آیا «بحران ساختگی» در هتل «بوری‌واژ» پایان می‌یابد؟

به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم از لوزان، مذاکره پشت مذاکره؛ این وصف حال پرونده هسته‌ای ایران در طول یک دهه اخیر بوده است. پرونده ای که بخاطر آنچه نگرانی بین المللی از مسیر انرژی صلح آمیز هسته ای ایران خوانده می شود، سر از شورای امنیت سازمان ملل در آورده است.

همه این روزها و شب ها، دیپلمات و خبرنگاران در لوزان سوئیس، خواب به چشم ندارند. دسته اول در حال بالا و پایین کردن پیشنهادات و دسته دوم مشغول انعکاس اخبار مذاکرات. هوای بارانی لوزان آن هم در کنار دریاچه مشهور این شهر، فضای مذاکرات را دلپذیر کرده است. بی راه نیست که بیشتر از هر موقعی، دیپلمات ها به این دور از مذاکرات، خوش بین هستند.

دراینجا،  هتل بوری واژ که روزگاری در آن تصمیمی تاریخی گرفته شد باز هم خود را برای دیدن یک تصمیم سرنوشت ساز آماده می کند؛ هر چند از گوشه و کنار خبر می رسد که قرار است در صورت توافق احتمالی، همه چیز در ژنو رقم بخورد. از بوری واژ گفتم، جایی که در آن تصمیم «پایان» امپراطوری عثمانی گرفته شد و این سلسله به تاریخ پیوست. حالا قرار است در بوری واژ، «پایان» یک بحران ساختگی نوشته شود.

دقیقه به دقیقه، همه منتظر یک دود سفید هستند؛ اینجا گفتگوها آنقدر فشرده و گرم است که هر کسی را یاد انتخاب پاپ می اندازد. با این حال، در لوزان همه به فکر انتخاب یک گزینه هستند. گزینه ای به نام تفاهم. قرار است تا دنیا، اعتراف کند که انرژی هسته ای ایران در مسیر مطمئنی در حرکت است و مثل برخی کشورها، مزرعه کلاهک های هسته ای نیست!

لااقل این را می دانیم که خیلی‌ها چشم دیدن این روزهای لوزان را ندارند. آنهایی که از خطر ایران هسته ای، به صندلی رسیدند و دولت نامشروع امنیتی تشکیل دادند. یا دسته ای دیگر که کار و بارشان با تحریم است. این روزها، یک دنیا پای حرف های ایران نشسته است. از کری گرفته تا وانگ ئی، از لاوروف گرفته تا هاموند، از فابیوس گرفته تا اشتان مایر و حتی موگرینی، همه و همه پای حرف های ایران نشسته اند. خودشان هم می دانند که مسأله هسته ای، یک بهانه است. آنها می دانند که تحریم و تحریمچی از نفس افتاده اند. اگر قرار بود تحریم ها، کاری کنند، سالها پیش از این، موفق می شدند.

روزها گذشت اما  نکته ای که در این برهه خاص باید به آن اشاره کرد این است که خیلی ها در دنیا متوجه شدند، چه توافق شود چه نشود، ایران قطعاً برنده آخر بازی خواهد بود. حال چه این بازی برد – برد باشد چه برد – باخت. فرض تداوم و تشدید تحریم ها، ایران به راه خود ادامه می دهد و آنهایی که نگران انرژی صلح آمیز هسته ای هستند، باید قرص های بیشتری برای کم شدن استرس مصرف کنند.

ورود به سال 2015 و تعیین آخرین روز سومین ماه این سال بعنوان مهلت نهایی برای دستیابی به توافق خیلی خوب نشان می‌دهد که طرف های غربی از مذاکره خسته شده اند و خودشان هم فهمیده اند که دیر یا زود باید دست از سیاست تحریم بردارند.

نگرانی ها باید تمام شود؛ بایستی جامعه جهانی، تعریفی دوباره داشته باشد و این طور نباشد که چند کشور، دور هم بگویند ما جامعه جهانی هستیم. مردم دنیا، دیگر فهمیده اند که ایران، آن کشوری نیست که در شانتاژ رسانه‌های غربی معرفی می شود.

انتهای پیام/