باهنر: دست ما هم روی ماشه است

او در این گفت وگو ضمن دفاع از جمع بندی مذاکرات وین، خواهان حفظ وحدت سیاسی در قبال پرونده ملی برنامه هسته ای کشورمان شد. او همچنین به طرف مقابل هشدار داد که اگر بخواهد از مکانیسم ماشه برای بازگشت تحریم ها استفاده کند، دست ایران هم برای بازگشت به روند پیشین توسعه هسته ای، روی ماشه خواهد بود.

این روزها همه جا صحبت از فرجام مذاکرات هسته ای و بررسی آن در مجلس و شورای عالی امنیت ملی است. نظر به این که بررسی جمع بندی مذاکرات در هر دو نهاد تصمیم گیر آغاز شده، پرسش من این است که آیا سازوکار بررسی حقوقی این متن در داخل کشور مشخص شده و تقسیم کاری میان مجلس یا شورای عالی امنیت ملی صورت گرفته است یا خیر؟

موافقم که یکی از مسائل مهم این روزهای حوزه سیاسی و مدیریت کشور موضوع تفاهم هسته ای است. بالاخره دوستان در دولت یازدهم کاری سخت و سنگین را به عهده گرفتند و در مجموع هم آنچه رهبر انقلاب فرمودند، این گروه مورد اعتماد ما هستند و از همه توان و ظرفیت خود استفاده کردند و کار گرانسنگی هم انجام دادند. حالا از نظر حقوقی سازوکارهایی وجود دارد که کشورهایی که طرف مذاکره بودند نتیجه گفت وگوها را بررسی کنند. در آمریکا چنانچه اخبار آن منتشر شده، این تفاهمنامه را برای کنگره فرستاده اند تا بررسی کند. پیش بینی هایی هم داریم که چه اتفاقی رخ می دهد. در کشور ما به صورت اولیه، قانون اساسی می گوید قراردادهای بین المللی باید به تصویب مجلس برسد. از طرفی براساس قانون اساسی، مرکزی داریم به نام شورای عالی امنیت ملی که تقریبا همه دست اندرکاران مسائل کلان کشور عضو آن هستند. این مرکز برای تصمیم گیری در حوزه مسائل کلان کشور پیش بینی شده، البته آنجا اگر تصمیمی اتخاذ شود به عنوان پیشنهاد خدمت مقام معظم رهبری ارائه می شود. بنابراین مصوبات این شورا تنها با تائید رهبر معظم انقلاب قابل اجراست و قابلیت تصمیم گیری به طور مستقل ندارد. این مسیر حقوقی کشور است. البته در یکی دو ماه گذشته ماده واحده ای را در مجلس تصویب کردیم که دولت موظف است نتیجه مذاکرات و متن توافق را به مجلس عرضه کند. در همین خصوص بلافاصله پس از پایان مذاکرات، جناب آقای دکتر ظریف و جناب آقای دکتر صالحی به جلسه علنی مجلس تشریف آورده و توضیحاتی ارائه کردند و متن فارسی و انگلیسی توافق را تقدیم مجلس کردند. البته متن فارسی، ترجمه غیررسمی بود که شتاب زده تنظیم شده بود و پیگیری شد تا متن فارسی رسمی ارائه شود که آن را هم دریافت کردیم. برای رسیدگی به اصل موضوع با این که کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی ما به طور نزدیک در طول این 22 ماه، مذاکرات را پیگیری می کرد، اما برای این مساله پیشنهاد و تصویب شد تا کمیسیونی ویژه تشکیل شود. علت این بود که چون کمیسیون های دیگر مانند کمیسیون حقوقی، اقتصادی و انرژی هم پیرامون مساله تفاهم -چه صادرات و واردات و تحریم ها و چه مسائل اقتصادی و مسائل حقوقی- نقش داشتند، مجلس به این جمع بندی رسید که کمیسیونی ویژه را برای این کار تعریف کند. یک توافق کلی داریم که ترکیب این کمیسیون، نماینده کلان مجلس باشد و همه جریانات، تفکرات و گروه ها بتوانند آنجا حاضر شوند. ما الان عملا سه فراکسیون در مجلس داریم؛ دو فراکسیون اصولگرا که رهروان ولایت و اصولگرایان هستند، یک فراکسیون هم اصلاح طلبان، که ما تلاش می کنیم همه اینها نمایندگانی را در این کمیسیون داشته باشند. علت این است که نه فقط مجلس، بلکه ما این اطمینان را داریم ان شاءالله نتیجه بررسی ها هرچه می خواهد باشد، ولی هر صدایی که بیرون بیاید، صدای تصمیم گیری حقوقی کشور، یک صدای واحد است.

