به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، دوم مهر در منزل پدر بزرگ، میزبان اباجعفر و خانواده اش بودیم. اباجعفر بچه زینبیه دمشق است و از پنجره خانه باغ دلربایش گنبد و گلدسته عقیله بنی هاشم معلوم. ما سال ها پیش در سفری زیارتی به سوریه با اباجعفر آشنا شدیم و کار این آشنایی آنقدر بالا گرفته که سالی چند روز ما در سوریه میهمان ایشان می شویم و سالی چند روز هم اباجعفر با خانواده جمع و جور شش نفره خود مهمان ما.
آن روز بعد از ناهار (جای تان خالی، مادر بزرگ قورمه سبزی درست کرده بود!) خانم ها مثل همیشه گرم صحبت شدند و از هر دری سخنی، ما مردها اما ترجیح دادیم دمی سنت قیلوله به جا آوریم! صد البته می دانستیم اباجعفر خسته است و بعد از آن هم راه، هیچ چیز برایش خواب عصرگاهی نمی شود. برای این استراحت آنچه مزاحم می نمود سروصدای بی امان بچه ها بود؛ بچه هایی که تازه از مدرسه برگشته بودند و کوچه را گذاشته بودند روی سرشان. چند تایی شان بچه های فامیل ما بودند، الباقی بچه های کوچه. بچه های اباجعفر هم که مثل خودم دیگر سن شان از بازی در کوچه و جیغ و داد و شلوغ کاری گذشته بود. بلند شدم که بچه ها را آرام کنم، اباجعفر گفت: کجا می روی؟ گفتم : صدای بچه ها روی مخ است، نمی گذارد راحت بخوابیم! گفت: نه، نرو. اتفاقاً بهترین لالایی را دارند می خوانند. خوب گوش کن! صدایی از این بهتر؟ سروصدای بچه ها یعنی امنیت، آزادی، شادی، رفاه، عشق، صفا، صلح ... یعنی زندگی. راستش دلم برای این سروصدای قشنگ تنگ شده بود. خیلی وقت است در سوریه، صدایی از بچه ها در نمی آید، الا صدای گریه، صدای غم، صدای حزن، صدای ناله...
اباجعفر قطره اشکی را که گوشه چشمش نشسته بود پاک کرد و ادامه داد: نه حسین! بگذار بچه ها بازی شان را بکنند. سروصدای شان را دوست دارم. تو توی جنگ نیستی والا فقط با این سروصدای ناز می خوابیدی... حق با اشعه های آفتاب بود که از پشت پنجره پاییزی، صورت زخم خورده و گندمگون اباجعفر را نوازش کنند. دیگر اباجعفر کاملاً به خواب رفته بود، اما سروصدای بچه ها... سروصدای زندگی همچنان جریان داشت.
خدایا! شکر.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.