به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، رقابت های کشتی آزاد روی ریل های نیویورک برگزار شد. این رقابت ها که برای حفظ کشتی در المپیک تدارک دیده شده بود ماموریتش را به پایان برد و در این راه گام محکمی برای تحت تاثیر قرار دادن متولیان المپیک برداشته شد. در این مبارزات ایران یکی از قطب های اصلی این گام بود. هر چند این رقابت ها تا آخر ادامه پیدا نکرد، اما همان دیدار اول هم کار خودش را کرد. اما این سوی میدان هنوز تیم ایران عازم امریکا نشده بود که صدای منتقدان همیشگی یکی، یکی درآمد و هزار دلیل و برهان آوردند که این تیم لزومی ندارد به امریکا برود. در کنار آن شایعه هایی هم به راه افتاد. مثل سفر آقازاده خطیب به امریکا!هر چند آقازاده های خطیب البته به گفته خود او هنوز پاسپورت ندارند، اما این شایعات بالاخره هر از چندی محیط کشتی را سمپاشی می کرد.
منتقدان همیشگی کشتی هم که مطرح شدن خود را در انتقاد می دانند، چه کشتی به امریکا نمی رفت انتقاد می کردند! و چه می رفت. یعنی در هر صورت کشتی صدای انتقاد این افراد را همیشه بدرقه راه خود دارد. یادمان می آید زمانی محمد طلایی مربی حال حاضر کشتی آزاد خارج از گود بود و راه به راه مصاحبه های انتقادی می کرد، اما حال که وارد گود شده دیگر از آن مصاحبه ها خبری نیست. اکبر فلاح هم ید طولایی در انتقاد دارد، اما این بار کمی انتقاد او خنده دار به نظر می رسد، چراکه اعزام تیم ملی کشتی به امریکا را بدون بار فنی و صرفا برای تفریح می داند.
او که چند روز پیش لب به سخن گشوده بود، می گفت: این مسابقات بیشتر برای امریکایی ها منفعت داشت، چراکه نفرات دسته چندم خود را برای سوءاستفاده به میدان فرستاده بودند. البته شاید اکبر فلاح زیاد در نخ بازی های امریکا نبوده باشد که اگر این طور بود حداقل این سخنان را به زبان نمی آورد.
متن مصاحبه ما با حسن رحیمی، کشتی گیر وزن 55 کیلوگرم که اتفاقا اولین مسابقه در امریکا را او به میدان رفت بخوانید تا متوجه همه چیز بشوید.
حسن آقا چه خبر، اوضاع چطور است؟
خدا را شکر، دو، سه روزی است که استراحت می کنیم.
تازه از امریکا برگشته اید، اوضاع آنجا چطور بود، توانستید آن طور که باید کشتی بگیرید.
راستش هم خیلی خوب و هم خیلی سخت. جو و شرایط و خستگی راه روی همه بچه ها تاثیر گذاشته بود، ولی خدا را شکر توانستم کشتی خوبی بگیرم.
چند ساعت در راه بودید؟
تقریبا 18 ساعت در راه بودیم.
جو چطور بود، توانستید راحت کشتی بگیرید؟
راستش ایرانی های زیادی در سالن تشویق می کردند. جو خاصی بود، کارهایی می کردند که من تا به حال ندیده بودم.
مسابقه چطور بود؟
اولین مسابقه را من به میدان رفتم. فشار زیادی روی من بود، چون اولین نفر بودم، ولی خدا را شکر توانستم حریفم را ببرم.
چرا همین یک مسابقه را دادید؟ منظورم این است که چرا به لس آنجلس نرفتید برای مسابقه بعدی؟
من هم مثل شما خبر ندارم. به ما گفتند امنیت پایین است و صلاح نیست برویم و ما هم به خاطر همین موضوع نرفتیم.
مگر در نیویورک اتفاقی افتاد که مسوولان پیش بینی کردند به لس آنجلس نروید؟
نه، وضعیت خوب بود، بیشتر سالن پر شده بود از ایرانی ها و تا به حال چنین تشویق هایی را ندیده بودم. خیلی عجیب و غریب بود.
در ایران یکسری از منتقدان می گویند این سفر هیچ بار فنی برای کشتی نداشته است و بیشتر به سود امریکایی ها بوده، شما چه نظری دارید؟
نه این طور نیست. ما تمام کشتی گیران امریکا را می شناسیم. اصلاانتخابی تیم ملی امریکا را دیده ایم. تمام نفرات اول شان در این مسابقه شرکت کرده بودند. فقط جردون باروس نبود. در کل یک وزن شاید نفر اصلی نبود که فکر می کنم دیگر اصلامسابقه ندهد. سوای این قضیه کشتی آنجا مثل کشتی ایران نیست، نفرات اول و دوم آنها فرقی با هم ندارند، همگی آنها خوب کشتی می گیرند.
پس با نظر برخی منتقدان موافق نیستید؟
نظر آنها هم محترم است، تا وقتی در گود نباشند از این گونه اظهارنظرها زیاد شنیده می شود. ما تیم امریکا را برده ایم این گونه می گویند، اگر می باختیم و برمی گشتیم چه می گفتند!
کشتی در امریکا با آزادی خیلی فرق می کند؟
خب هر جایی جو خاص خودش را دارد، امریکایی ها تصور دارند ما فقط در آزادی خوب کشتی می گیریم و در جاهای دیگر شاید آن طور که باید نباشیم، اما ثابت کردیم که در امریکا هم می توانیم آنها را با قدرت شکست دهیم.
هنوز هم اوضاع مالی کشتی گیران خراب است یا اینکه بهتر شده است؟
خدا را شکر، اما کشتی مظلوم واقع شده و در کل به مدال آوران توجه نمی شود.
منبع: اعتماد
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.