الان در بحث های کارشناسی ممکن است یک عده موافق باشند، عده ای هم مخالف برخی نقد کنند، برخی جواب بدهند. البته الحمدالله هم رسانه ملی و هم رسانه های مجازی و روزنامه ها و مجلات خوب فعال هستند، بحث های کارشناسی خوبی دارد انجام می شود و افکار عمومی بخوبی رصد می کند؛ اینها همه مفید هستند، اما برداشت من این است که هر صدای حقوقی تاثیرگذار، یعنی صدای نافذ حقوقی ـ نه صدای کارشناسی و بحث های مختلف که گاهی تبلیغاتی است ـ ان شاءالله یک صدا خواهد بود. یعنی اصلا کسی تصور نکند که در نهایت مجلس یک چیز بگوید، دولت چیز دیگری بگوید، مجمع یک حرف بزند، شورای عالی امنیت ملی حرف دیگری، اصلا این خبرها نیست. ما تلاش می کنیم و مدیریت می کنیم در سطح نظام که همه با هم یک حرف را بزنیم.

در طول مسیر، تاکید جدی رهبر معظم انقلاب هم خیلی کمک می کند و آن این که مقوله هسته ای در کشور ما نباید زمینه اختلاف باشد. ما سیاسیون ممکن است بخواهیم رقابت کنیم، نقد به دولت داشته باشیم، دولت به ما نقد کند؛ به هر حال انتخابات نزدیک است و گروه ها فعالیت می کنند، احزاب رقابت دارند، اما توصیه این است که همه رعایت کنند تا برنامه هسته ای دستمایه اختلاف نشود. چون بحث، فراحزبی و کاملا ملی است. هم به امنیت ملی ارتباط دارد، هم به منافع و مصالح ملی و هم وحدت ملی؛ مقوله خطیری است. بر همین اساس باید همه تلاش کنیم ضمن نقد کارشناسی، این نقدها مایه اختلاف نشود.

به هر حال بحث هایی وجود دارد که مثلا توافق ربطی به مجلس ندارد و شورای عالی امنیت ملی اگر بررسی کند، کافی است و دیگران هم می گویند حتما باید بهارستان به این موضوع ورود کند... .

این که در نهایت چه شود که در آخر مجلس تصویب کند یا شورای عالی امنیت ملی، ما ارتباطاتمان با هم قوی است و می توانیم با همدیگر بحث کنیم و یکدیگر را توجیه کنیم. البته هر یک از اینها در نهایت تصویب کنند، کافی است؛ یعنی اگر شورای عالی امنیت ملی تصویب کند و حضرت آقا تائید کنند، همه مسائل حل است. دقت کنید اگرچه این موضوع عملا شامل توپ و تفنگ و... نبود، اما مقوله هسته ای عملا یک جنگ جدی بود با طرف مقابل...

بنابراین ورود فرمانده کل قوا را نیاز دارد.

