به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، در خاطرمان هست که پدر، مادر و یا خواهر و برادر بزرگترمان کتاب فارسی اول ابتدایی را به دست می گرفتند و شمرده شمرده از روی کلمات و جملات آن برایمان می خواندند. ما هم سعی می کردیم بدون خط خوردگی و غلط آنها را در دفتر مشقمان بنویسیم تا یک وقت خدایی نکرده فردا با عصبانیت آقا یا خانم معلم روبرو نشویم.
استرس این که نکند یک شب کسی برای مشق ما وقت نداشته باشد هم خودش داستانی بود! گاهی می رسید که بر خلاف معمول و زمان هایی که مادر دستش بند بود و پدر خسته راه، دست به دامن دایی و عمو و خاله و عمه میشدیم که به همان سبک و سیاق از روی کتاب فارسی برایمان بخوانند.
"دیکته شب" از آن خاطرات مشترکی است که روشن و واضح در ذهن همه کسانی که یک زمانی دوران ابتدایی را گذرانده اند، وجود دارد.
شاید گاهی به خاطر اشتباه نوشتن یک لغت یا خط خوردن دستمان از طرف خانواده تنبیه می شدیم، شاید گاهی سرسری و هول هولکی به ما دیگته می گفتند و حتی شاید یک وقتهایی آنجا را که معلممان درس نداده بود، به ما تحمیل می کردند اما حس می کردیم که حمایت می شویم و از طرفی هم حواسمان جمع بود که اگر اشتباه کنیم شاید یک پس گردنی از آنها بخوریم.
محققان و روانشناسان معتقد اند که املا گفتن پدر و مادر در کنار آموزش معلم، موجب برطرف شدن ایرادهای بنیادینی می شود که قالبا در همه کودکان وجود دارد از جمله:
الف) ضعف در حساسیت شنوایی
ب) ضعف در حافظه شنوایی
ج) ضعف در حافظه دیداری
د) ضعف در حافظه توالی دیداری
هـ) قرینه نویسی
و) وارونه نویسی
ز) عدم دقت
ح)نارسا نویسی
سانگاک کیم، یک محقق فوق دکترا در روانشناسی کودکان در این زمیه گفته بود: «دوره بسیار مهمی وجود دارد که در آن پدر یا مادر باید رابطه امنی را با کودکشان بر قرار کنند، و آن دوره در دو سال اول تحصیل کودکشان است. به نظر می رسد این مرحله برای پیشرفت روحی و اجتماعی کودک، حیاتی باشد و حد اقل یکی از والدین باید در این زمینه وقت صرف کند.» نتیجه این تحقیقات بویژه برای مادران و یا پدرانی که در خانه مانده اند، خبر خوبی است. در این مطالعه، کیم، رابطه 86 کودک 6 ساله را با والدینشان تحت نظر گرفت و بعد آنها را تا سن 8 سالگی مورد پیگیری قرار داد. آنها شگفت زده دریافتند در کودکانی که ارتباط نزدیکی با هر دو والدین داشتند، در مقایسه با آنهایی که پیوند نزدیکی با یکی از والدین داشتند، ویژگیهای روحی و احساسی بیشتری در دوران کودکی وجود داشت.
نتیجه ای که می توان از مطالب بالا گرفت این است که رابطه احساسی والدین و توجه مداوم به وضعیت درسی کودکان جزو وظایف بسیار مهم آنهاست که در صورت بی توجهی می تواند، مشکلات گفتاری، رفتاری و ارتباطی متعددی را در آنها به وجود بیاورد.
امروز اما با صنعتی شدن زندگی در شهرهای بزرگ و مسائل و مشکلات اقتصادی متعدد، مردان و زنان برای گذران زندگی مجبورند بی وقفه کار کنند و در این میان نقش های پدر و مادر شاید در اولیت های دوم و سوم قرار بگیرند. کم رنگ شدن نقش والدین اندک اندک سبک زندگی کودکان را تغییر داد. توپ و راکت و منچ و دوز جای خود را به پلی استیشن و رایانه دادند و بازی های گروهی در کوچه و خیابان از میان رفتند.
فاصله میان کودکان با والدین آنها به آنجا رسید که چند سال قبل پدیده ای به نام "تلفن قصه گو" به وجود آمد و به کودکان می آموخت با فشردن چند کلید تلفن منزلشان هر شب صدایی کودکانه را بشنوند که برایشان قصه می خواند.
این روزها هم با پدیده جالب دیگری مواجه شدیم که نشان می دهد، کودکان امروز به لحاظ محبت های صمیمی خانواده تا چه حد مهجور مانده اند.
دیکته گوی تلفنی!
تصویری که مشاهده می کنید، تبلیغات یکی از شرکتهای سودجوست که از غفلت والدین در توجه به فرزاندنشان استفاده کرده و برای خودش کاسبی پر سودی به راه انداخته است. نکته قابل تامل در این تبلیغ جمله ای است که نشان می دهد وزارت آموزش و پرورش به این موسسات مجوز فعالیت داده است و به نظر می رسد این عمل مغایر شعارهای این نهاد است که همیشه خانواده ها را به داشتن رابطه صمیمی و موثر با دانش آموزان تشویق می کرده است.
کسی نمی داند زندگی ماشینی امروز کودکان ایران، آنها را به کجا خواهد برد. شاید به زودی شاهد به وجود آمدن شماره تلفن هایی باشیم که به کودکان محبت می کنند یا نقش هم بازی آنها را ایفا می کنند.
منبع: مشرق
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.