به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری مرآه الجزیره، آنچه در زیر میآید، در واقع چکیدهای از کتاب «سرویسهای اطلاعاتی فرانسه، برنامههای جدید» است که چند روز پیش منتشر شده است.
این کتاب از این جهت حائز اهمیت بسیار است، چون نویسنده آن یک فرد عادی نیست. «برنار اسکوارسینی» یک سال و اندی پس از ترک پست ریاست اداره مرکزی اطلاعات و امنیت داخلی فرانسه توانست، نقاب محافظه کاری و سکوت را کنار گذاشته و به طور آشکار آنچه را که جاسوسها در نهان علیه سیاست فرانسه در سوریه و ائتلاف با قطر و عربستان سعودی و سهل انگاری خطرناک کاخ الیزه در قرار دادن تسلیحات در اختیار گروههای مسلح فعال در سوریه بیان میکردند، را افشا کند.
اسکوارسینی داستان جنگ همه طرف علیه همدیگر در دستگاههای اطلاعاتی غرب به منظور دست یافتن به بازارها و معاملههای بزرگ تسلیحاتی را در این کتاب افشا کرده و تصریح میکند که این دستگاه ها تا چه اندازه از بازگشت عناصر تروریستی مسلح اروپایی از سوریه به کشورهایشان بیم دارند.
در این کتاب به نقش عربستان سعودی، قطر و شاهزاده «بندر بن سلطان»، رئیس دستگاه اطلاعات عربستان سعودی در حمایت از گروههای مسلح سلفی جهادی از افغانستان گرفته تا دریای مدیترانه که شمال سوریه، لبنان، مصر و شمال آفریقا را در بر میگیرد، اشاره شده و قطر شریک بزرگ بازرگانی و سیاسی فرانسه به تامین هزینههای مختلف (اگر نگوییم تامین تسلیحات) این گروههای سلفی جهادی در آفریقا متهم و تاکید شده است، دوحه از طریق جمعیتها و نهادهای مردمی بر حمایتهای لجستیکی و جذب و آموزش نیرو به گروههای سلفی جهادی سرپوش میگذارد.
اسکوارسینی میگوید که استراتژی مذکور به دور از اردوگاههای ترکیه و اردن در حال شکل دادن به جبهههای جهانی جهاد به شکل منظمتر و سازمان یافتهتر به ویژه در سوریه است.
وی میافزاید: ما میدانیم که جنوب لیبی در نزدیکی شهر «سبها» به عمق استراتژیک گروههای سلفی جهادی تبدیل شده است و این گروهها در این مناطق دارای اردوگاههای آموزش نظامی هستند و پاکستان، مصر و یمن بر آنها نظارت دارند و به دژی برای این گروهها تبدیل شده است که علاوه بر آفریقا در سوریه و عراق نیز مشغول جنگ هستند.
اسکوارسینی ادامه میدهد: عربستان سعودی در تامین هزینهها و آموزش و تنظیم گروههای سلفی جهادی در سوریه نقش آفرینی میکند. ریاض به استفاده از نامهای قدیمی خود که در افغانستان و بوسنی و هرزگوین آنها را به کار میبرد، روی آورده است و سرویسهای اطلاعاتی هلند، انگلیس، بلژیک و فرانسه که عظمت و بزرگی این خطر را دریافته بودند، برای به صدا درآوردن این زنگ خطر نشستی در دوبلین برگزار کردند.
مسئولان شرکت کننده در این نشست دریافتند که صدها نفر از شهروندان آنها هم اکنون در سوریه در میان تندروترین گروههای سلفی جهادی علیه نظام سوریه مشغول جنگ هستند. در لندن و بروکسل همان شبکههایی که در جنگ افغانستان، بوسنی و چچن شرکت داشتند، هم اکنون برای جنگ در سوریه اعزام شدند. سرویسهای اطلاعاتی مذکور بیم آن دارند که عناصر مسلح به اروپا بازگردند.