بحث جنگ و صلح است که در حیطه اختیارات کلی رهبری است. بنابراین از مسیر شورا برود، این گونه به نتیجه می رسد. از مسیر مجلس اگر برود، مجلس چه تائید کند چه رد کند، به هر حال هماهنگ است و مشکلی پیش نمی آید. البته ما بحث هایی داریم که حالا مقداری رصد می کنیم کارهایی را که کنگره آمریکا انجام می دهد. البته نه این که عکس العملی باشد. در آمریکا همه می دانند ـ حتی اگر ظاهری هم باشد ـ بین دموکرات ها و جمهوریخواهان اختلاف است. حتی مسیرش را هم مشخص کرده اند و مثلا بحث این است که کنگره توافق را تصویب نمی کند، رئیس جمهور آن را وتو می کند، بعد کنگره تلاش می کند با دوسوم آرا وتو را رد کند و موضوع این است که کنگره دوسوم آرا را دارد یا ندارد و... بنابراین آنجا اختلافات واقعی ممکن است باشد، اما ما در کشورمان قرار نیست در این رابطه اختلاف کنیم و این به عنوان مساله واحد باید تقویت کننده وحدت ملی باشد.

راهکار ملموس برای حفظ این وحدت بر سر موضوع هسته ای چیست. به هر حال از یک سو جریانی نگران است که ممکن است برخی حامیان دولت در آستانه انتخابات مجلس بخواهند از این توافق بهره برداری سیاسی کنند و از دیگر سو عکس العمل طرف مقابل را داریم که همین اتهام را به منتقدان توافق می زنند. فکر می کنید عملا چه باید کرد که وارد چنین زمین بازی اختلاف برانگیزی نشویم؟

ببینید، عملیات این مسیر کاملا روشن است. تا آنجا که ممکن است باید نصیحت کرد. فرقی ندارد، ممکن است برخی گروه ها حالا چه این طرفی ها و چه آن طرفی ها احساس کنند این موضوع خوبی است برای آن که به رقیب خود بتازند و خود را بالا ببرند که خب طبیعی است، اما موقعی که مجموعه نظام به این جمع بندی رسید ـ که خب حرف هم کاملا دقیق و جدی است ـ که این نباید دستمایه اختلاف باشد، ما اولا باید خودمان رعایت کنیم و بعد به طور جدی به رسانه هایی که با ما کار می کنند، توصیه کنیم که مراقب باشند. رسانه ملی نقش بسیار مهمی دارد، ائمه جمعه و هرجا تریبونی هست باید توصیه کنیم این مقوله اگر بحث کارشناسی هم هست، منتهی به اختلاف نشود. بعد هم اهرم هایی هست دیگر. مثلا اگر رسانه ها توصیه های کلی را نپذیرند، راه های دیگری وجود دارد که توصیه های جدی تری به آنها شود.

در مجلس چطور؟ مثلا در صحن علنی بتازگی بحث هایی صورت گرفت که خب می توان آن را مصداق اختلاف توصیف کرد.

مکانیسم اصلی ما این است؛ آنجا که قرار است حرف نافذ حقوقی بزند، کمیسیون ویژه است. این کمیسیون باید مرکب از همه صداها باشد. در جلسات خصوصی بنشینند، اختلاف کنند، استدلال کنند، حتی حرف های هم را تخطئه کنند و این عیبی ندارد و خوب است؛ اما صدایی که بیرون می آید باید واحد باشد.

ریشه اصلی اختلافات کارشناسی موجود، عمدتا به بعد از طی شدن مسیر حقوقی توافق بازمی گردد. برخی منتقدان به فرآیند اجرایی جمع بندی مذاکرات اشاره و ابهاماتی را مطرح می کنند؛ مثل فرآیند راستی آزمایی و احتمال طرح انتظاراتی در بازرسی از برخی مراکز و بعد اجازه ندادن ایران به آژانس و سپس بهانه جویی درباره عدم اجرای توافق و در نتیجه لغو نشدن تحریم ها و... پیش بینی شما از طی این مسیر چیست؟

فکر می کنم تجربه این 22 ماه مذاکره سنگین نشان داد طرفین به تفاهم علاقه دارند. اگر این نبود، در هر لحظه و هر اجلاس یکی می توانست زیر میز بزند و مذاکرات را ترک کند. حتی به جاهایی هم رسیده بود و گفتند دو دفعه از مرکز به وزیر امور خارجه آمریکا دستور رسیده بود مذاکره را ترک کند. جناب آقای روحانی گفتند اگر آنها دو دفعه گفتند، ما به تیم خودمان ده بار گفتیم اگر چنین شد، ترک کنید، اما دیدیم ظرف این مدت کسی میز مذاکره را ترک نکرد. معلوم می شود اراده ای در طرفین به وجود آمده که این مسائل به نتیجه برسد. قبول دارم در مسیر آینده، طرفین در برخی موارد به راه حل معقولی نرسیدند. اگر بخواهیم تخصصی بحث کنیم، مثلا در زمینه مکانیسم ماشه یا این که هر طرفی طرف مقابل را بتواند متهم کند که به تعهدات خود عمل نکردید. به هر حال برای این که به این اعتراض یک رسیدگی جامع و مانع شود، راه حلی نیست، اما برخی می خواهند بگویند اگر یک راه حل معقول وجود ندارد، پس به ضرر ماست، نه! این به ضرر دو طرف است. ماشه یعنی چه؟ یعنی اگر هر زمان یک طرف به این جمع بندی برسد که طرف مقابل به وعده های خود عمل نکرده، بتواند زیر میز بزند. ما می گوییم (در یک برداشت خیلی ساده از یک امر پیچیده) اگر مرکزی می توانست با یک مکانیسم حقوقی این ادعاها را بررسی می کرد شاید مناسب بود، اما الان حرف این است هر طرف می تواند بزند زیر میز، خب می تواند. هم 1+5 می تواند، هم ما می توانیم.

همان طور که در این 22 ماه هر دو طرف می توانستند.

بله! تحلیلی اگر بخواهیم بگوییم باید تاکید کنیم این اتفاق با توجه به رفتارهای گذشته نمی افتد، اما چون ما به طرف مقابل و در رأس آنها آمریکا هیچ اعتمادی نداریم، پاسخ منتقدان این است که درست است 1+5 تا الان زیر میز نزده و در آینده نزدیک هم نمی زند؛ ولی موقعی که دست ما را کامل بست و ما همه وظایفمان را انجام دادیم، آن وقت ممکن است آنها به این نتیجه برسند که روز از نو، روزی از نو. با وجود همه این نگرانی ها، اگر بخواهند زیر میز بزنند، دست ما هم دوباره می رود روی ماشه. بله، ممکن است اینها با همه لطایف الحیل، مثلا بتوانند شش ماه ما را عقب بیندازند، اگرچه ما در بسیاری از مسائل اصلا شش ماه عقب نمی افتیم و فرآیندها 48 ساعته قابل احیاست، اما به هر حال هر دو طرف می دانند، زدن زیر میز یعنی دوباره جنگ.

فرض کنید فردو محدود است و تعدادی سانتریفیوژ در آن می چرخد، ولی گاز تزریق نمی شود. اگر پنج ماه آینده قرار شد گاز تزریق شود، این اتفاق می افتد و معطلی ندارد. برخی مسائل معطلی دارد؛ مثلا قلب رآکتور اراک ممکن است بازسازی و عوض شود و برای بازگرداندن آن مقداری هزینه و زمان نیاز باشد، اما برای بقیه تعهدات الزاما چنین ملاحظاتی در این سطح وجود ندارد؛ بنابراین هر یک از این دو طرف (1+5 شش طرف نیستند. یک طرف ایران است و یک طرف همه آنها) تصمیم بگیرند نقطه سرخط، می توانند. این که می گویند آنها ممکن است خدعه کنند، بله ما هم احتمال می دهیم. ما هم برای این که بتوانیم پاسخ بدهیم باید آمادگی داشته باشیم. بالاخره براساس تحلیل ها کار را جلو می بریم. مثلا می گوییم برخی امکانات مان را اکسید کرده ایم، بعد اگر زدند زیر وعده ها، خب ما دوباره شروع می کنیم و 5/3 درصد را می کنیم 20درصد. حالا ممکن است دو ماه هم عقب بیفتیم، شش ماه عقب بیفتیم. در نهایت آنها ضرر می کنند. به عنوان مثال ظرف دو سال آینده در ایران سرمایه گذاری می کنند. خب اگر قرار به زدن زیر میز باشد، همه اینها زیرش خواهد خورد. بنابراین در مجموع باید ذکاوت و درایت لازم را حفظ و براساس بی اعتمادی به رقیب نگاه کنیم. فکر می کنیم کار می تواند مدیریت شده و مثبت جلو برود.

