؟ آیا حوزه هنری نباید به سراغ هنرمندانی برود که سالیان سال است که دیگر از کار کردن ذیل سایه بروکراتیک مدیریت تئاتر کشور خسته شده‌اند. جریان فکری حوزه هنری گه‌گداری فعال می‌شود اما قضاوت هنرمندان درباره آن این است که این فعال شدن لحظه‌ای بیشتر یک نوع رفع تکلیف کردن و ارائه بیلان کاری است. آیا این قضاوت درستی است یا اینکه اوضاع از این هم خطرناک‌تر است و چراغ بنیان فکری حوزه خاموش شده است؟

حوزه هنری هر ساله در چند ماهِ به خصوص به یکباره ظهور می‌کند و اغلب حامی مقطعی چند جشنواره‌ تئاتری می‌شود. اتفاقی که منتقدان آن را تنها یک اعلام حضور و پوششی برای برخی کم‌کاری‌ها می‌دانند. توقع از حوزه هنری حمایت از حرکت‌های خودجوش، تولید مستمر گونه‌های نمایشی، آموزش و کادرسازی برای جبهه فرهنگی انقلاب است. توقعی که به نظر می‌رسد بی‌راه نباشد. اگر حوزه هنری در راستای اهداف انقلابی خود گام برندارد پس چه کسی می‌تواند در این حوزه ورود کند، تماشاخانه‌‌ای خصوصی با بازیگران چهره‌اش؟ آیا در برابر این کم‌کاری باز هم توجیه بودجه را خواهیم شنید؟ با آمدن نیروهای جوان در مراکز جدید‌التأسیس حوزه هنری به نظر می‌رسد قرار است خون تازه‌ای در رگ‌های حوزه به جریان بیافتد و باید دید آیا نیروهای تازه نفس به کمک مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری هم می‌آیند؟

انتهای پیام/