منزل هفتم محرم؛ شریعه فرات

به گزارش گروه "رسانه‌ها" خبرگزاری تسنیم، حسین من! خورشید عالمتاب هفتمین روز محرم طلوع می‌کند، اما غروب فتوت و مروت لشکر عمر سعد را به همراه خود دارد. از امروز صحنه دهشتناکی به نظاره می‌نشینی. پلیدسیرتان پست و زبون، روبه‌صفتان سپاه کفر فرات را به محاصره خویش در آورده‌اند. شمشیرهای آخته و نیزه‌های آنان در کنار هم قرار می‌گیرد و همه گوش به فرمان می‌دهند تا مبادا جرعه و قطره‌ای آب به سپاه تو و خاندان و کودکان تو برسد.

آقای من! هنوز صدای چکاچک شمشیر و نیزه ها به گوش نمی رسد و دل و جان را نمی آزارد، اما تیر شقاوت و دشمنی و سنگدلی و مبارزه به سوی خیمه های تو پرتاب می شود.

این تیرها همچون خنجری روان حسین و عباس و مردان حرم را مجروح می کند؛ جراحتی که فریاد العطش کودکان و جگر تشنه زنان بر سوزش و درد آنان می افزود.

ناگهان نگاه تو به سوی عباس روانه می شود و با درنگ و تاملی از روزنه بصیرت، ماموریت آب آوردن از شریعه فرات را به او می سپاری. شاید 30 سوار و 20 پیاده همراه عباس حرکت می کنند و با 20 مشک راهی شریعه فرات می شوند.

پیشاپیش نافع بن هلال قرار دارد تا راه را برای دیگران بگشاید، مسیر را هموار سازد و عباس، خوشحال از این ماموریت که از سوی برادر به او داده می شود. او بسان شیری غران، سپاه دشمن و سربازان فرات را کنار می زند و به آب نزدیک و نزدیک تر می شود.

عمرو بن حجاج، فرمانده ماموران محافظ آب، پیش می آید تا نافع بن هلال را تحت تاثیر قرار دهد و همرنگ و همراه خود سازد، می پرسد به چه کار آمده ای؟

و او می گوید: آمده ایم آبی که ما را از آن منع و محروم کرده ای بنوشیم!

تنها به عمرو اجازه می دهد و می گوید بنوش، گوارای وجودت باد. اما چه نگاه و کلامی دارد پسر حجاج که بوی نفاق و رنگ جدایی در آن موج می زند و هاله ای از کینه و دشمنی به خود دارد، اما نافع زیرک و باهوش تر از او است.

نگاه او را نشانه می گیرد و می گوید: نه؛ به خدا سوگند، در حالی که حسین و خاندان و یاران و کودکانش، در تشنگی به سر می برند، هرگز قطره ای از آن نخواهم نوشید.

و عمرو سری از لجاجت و خیره سری تکان می دهد و پاسخ منفی می دهد و می گوید:

ـ نه، نمی شود. و قطره ای از آب به حسین و اصحابش نخواهد رسید.

دشمن غافلگیر می شود و ناگاه عباس همراه با دلاورمردان همراه به سوی شریعه یورش می برند. مشک ها را پر از آب می کنند.

به سمت خیمه ها راه می افتند. رشادت چشمگیر ابوالفضل راه هرگونه تدبیر را بر دشمن می بندد و آنان را متحیر می سازد. سرانجام مشک ها با قامتی برافراشته در خیمه ها آرام می یابند و تشنگان حرم از دست سخاوتمند و دلیرمردی عباس خوب سیراب می شوند.

از همین روز به حضرت عباس لقب سقا داده می شود و این لقب بر بلندای وجود ابوالفضل ماه منیر و قمر بنی هاشم چون نشانی درخشان نمایان می شود و همه او را لایق این عنوان می کند آن هم در همه اعصار و همه روزگار فتوت و مردانگی.

راستی چه روزگار سخت و غریبی است برای حسین پسر فاطمه که این گونه در غربت می ماند تا فریاد هیهات منا الذله او در گوش زمانه بپیچد تا جوانه های انصاف و مهربانی نه فقط در بیابان خشک کربلا و این صحرای تفتیده نینوا ارمغان هدایت و رستگاری به بار آورد که در همه جای زمین آن را حاکم کند./ منبع: جام جم

انتهای پیام/
 

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها