به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، شب گذشته برنامه مجله تئاتر با حضور آرش دادگر، محمودرضا رحیمی اشکان غفار عدلی کارشناس و منوچهر اکبرلو مجری و کارشناس برنامه به بررسی رخدادهای سی‌ویکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر پرداخت.

در ابتدای برنامه غفار عدلی بحث را با این سوال آغاز کرد که جشنواره اصلی‌ترین رویدا تئاتری کشور است و حیات تئاتر ایران، که هر سال باید تازگی داشته باشد. نظر شما در رابطه با ارزیابی جشنواره امسال نسبت به سال های گذشته چگونه است؟ رحیمی در پاسخ به این سوال گفت: ارزیابی جشنواره در یک فرصت کوتاه قطعا راه را به خطا می‌برد. جشنواره‌های ما همچنان موضوعی هستند و کاملا بافت ایستایی دارند. اما تلاش و زحمات گروه‌ها قابل ستایش  بود.

دادگر هم در پاسخ به سوال غفارعدلی گفت: جشنواره برگزار می‌شود، چون اجرا کنندگان، یعنی همان گروه‌ها هستند و تا زمانی که اجرا کنندگان را مدنظر قرار ندهیم هیچ چیز تغییر نمی‌کند. این در حالی است که سلسله مراتب شرکت در جشنواره هر سال نسبت به سال گذشته فشرده و سخت‌تر می‌شود. در جشنواره‌های ما فقط آمار مهم است و کسی که تلاش می‌کنند تا اثرش را ارائه دهد آن هم به صورت فشرده مطمئناً بعد از جشنواره پیامدی برایش ندارد و دچار افسردگی می‌شود.

در ادامه کارشناس برنامه مسئله اهدای جوایز در جشنواره را مطرح می‌کند و این سوال که آیا اهدای جایزه دست است یا غلط که دادگر می‌گوید: جایزه مهم است حتی برای کسی که اهل جایزه هم نیست. کسی که به عنوان کار اولی وارد می‌شود و تندیس می‌گیرد احساس می‌کند سال‌ها تجربه را در یک شب طی کرده است و از تجربه ما باید تقدیر شود. من به وفور دیدم‌ام کسانی که در اولین بار شرکت در جشنواره تندیس گرفته‌اند و دیگر در سال‌های بعد کاری را تولید نکرده‌اند، چون دیگر به چه امیدی شرکت کنند، آن‌ها که تندیسشان را گرفته‌اند و این نابودی استعدادهای تئاتر کشور است.

در اواسط برنامه از دیگر کارگردانان تئاتر نیز به صورت تلفنی نظرخواهی شد که یکی از آن‌ها میلاد اکبرنژاد بود. او در رابطه با ارزیابی جشنواره تئاتر فجر، گفت: جشنواره امسال در چند مورد دچار مشکلاتی بود که به تفکیک می‌گویم:

1. وزن عمومی نمایش‌ها پایین آمده، چه افرادی که به تازگی وارد این عرصه شده‌اند و چه باتجربه‌هایی که چگالی نمایش ‌آن‌ها وزن ندارد، در نتیجه وزن تئاتر کشور بسیار پایین است.

2. ما با عدم تداوم بخش‌های جشنواره و با کم و زیاد شدن بخش‌ها در هر دوره روبرو هستیم. حتی بازگشت به دورهایی که امتحان پس داده‌ایم و جواب منفی هم برایمان داشته است.

3. مشکل اجرای فوری هنرمندان  غیر تهرانی باعث می‌شود آن‌ها در یک روز، دو  اجرا بروند و سریع برگردند.

4.  اساساً رقابت‌ها و جایزه دادن ها ناعادلانه است. ما جشنواره ها را بینابین می‌بینیم.

سؤال: مشکل ما در نبود شیوه‌نامه است؟

رحیمی در پاسخ به سوال غفار عدلی مبنی بر اینکه آیا مشکل از نبود شیوه‌نامه است، گفت: شیوه‌نامه نیاز به مدیریت باثبات دارد نه تغییر هر ساله دبیر، این کسرت مدیریت‌ها مشکل است و یک مدیر درباره مدیریتش باید حرف بزند و در مقابل یک هنرمند درباره تئاتر ، این نشان‌دهنده عدم اتحاد ما است. جشنواره زمانی می‌تواند شیوه‌نامه داشته باشد که دارای ترانس‌های انسانی باشد.

آرش دادگر در رابطه با سؤال غفارعدلی با تاکید بر این موضع که تئاتر کشور ما برنامه ندارد و 9 جشنواره تئاتری با فشردگی بالا در 5 ماه برگزار می‌شود، گفت: سایت جشنواره اصلاً به روز نیست، چرا باید کاری که در جشنواره آیینی سنتی است در جشنواره تئاتر فجر هم باشد. کاری که در جشنواره صاحبدلان است در جشنواره آیین سنتی هم است. اگر این‌قدر به هم شباهت دارند، چرا یکی نمی‌شوند؟ مگر مجبوریم تعداد کثیری از آثار را ببینیم،  در واقع رسیدگی به این تعداد آثار مشکل است. ما زیرساخت مستقل و برنامه‌ای درست برای جشنواره تئاتر فجر نداریم، چرا باید تعهد برای مکان تمرین و اجرای عمومی وجود نداشته باشد.

رضاگوران نیز در ارتباط تلفنی با برنامه گفت: تا وقتی که فرهنگ نپذیرفتن اشکالاتمان چه در مدیریت و چه در هنرمندان تئاتری وجود دارد به جایی نخواهیم رسید. به دلیل اینکه بخشی از پیشرفت پذیرفتن اشکال‌ها است و روی صحبت من هم با هنرمندان و هم با مدیران است که بزرگترین نقد من از بخش کارهای خارجی می‌باشد. باید گروه‌هایی را دعوت کنیم که گروه‌های معتبری باشند، نباید به هر دلیلی گروه آورده شود که حتی الفبای تئاتر را نمی‌دانند و این موضوع خیانت به تئاتر است ما استعدادهای زیادی داریم، اما راه برخورد با آنها را نمی‌دانیم. با افراط و تفریط به دنبال برنامه‌ریزی هستیم. باید برنامه‌ریزی معتدلی داشته باشیم.

در ادامه محمودرضا رحیمی، گفت: اگر قرار بود دبیر سال گذشته امسال هم باشد، مطمئن باشید نمی‌آمد، چرا که بودجه تئاتر امسال با تورمی که وجود دارد به اندازه همان بودجه سال گذشته است. تئاتر آیینه تمام قد اجتماع است، تئاتر تماشاگر دارد اما هنرمند با پیچیدگی نظام اداری روبرو است. صادق باشیم و مدیران، تئاتر را به عنوان یک شغل قبول کنند.

در پایان دادگر راهکار‌های را در چند بخش ارائه داد: 1. بازنگری اهداف جشنواره 2.سالن‌های ثابت جهت تمرین 3. نگاه داشتن اعضای برگزار کننده جشنواره 5. حل مشکل کمبود نمایش‌نامه 6. کوچک شدن جشنواره 7. ترمیم هرم جشنواره و بازنگری حتمی و قطعی در مورد تئاتر غیر تهران و ای کاش به جای این همه جشنواره در طی 30 سال سالن تئاتر درست می‌کردیم. 8. جدول اجراهای عمومی نداریم و اصلا ما تقویم تئاتری نداریم.

انتهای پیام/