یکی از حوزه های تاثیرگذار توافق هسته ای، بحث های منطقه ای است. شما خاورمیانه بعد از توافق را چطور می بینید؟

ما مشکلات جدی در منطقه داریم؛ از سوریه و لبنان گرفته تا عراق و یمن. ما همواره چه پیش از مذاکرات، چه حین مذاکره، چه موقع تفاهم نامه و چه بعد آن هم گفته و خواهیم گفت برای ما اصل، دوستانمان در منطقه هستند. ما از هر امکانی که داشته باشیم برای دفاع از دوستانمان و به نفع ملت های منطقه استفاده می کنیم. کسی تردید نکند. اگر اسمش زیر تفاهم زدن یا دبه کردن است، همین است که هست. ما موضع خود را رسما اعلام کردیم. مطمئنا پای دوستانمان می ایستیم، اما در منطقه آقایان مدعی که دارند از برخی مسائل مثل تروریسم و داعش رنج می برند، خب باید رفتار خود را اصلاح کنند. چقدر می خواهند اشتباه کنند. رهبر معظم انقلاب فرمودند دولت آمریکا هنر کرده که بابت 28 مرداد 1332 عذرخواهی کرده است یا ازهشت سال حمایت بی چون و چرا از صدام مدفون الان عذر می خواهد؛ خب کاری نکنند که رئیس جمهور بعدی آمریکا مجبور باشد بابت کارهای آنها عذرخواهی کند. تا کی می خواهند اشتباهاتشان را تکرار کنند؟

مثلا بتازگی ترکیه ـ با این که ما ارتباطات نسبتا خوبی با آنکارا داشته و البته اختلاف مواضع هم داریم ـ با یک تماس تلفنی، موضع اش در منطقه عوض شد که بیایید با داعش بجنگیم. از روز اول از داعش حمایت کردید! الان هم بجنگید، اما اگر قرار باشد ترکیه به بهانه جنگ با داعش وارد سوریه شود، ما موضع داریم. اعلام کرده ایم به هیچ وجه نمی پسندیم کشوری بدون اجازه حاکمیت کشوری دیگر، وارد خاک آن کشور شود. با این حال از این که موضعشان را عوض کردند و فهمیدند داعشی ها جانورهای بی رحم و سبک مغزی هستند که نمی شود با آنها همکاری کرد، استقبال می کنیم.

درباره این که آینده منطقه چطور می شود باید بگویم قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای به این نتیجه باید برسند که اگر غفلت کنند همین داعش، فردا بلای جان آنها می شود. به فرانسه می رود، به انگلیس خواهد رفت، در آمریکا عملیات انجام می دهد. من نمی دانم برخی از اینها چطور فکر می کنند، چرا با این همه ادعای خردمندی و عقلانیت از گذشته درس نمی گیرند؟

رقابت های تند گذشته، مانع وحدت اصولگرایان است

افزون بر موضوع پایان مذاکرات هسته ای، بگذارید به یکی دیگر از مسائل خبرساز این روزها یعنی انتخابات مجلس هم بپردازیم. هر ساله با نزدیک شدن به انتخابات در سطوح مختلف، بحث هایی درباره رسیدن به وحدت در هر دو اردوگاه اصولگرایی و اصلاح طلبی به گوش می رسد. در جریان انتخابات مجلس دهم، روند وحدت اصولگرایان را چطور می بینید و فکر می کنید اصولگرایان می توانند در این انتخابات به یک لیست واحد برسند؟

