به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، مذاکرات ژنو در حالی پایان یافت که رسانه های غربی تا قبل از اتمام این مذاکرات در گزارش های خود به گونه ای به مخاطب القا می کردند که غنی سازی هسته ای ایران بخشی از یک برنامه پوششی برای تولید بمب هسته ای است و از همان ابتدا به جنگ روانی علیه ایران پرداختند.
در پس این مذاکره دو نگاه مثبت و منفی نتیجه همه آنهاست. در نگاه مثبت، اینکه نرمش ایران را برای انعطاف طرف مقابل را می اندیشند، از مذاکرات بین ایران و آمریکا استقبال میکنند و نگاه منفی عمدتا با تکیه بر اتفاقات چندساله گذشته میگذرد و تغییر رفتار آمریکا را بیهوده ارزیابی میکنند و امیدی به مثبت بودن مذاکرات ندارند. در مذاکرات ژنو واقعبینی توأم با احتیاط عاقلانه باید محور کار قرار می گرفت که در این واقع بینی به دو نکته باید توجه شود نخست توجه به تجارب گذشته خصوصا مذاکرات چند سال اخیر و دوم اینکه آیا واقعا نگرانی طرف مقابل انحراف فعالیت هسته ای صلح آمیز ایران است یا نگرانی اصلی بحث دیگری است ؟
آنچه که از شواهد پیداست ایران در جریان مذاکرات هستهای در ژنو به گروه 1+5 اعلام کرده است که آمادگی دارد غنیسازی 20درصدی اورانیوم خود را تا کمتر از 5درصد کاهش دهد تا در ازای آن تحریمهای بینالمللی برداشته شود. طرف ایرانی باید این را مد نظر قرار دهد که با کاهش15درصدی غنی سازی اورانیوم حدود 850 هزار نفر بیمار نیازمند فرآوردههای دارویی مرکز هستهای تهران هستند که با کاهش آن در عرصه درمان این بیماران به مشکلات عدیده ای مواجه می شویم.
آنچه که در بیانیه ژنو صادر شده شروطی بوده برای کاهش تحریمهای بینالمللی علیه ایران که از قطع کامل غنیسازی اورانیوم گرفته تا بسته شدن تاسیسات غنیسازی فردو در قم و توقف ساخت راکتور اتمی آب سنگین اراک! سوالی که دغدغه ذهن ما می شود این است که بفرض پذیرش این شروط آیا واقعا گروه 5+1 این تحریم ها را کاهش می دهد؟ آیا این کاهش تحریم ها سمبلیک نخواهد بود؟ آیا لغو تحریمهای ضد ایرانی موقتی نیست و نمیتواند به بهانههای دیگر دوباره اعمال شود؟ چنانکه خبرگزاری رویترز در گزارشی به نقل از کارشناسان اذعان داشت که در صورت انجام اقدامات ایران برای کاهش سرعت برنامه اتمی، کاهش تحریمها توسط آمریکا، احتمالا با سرعت کم و نمادین خواهد بود، حتی اتخاذ اقدامات جدی تهران نیز بعید است اعضای کلیدی کنگره آمریکا را راضی کند.
به زعم عده ای تفاوتی که در بسته پیشنهادی این تیم مذاکره کننده با تیم قبلی اشاره شده است مشخص بودن گام اول تا گام نهایی آن است اگرچه این بسته در تیم های قبلی هم بوده، چرا که این رفتار نادرست غرب بوده که مذاکرات به بن بست روبرو می شد. علی حال گام اول برای اعتمادسازی بسیار مهم است و میتواند در صورت توافق، فضای تقابل میان دو طرف را به تعامل تغییر دهد. همچنین در این بسته در گام آخر مشخص شده است که وقتی به مراحل پایانی رسیدیم با چه صحنهای مواجه خواهیم بود؛ اگر درباره دو گام اول و آخر به تفاهم برسیم برداشتن گامهای میانی با وجود پیچیدگیها و سختیهایی که دارد آسان خواهد بود. اکنون مساله مهمی که در پایان این گام نهایی وجود دارد و بسیار هم در محافل داخلی و خارجی مورد بحث قرار گرفته است موضوع پذیرش پروتکل الحاقی از طرف ایران است ، چرا که در بندهای این پروتکل آمده است که آژانس بین المللی انرژی اتمی می تواند پس از تصویب پروتکل الحاقی توسط مجلس در هر زمانی از سال بدون آنکه از قبل هماهنگی کرده باشد از سایت های هسته ای ایران بازدید کند مخصوصا مکان هایی مثل پارچین که منطقه ای امنیتی و نظامی است که دیگران نباید از مسائل آن اطلاعی داشته باشند. حال سوال اینجاست آیا پذیرش پروتکل الحاقی را نمی توان نوعی استعماری پنهانی نامید؟ چرا که با پذیرش آن غرب با هر بهانه ای سعی در بازدید چندباره سایت های هسته ای خواهد کرد.
تیم مذاکره کننده باید در نشست بعدی که در ماه نوامبر برگزار می شود باید هوشیار باشد که خطوط قرمز ایران عدم تعطیلی سایت نطنز و فردو می باشد. طبق تجارب گذشته، اگرچه ایران شناخت کامل را از گروه 5+1 دارد و به همین سبب نمیتوان به نتایج مذاکرات آنچنان خوشبین بود، چرا که لابی صهیونیستی در پشت صحنه به شدت به فعالیت مخرب خود ادامه می دهد. آن چیزی که در نشست اخیر مشاهده شد جوسازی رژیم صهیونیستی علیه ایران، از قبیل اینکه تحریم اقتصادی باعث شد تا ایران دوباره به میز مذاکره بیاید، یا اینکه کاهش فشار تحریم یک اشتباه تاریخی است، بوده است.
منبع: وطن آنلاین
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.