به همین دلیل اسکوارسینی این سوال را مطرح میکند که در این راستا چگونه میتوان عملکرد قطر و عربستان سعودی و دیگر کشورهای نفت خیز حاشیه خلیج فارس که به تامین هزینه گروههای تروریستی خو گرفته و عادت کردهاند، را ارزیابی کرد؟ آیا میتوان از این کشورها به عنوان دوست نام برد، در حالی که آنها علیه منافع فرانسه فعالیت میکنند؟
اسکوارسینی میافزاید: ما از 20 سال پیش میدانیم که عربستان سعودی، مصر و کویت هزینههای گروههای تندرو اسلامگرا در مصر و الجزایر را تامین کردهاند، گروههایی که اغلب سلفی جهادی هستند. پولهای نقد از بانکهای ژنو، لوگانو و میلان توسط سازمانهای غیر دولتی بشر دوست و شرکتهای تجاری جعلی منتقل میشد. اما امروز شاهد پیچیدهتر و کاملتر شدن فعالیت شبکههای حمایتهای مالی هستیم که برخی از آنها توسط عربستان سعودی و برخی دیگر توسط قطر اداره میشوند. قطر در شیوه مهندسی مالی جهانی سازمان یافته توسط صندوق مالی و یا سرمایه گذاری پیشرفت چشمگیری داشته است و البته در نهایت همه آنها در خدمت گروهها و سازمانها و نهادهای مختلفی قرار دارند که با گروههای مسلح در ارتباط هستند.
اسکوارسینی در کتابش به عمق اختلافات میان وزارت خارجه فرانسه و دستگاه امنیتی این کشور نیز اشاره میکند، بنابراین دلایل سهل انگاری و کوتاهیهای دیپلماسی فرانسه در بهار گذشته مشخص میشود. «فرانسوا اولاند»، رئیس جمهوری فرانسه تعهداتی در زمینه مسلح کردن مخالفان داد که مهمترین آن مربوط به مارس سال گذشته میلادی بود، اما تحت فشارهای دستگاههای امنیتی از آن منصرف شد. دستگاههای امنیتی پاریس هشدار دادند که ترکیب و اسختار گروههای مسلح در سوریه و تسلط سریع گروههای مسلح سلفی جهادی بر فرآیند نظامی و ارتباط موجود میان هستههای جهادی و شبکه بین قارهای سازمان القاعده منافع فرانسه را در معرض تهدید قرار میدهد.
رئیس سرویسهای اطلاعاتی و امنیتی فرانسه در راستای فروپاشی دیپلماسی پاریس در قبال سوریه و محاسبات اشتباه بر سر سرنگونی نظام سوریه و شخص «بشار اسد»، رئیس جمهوری این کشور تلاش و هرگونه ارتباط سیاسی و امنیتی با دمشق را قطع کرد و از ادامه همکاری میان دستگاههای اطلاعاتی و امنیتی فرانسه با دستگاههای سوری جهت مبارزه با تروریسم در فرانسه ممانعت کرد.
وی ادامه میدهد: پس از اینکه «لوران فابیوس» به عنوان وزیر خارجه فرانسه انتخاب شد، من تمام پلهای ارتباطی با دمشق را قطع کردم، چرا که پاریس بر سرنگونی نظام سوریه و بشار اسد در اسرع وقت ممکن دل خوش کرده بود. چنین دیدگاهی با تهدیدهای بسیاری همراه بود، زیرا علاوه بر اینکه نظام سوریه و شخص اسد بر سر قدرت ماند، موقعیت نظام و اسد بعد از حل و فصل قضیه سلاحهای شیمیایی با کمک روسیه قویتر و مستحکمتر هم شد.
اسکوارسینی تاکید میکند:، نحوه مدیریت بحران سوریه از سوی پاریس با هیچ منطقی سازگار نبود، ما نمیدانیم دیپلماسی ما بر اساس چه انگیزهها و عواملی فعالیت میکند و ما چه بهرهای از این فعالیت میبریم.
اسکوارسینی در پاسخ به این سوال میگوید: سکان هدایت سیاست خارجه امروز فرانسه در دست دولت و نظام نیست، بلکه توسط نهادهای غیر دولتی و رسانهها تعیین میشود، محور فعالیت این نهادها تبلیغ نیست، بلکه از نظر ایدئولوژیکی و راهبردی تاثیر گذار هستند.
اینگونه به نظر میرسد که منظور اسکوارسینی در اینجا روزنامه فرانسوی «لوموند» است که نقش بزرگی را در تحریک افکار عمومی علیه جنگ در سوریه ایفا کرد. این اقدام باعث شد، وزارت امور خارجه فرانسه در مورد استفاده از سلاح شیمیایی در ریف دمشق تحقیقات مطبوعاتی انجام دهد و گزارش را به یک ماده قانونی جهت شکایت علیه نظام سوریه تبدیل کند و با افزودن برخی اسناد و مدارک به پرونده اتهامی سوریه، آن را تحویل سازمان ملل متحد دهد و این روزنامه نقش عمدهای را در اعمال فشار به عناصر مسلح در سوریه بازی کرد.
وی در مورد بحران جاسوسی فرانسه میگوید: آنها در میان انبار کاه گروههای مسلح سلفی جهادی و القاعده به دنبال سوزن گروه مسلح لائیک یا سکولار مخالف نظام سوریه بودند تا اولاند بتواند تسلیحات خود را در اختیار گروه مذکور قرار دهد.
