به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، مناطق محروم کشور همواره زیر تیغ بیعدالتی آموزشی قرار داشته و دارند، دانشآموزان مناطق محروم، روستایی و عشایری همواره با کمترین امکانات آموزشی در کلاسهای درس مشغول تحصیلند، از تحصیل زیر چادر و کانکس تا در بهترین حالت، درس خواندن در کلاسهای مسقفی که هیچ امکاناتی ندارند.
در اغلب مناطق عشایری دانشآموزانی هستند که مجبور به تحصیل در چادر هستند بهگونهای که صرفنظر از امکانات آموزشی، امکانات بهداشتی همچون سرویس بهداشتی نیز برای آنها مهیا نیست. در سوی دیگر ماجرا دانشآموزان روستایی قرار دارند، آنها اگرچه در داخل مدرسه درس میخوانند اما باز هم از دایره عدالت آموزشی خارج هستند، نمونه آن را شاید سال گذشته شاهد بودیم، دانشآموزان دبستان ندای انقلاب روستای شینآباد از توابع پیرانشهر که بهدلیل نبود استانداردهای لازم در سیستم گرمایشی مدرسه با شعلههای بخاری نفتی سوختند.
اگرچه این روزها صحبت از هوشمند سازی مدارس، ورود تبلت و اجرای ورزشهای تخصصی در مدارس میشود اما انگار دانشآموزان مناطق محروم از حیطه برنامه ریزی مسئولان خارج هستند چرا که وجود کامپیوتر در کلاس درس یا حتی زنگ ورزش برای دانشآموزان این مناطق بیشتر به یک افسانه شبیه است، آنها با مشکلات جدیتری دست و پنجه نرم میکنند چرا که حداقل استانداردهای لازم برای تحصیل را ندارند که در بسیاری از مواقع کمبود امکانات آموزشی از جمله نبود مدرسه در پایههای تحصیلی بالاتر منجر به ترک تحصیل این دانشآموزان میشود.
** بعد از 22 سال تدریس انگیزهای برای تدریس باکیفیت ندارم
معلمانی که در مدارس محروم کشور تدریس میکنند نیز مسائل و مشکلات خاص خود را دارند، بهعنوان مثال معلمان مناطق عشایری بهویژه مناطق عشایری توابع کرمان مانند عنبرآباد از کلاسهای چندپایه و اینکه مجبورند گاه به دانشآموزان پایه اول تا چهارم ابتدایی در یک کلاس، درس بدهند گلایه دارند.
یکی از معلمان مقطع متوسطه که در یکی از دبیرستانهای عنبرآباد از توابع کرمان تدریس میکند با اشاره به مشکلاتشان به خبرنگار تسنیم میگوید: بنده هرروز باید از جیرفت برای تدریس به عنبرآباد بروم و در طول روز حدود دو ساعت در مسیر هستم، بارها از آموزش و پرورش درخواست کردهایم که به ما سرویس اختصاص دهند اما به این موضوع توجهی ندارند، سال گذشته 3 نفر از همکارانمان در مسیر رفت و آمد تصادف کرده جان باختند.
وی ادامه میدهد: در شرایطی که 22 سال است در بدترین روستاها و محرومترین مناطق مشغول تدریس بودهام اما با مشکلات متعددی روبهرو هستیم، تا زمانی که مشکلات یک معلم بهلحاظ حقوق و بقیه مسائل حل نشود انگیزهای برای تدریس خوب نخواهد داشت، چرا مسئولان از تهران نشسته و برای ما تصمیم میگیرند یک بار از نزدیک از مناطق و روستاهای توابع کرمان بازدید کنند تا متوجه شوند دانشآموزان و معلمان این مناطق در چه وضعیتی تدریس میکنند.
این معلم با اشاره به اینکه در منطقه عنبرآباد در هر کلاس 37 دانشآموز با کمترین امکانات حضور دارند، میگوید: در فصل سرما سیستم گرمایشی مناسب نداریم و در فصل گرما نیز سیستم سرمایشی برای کلاس درس وجود ندارد، سال گذشته یک میلیون پول برق مدرسه بود که بهدلیل ناتوانی در پرداخت آن برق مدرسه قطع شد، هماکنون حدود 3 سال است که هیچ سرانهای به مدارس تعلق نمیگیرد.
بهگفته این خانم معلم دانشآموزان دبیرستانی کلاسش حتی روشن و خاموش کردن کامپیوتر را نمیدانند، آنوقت مسئولان بحث از هوشمندسازی مدارس میکنند، حتی به دبیرستان آنها معاون فناوری اختصاص دادهاند اما در کل مدرسه یک کامپیوتر وجود ندارد و معاون فناوری از صبح تا عصر بیکار مینشیند؛ از دیگر مشکلات این دبیرستان این است که یک معلم چند درس را تدریس میکند، مثلاً معلم ریاضی، فیزیک نیز تدریس میکند و معلم زبان، علوم اجتماعی درس میدهد؛ ورزش نیز در مدارس مناطق محروم معنایی ندارد و زنگ ورزش اختصاص دارد به کلاس جبرانی برای دروسی مانند ریاضی و فیزیک.
به گزارش تسنیم، یادمان نرود دانشآموزان مناطق محروم کشور بخشی از جامعه دانشآموزی هستند که شاید یکی از اصلیترین خواستههای آنها تحقق عدالت آموزشی و تحصیل در آرامش باشد.
انتهای پیام/*