ما در ایران با وجود برخورداری از گروه ها و دسته های بسیار سیاسی، حزب فراگیر، جاافتاده و منضبط نداریم و به همین دلیل، همیشه در آستانه انتخابات بحث وحدت پیش می آید. اگر حزب باشد، احزاب درون خود رقابت دارند، اما نظامنامه ها، اساسنامه ها، مقررات و پادمانشان روشن می کند که در آخر باید کاندیدای واحدی بیرون بیاید. ما در ایران همیشه باید برویم دنبال همدیگر که تو را به خدا وحدت کنیم و بعد که وحدت می کنیم، می بینیم یکی می زند زیر میز. کسی که زیرش می زند، حالا یا سود می برد یا زیان می کند، کاری ندارم، اما چون سازوکار حزبی نیست، این مشکل وجود دارد و مخصوص جریان اصولگرا هم نیست. اصلاح طلب ها و مستقل ها هم همین مشکل را دارند. مجموعه نظام باید زمانی به این تصمیم برسد که ما چاره ای نداریم جز این که دو، سه یا چهار حزب قدرتمند، فراگیر، شناسنامه دار و البته پاسخگو داشته باشیم، پاسخگو در برابر مردم و نظام. حزبی که می خواهد فعالیت کند، باید چارچوب نظام و قانون را قبول داشته باشد ، ولی نظام مردمسالاری دینی بدون برخورداری از چند حزب قدرتمند، ناقص و ابتر است. با این حال در فضای فعلی، جانشین احزاب، جبهه ها و جریانات سیاسی هستند. حتی برخی رسانه ها هم کار حزبی می کنند... .

یعنی تحریریه برخی مطبوعات مانند شورای مرکزی یک حزب عمل می کند.

بله، اصولا حزب باید ارگان داشته باشد، اما الان برعکس شده و رسانه ها حزب دارند. در چنین فضایی ما داریم در حوزه وحدت کار می کنیم. چشم انداز هم این است که بتوانیم صددرصد اصولگرایان را به وحدت برسانیم. امید ما این است؛ اما می دانیم که نمی توانیم به صددرصد برسیم.

در شرایطی که توصیف کردید، مهم ترین مانع رسیدن به وحدت چیست؟

مانع، این واقعیت است که اصولگراها در دوره های گذشته رقابت تندی با هم داشته اند. اصلاح طلب ها در برخی ادوار انتخابات امید یا نمودی نداشتند و به هر حال پررنگ نبودند و این باعث شد اصولگراها با خودشان رقابت کنند. در حال حاضر، مانع این است که بعضی رقابت ها هنوز رسوبات ذهنی برخی دوستان ما است و حس می کنند که باید همچنان رقیب هم باشند در صورتی که ما به آنها می گوییم دوران رقابت گذشته و الان که ما یک رقیب مشترک به نام اصلاح طلب ها داریم، باید با هم وحدت کنیم. وحدت کردن هم به قول حضرت آیت الله مهدوی کنی(ره)، وحدت ایدئولوژیک و فلسفی نیست، بحث ما ائتلاف است. یعنی ممکن است باز هم برخی مواضع ما برهم منطبق نباشد، اما می توانیم کار مشترک کنیم و روی نقاط مشترک متمرکز شویم. برخی می گویند این یعنی چه؟ برویم در پایداری حذف شویم؟ یا پایداری در ما حذف شود؟ نه! نه ما می رویم در آنها حذف شویم و نه برعکس. هر دو باید به سمت هم حرکت کنیم تا در یک نقطه مشترک به هم برسیم. ضرورت هم ندارد در همه مواضع تجدیدنظر کنیم، نظر خود را داریم و با این حال می توانیم با هم کار کنیم.