رئیس سابق دستگاه اطلاعات فرانسه امتناع دیپلماسی پاریس و اولاند از تصمیم خود در مورد مسلح کردن گروههای تروریستی در سوریه را مدیون دستگاه تابع خود میداند.
وی می گوید: در این منطقه خاکستری، سرویسهای اطلاعاتی و امنیتی فرانسه و دیگر کشورها نمیتوانند گروههای مسلح لائیک و دمکرات را در میان دیگر گروههای مسلح تروریستی شناسایی کنند تا به حمایتهای مالی و تسلیحاتی از آنها بپردازند. ما باید با دیدگاه واضح و روشن به اشتباه خود در مورد سوریه اعتراف کنیم؛ چرا که جنگ داخلی در این کشور، این امکان را به القاعده و گروههای مسلح داد تا به طور سازمان یافته و مداوم در کشورهای مختلف خاورمیانه رشد و توسعه پیدا کنند.
اسکوارسینی تاکید میکند: سرویسهای اطلاعات فرانسه باید در برخورد با بحران سوریه تمام امکانات خود را به کار گیرند، همان طور که ما میتوانیم در میان گروههای مسلح تروریستی فعال در سوریه عناصر سلفی جهادی از کشورهای مراکش، لیبی، عراق، مصر، افغانستان، پاکستان، چچن و داغستان بیابیم، به همان ترتیب در میان آنها نیز صدها تروریست فرانسوی نیز به چشم خواهند خورد. این عناصر مسلح با تجربه برای سرنگونی نظامی که با آن موافق نیستند، مبارزه میکنند. آیا منافع ما اقتضا میکند تا این عناصر که ارزشهای دمکراتیک و لائیک مورد خوشایند آنها نیست، را مسلح کنیم؟
وی افزود: اولاند در سفر سال گذشته خود به الجزایر در مورد ضرورت مقابله با اعزام نیروهای سلفی جهادی در کشور مالی و عدم تهدید منطقه ساحل آفریقا اظهارات متعددی را مطرح کرد، بوتفلیقه، رئیس جمهوری الجزایر در واکنش به اظهارات وی گفت: ما نیز با شمار در مورد مبارزه با نیروهای جهادی در ساحل آفریقا اتفاق نظر داریم، ولی چرا شما به حمایت مالی و تسلیحاتی از این نیروها در سوریه میپردازید و بر این امر پافشاری میکنید؟
اسکوارسینی ادامه میدهد: به نظر میرسد، تذکرات مطرح شده در وزارت خارجه فرانسه در این خصوص با مقاومت و مخالفت مواجه شده است؛ چرا که «اریک شوالیه»، مدیر پرونده سوریه بارها متعهد شده بود تا بر روند ارسال سلاح نظارت کند تا تنها در اختیار گروههای مسلح میانه رو قرار گیرد.
اسکوارسینی افزود: سوریه علاوه بر اینکه به عنوان اصل اساسی در ساختار امنیتی فرانسه به شمار میرود، ما توانستیم با کمک اطلاعات دمشق بسیاری از طرحهای حمله علیه منافع فرانسه در لبنان و خاک فرانسه را به شکست بکشانیم.
وی در پایان گفت: در حال حاضر بزرگترین خطری که ما را تهدید میکند، گروههای سلفی تندرو هستند، اگرچه اعتقاد دارم، نباید شیعیان و حزب الله را در لبنان نادیده گرفت؛ ولی تهدیدهای اصلی از جانب جنبش ایدئولوژیک اخوان المسلمین متوجه ماست. آیا ما میتوانیم با چنین پدیدهای مقابله کنیم؟ ما به تنهایی باید در این مورد تردید کنیم، ولی میتوانیم با کمک سرویسهای اطلاعاتی دیگر و به ویژه سرویسهای سوریه از گسترش این تهدید جلوگیری کنیم.
اسکوارسینی درباره لبنان نیز در کتاب خود چنین نوشت: اینگونه به نظر میرسد که همه گروههای سلفی جهادی لبنانی هم اکنون در اردوگاههای فلسطینی در نزدیکی صیدا و طرابلس متمرکز هستند و همگی با القاعده بیعت کردهاند و حامی اصلی تمام آنها کسی جز شاهزاده «بندر بن سلطان»، رئیس سرویسهای اطلاعاتی عربستان سعودی نیست که سیاست منطقهای خود را به تنهایی و مستقل از برادران و پسر عموهایش پیش میبرد.
انتهای پیام/