به گزارش خبرنگار فهنگی خبرگزاری تسنیم، منوچهر محمدی، تهیهکننده سینما، در نشست پژوهشی سینمای انقلاب اسلامی در حوزه هنری با اشاره به ضعفهای محتوایی سینمای قبل از انقلاب گفت: پیش از انقلاب عمدتاً سینمای ما مبتنی بر یک نگاه تجاری سهلپسند و سادهانگار بود که مؤلفههایی مانند رقص، آواز، کاباره، میگساری و کتککاری در آن مؤلفههای جذبکننده مخاطب تلقی میشد که از سوی سینماگران تمایلی برای ورود به عرصههای فرهنگی و معناگرا وجود نداشت.
این تهیهکننده در ادامه افزود: تاثیرپذیری منفی و کپیبرداری از سینمای کشورهایی مانند هند و مصر که خود آنها از سینمای آمریکا متاثر بودند، باعث ترویج برهنگی و صحنههای ممنوعهای بود که همینها بلای جان سینمای ایران در آن زمان شد و به مرور دور شدن خانوادهها از سینما را رقم زد.
وی با بیان اینکه سقوط سینمای ایران دوره پهلوی پیش از سقوط طاغوت اتفاق افتاد، افزود: سقوط سینمای ایران در آن دوره با پیروزی انقلاب رقم نخورد، بلکه 3 سال پیش از پیروزی انقلاب با سیر نزولی 90 فیلم در سال و رسیدن به میزان تولید 12 فیلم در سال سقوط این سینما رخ داده بود.
محمدی اظهار کرد: بنابراین در سینمای ایران نیاز به تحول احساس میشد و پس از انقلاب بستر این تحول فراهم شد و سینماگران به سراغ سوژههایی رفتند که بیشتر واقعیتهای اجتماعی را از طریق هنر بیان کنند. اما آنچه که باید مورد توجه باشد این است که از همان زمان تا به امروز حرکتی که در سینمای انقلاب شکل گرفت، همشأن و همتراز با شعارها و آرمانهایی که به خاطر آنها انقلاب شکل گرفت نبودهاست؛ از من تهیه کننده گرفته تا دیگر همکاران سینمایی همه باید اعتراف کنیم که کاری که بدون عیب و نقص در قوارههای انقلاب اسلامی باشد، تولید نکردهایم.
وی با بیان دلایل این ناکامی، توضیح داد: ما دستکم در دو زمینه قافیه را باختیم، نخست اینکه مدیران ما میخواستند در مدت زمان کوتاه، با گامهای کوتاه اما تند و با عجله به تحقق زودهنگام برخی از آرمانها برسند و به همین دلیل آثار کلیشهای و فرمایشی بسیاری با این پیشفرض ساخته شد که به سینمای انقلاب اسلامی آسیب زد.
این تهیهکننده سینما ادامه داد: مدیران فرهنگی و هنری ما غافل بودند که هنرمند برای بیان یک آموزه ارزشی یا یک آرمان ابتدا باید آن را درونی و مال خود کند تا بتواند ارتباط تاثیرگذاری با مخاطب برقرار کرده و مضمونش را بر جان مخاطب بنشاند. مدیران از همان آغاز برای ارائه بیلان و گزارش کاری، با عجله اقدام به تولید آثار کردند؛ آثار پرطمطراقی که اسم دین و انقلاب را یدک میکشیدند، اما هیچ نسبتی با انقلاب و معرفت دینی نداشتند.
محمدی تاکید کرد: عرصه دیگری که در آن قافیه را باختیم عرصه واقعیتهای اقتصادی بود، تغییر بیش از حد مدیران در دورههای مختلف باعث بروز مشکلاتی در فضای فیلمسازی ما شد و جبر اقتصادی موجود سینماگران را به این فکر انداخت که میشود به سینمای قبل از انقلاب باز گشت و با تغییر برخی ظواهر و ساختن فیلمهایی که از ممیزی رد شوند، میتوان مشکلات اقتصادی را پشت سر گذاشت که این خود آسیبهای زیادی به سینمای انقلاب اسلامی وارد ساخت.
انتهای پیام/