همیشه در آستانه انتخابات مجلس، بحث هایی درباره ورود دولت به حوزه رقابت های پارلمانی مطرح می شود. توصیه شما در این خصوص به دولت فعلی چیست؟

بگذارید عادلانه قضاوت کنم. ممکن است برخی افراد دولت حزب داشته باشند. در این صورت منعی ندارد که فعالیت حزبی کنند. چندی قبل برخی دوستان ما خروشیدند که چرا آقای نوبخت رفته جلسه حزب اعتدال و توسعه و سخنرانی کرده. خب، دبیرکل حزب است و باید سخنرانی کند. یا آقای جهانگیری رفته اند در نشست حزبی شرکت کرده اند، اشکالی ندارد. البته بهتر است آقای جهانگیری وقتی می خواهند بروند در جلسه حزبی شرکت کنند، به جای کاخ سعدآباد تشریف ببرند ساختمان حزب کارگزاران؛ اما به هر حال حتی خود آقای رئیس جمهور می تواند هوادار یک حزب باشد. در هر صورت نباید از امکانات دولتی در این راه استفاده کند.

دو اشکال محتمل را نباید نادیده گرفت؛ یکی این که مسئولان اجرایی کشور، استاندار، فرماندار، بخشدار، مدیرکل؛ اینها از موضع مسئولیت سیاسی خود باید بیطرفانه عمل کنند. نکته بعد درباره اقتصاد پاک انتخاباتی است. پول های کثیف نباید وارد انتخابات شود. پول کثیف دو معنا دارد؛ یکی کثیف بودن خود پول است، دیگری کثیف بودن محل هزینه کرد پول. فرض کنید اگر پول متعلق به خزانه باشد، این پول برای پرداخت حقوق کارکنان دولت یا پیشبرد پروژه های عمرانی و دیگر موارد قانونی خیلی هم تمیز است، اما اگر بیاید پشت یک نامزد، یک جریان و یک حزب و خرج انتخابات شود، کثیف می شود.

از این ها بگذریم، ولی واقعیت این است که دولت هنوز یک تشکیلات حقوقی تعریف شده حزبی ندارد.

این دولت را می گویید یا همه دولت ها دچار این ویژگی هستند؟

حرفم درباره این دولت است. بعضی می گویند حزب اعتدال و توسعه؛ اما این حزب توان کشیدن بار دولت را ندارد. بنابراین اگر دولتی ها بخواهند وارد انتخابات شوند، نمی دانم با چه اسم حقوقی وارد خواهند شد. البته در مملکت ما خیلی حساب و کتاب ندارد. ممکن است اسمی علم شود و پوستری زده شود و عکسی هم بالای آن بگذارند و کار را راه بیندازند، اما به هر حال دولت یک پایگاه قدرتمند حزبی ندارد و دولتی ها با فرض ورود به عرصه انتخابات، باید کارهای پراکنده انجام دهند.

بگذارید به برخی موضعگیری های انتخاباتی خود شما هم اشاره ای داشته باشیم. بعضی ها می گویند در آستانه انتخابات تغییر موضع داده و نزدیک شده اید به طیف های خاصی از جریان اصولگرا و مثلا از آقای لاریجانی فاصله گرفته اید.

نه، ببینید، ما مشکلمان این است که اگر کسی بخواهد دنبال وحدت باشد ـ حالا ممکن است من این شأن را نداشته باشم ـ باید دو طرف طیف اصولگرایی را در نظر بگیرد. ممکن است دو سر طیف جنگ جدی با هم داشته باشند، کسی که می خواهد اینها را به هم وحدت دهد، باید به هر دو طرف روی خوش نشان دهد. اگر قرار باشد کسی که می خواهد وحدت ایجاد کند، برود در یک جبهه و با طرف دیگر بجنگد، خودش می شود یک طرف قضیه. بحث این است که باهنر به عنوان رئیس جبهه پیروان خط امام و رهبری تلاش می کند همه را جمع کند و به همه لبخند بزند و به هیچ طرفی اخم نکند، من دارم این کار را می کنم و از این کار خودم هم دفاع می کنم و می گویم باید چنین شود. کسی که می خواهد رهبری کند، نمی شود یک بد و بیراه به این طرف بگوید و یک بد و بیراه به آن طرف؛ در این صورت دیگر کسی برای ایجاد وحدت نمی ماند!

منبع:روزنامه جام جم

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها