به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، روی سخن با اراذل و اوباش آن فتنه نیست، با کسانی است که خود را اهل منطق، دیانت، سیاست، یا حداقل وطن خواهی می دانند.
در هر کشوری ممکن است حوادثی رخ دهد که برخی دلسوزان بر آن شوند که جلوی انحراف سیاسی، اقتصادی و یا فرهنگی را بگیرند و موجب اصلاح شوند.
در این صورت به طور کلی یکی از چهار صورت زیر می تواند مصداق پیدا کند:
1- نظر منتقد، صحیح و روشی را که برای مقابله و اصلاح برمی گزیند نیز صحیح و قانونی است.
2- نظر منتقد، صحیح ولی روش وی برای برخورد نادرست و غیرقانونی است.
3- نظر منتقد، غلط ولی روش او برای اصلاح صحیح و قانونی است.
4- نظر منتقد، غلط و روش وی برای برخورد نیز نادرست و غیرقانونی است.
اما هر چهار مورد فوق، مادام که از ابزار و امکانات خودی در کشور بهره گرفته می شود، جنبه داخلی دارد و ضوابط و مقررات اخلاقی و قانونی برخورد حکومت ها با منتقدین متفاوت خواهد بود با حالتی که در آن از بیگانگان کمک گرفته شود.
در این صورت تغییر ماهوی در موضوع رخ خواهد داد و معمولاً حکومت ها چه حق و چه ناحق، چه دموکرات و چه دیکتاتور، با معترضین به طور دیگری رفتار می کنند و اشد مجازات را به تناسب اعمالی که مرتکب شده اند در نظر می گیرند به طوری که گاه تا سر حد قلع و قمع و اعدام دستجمعی تا برچیدن بساط فتنه از ریشه پیش می روند.
در فتنه سال 88، معترضین داخلی، دروازه های سیاسی مملکت را به روی بیگانگان باز کردند و آمریکا، انگلیس، فرانسه و اسرائیل را به درون فضای سیاسی کشور راه دادند و به حمایت های آنها دلخوش شدند و به پیام های مخفی و آشکار آنها از طریق رسانه های صهیونیستی پشتگرم و به این جنگ نرم تمام عیار غرب علیه ایران راضی گشتند.
دو جبهه بیشتر وجود نداشت. در یک جبهه، آیت الله خامنه ای و امت او بودند و در جبهه مخالف، پرچم های کشورهای نامبرده برافراشته بود. کسانی که در جبهه رهبر نبودند، در کدام جبهه بودند؟ آن هنگام که رهبر انقلاب سخنرانی می کردند و راه حل قانونی را متذکر می شدند، یا سایر دلسوزان انقلاب نصیحت می کردند، آیا آنان در جبهه مخالف و عملاً زیر یا حداقل در کنار پرچم آمریکا و اسرائیل و انگلیس نبودند؟
درست است که هدف آن کشورها براندازی و بر فرض که هدف معترضین فقط کسب قدرت در صدر نظام بود، ولی در عمل با یکدیگر پروژه مشترک اجرا کردند.
می توان از آنهایی که خود را احیاناً ملی گرا و وطن دوست می دانند این سؤال را پرسید که آیا در تاریخ چند هزار ساله این کشور متمدن، هیچ زمانی را سراغ داشته اید که گروه های مبارز داخلی- آنهم در حالی که با حاکمان جبار وقت می جنگیدند- دشمنان ایران را از آن سوی مرزها به داخل کشور بیاورند و با آنان جبهه مشترک تشکیل دهند؟ درست است که در برخی مقاطع تاریخی افرادی فاسد، خصوصاً در دربار قاجار و پهلوی وجود داشته اند که وابسته به اجانب بوده اند، ولی ظاهراً افتخار(!) اجرای پروژه ای با این وسعت، عمق و شدت که عملاً منجر به براندازی این نظام مستقل و اسلامی با هزینه صدها هزار شهید می شد، فقط از آن اصحاب فتنه سال 88 شده است.
چه کسی با حداقل بینش و فهم سیاسی می تواند خود را فریب دهد که هدف نهایی فتنه براندازی نظام اسلامی و مردمی جمهوری اسلامی بود و باز هم، کدام ساده لوحی باور می کند که قرار بود در صورت موفقیت فتنه، کشورهای غربی با کمال ادب و انصاف و احترام به حق آزادی و استقلال کشور کنار بکشند و صحنه را به چند نفر فتنه گر که حتی با رهبر و مردم خود نیز صفا و وفا نداشتند واگذار کنند؟!
آیا آن دسته از معترضین که تصور می کنند متدین هستند، تاکنون این آیه قرآن را چندین بار قرائت نکرده اند که: «یا ایها الذین آمنوا تا تتخذوا الیهود و النصاری اولیاء بعضهم اولیاء بعض و من یتولهم منکم فانه منهم- مائده51»؟ چرا پشت به پشت کفار حربی دادید؟ اگر همکاری با کافران خطرناک حربی مصداق «و من یتولهم منکم فانه منهم» نیست، پس چیست؟ حکم چنین افرادی در اسلام چیست؟
شما که اجمالاً به قیامت معتقدید، احتمالاً می دانید که محال است کسی در دنیا به گونه ای زندگی کند و در قیامت به گونه ای دیگر محشور شود. محال است با آمریکا، انگلیس و اسرائیل در امتحانات الهی تشریک مساعی کرده و در زمره آنها محسوب شده باشیم ولی ناگهان پس از مرگ انقلاب ماهوی و بدون علت رخ دهد و با انبیاء و اولیاء محشور شویم و در زمره شیعیان سیدالشهدا(ع) به حساب آییم. آیه بالا یک فرمول علمی و جزء ناموس خلقت است. خداوند با هیچ کس تعارف و نسبت فامیلی ندارد. در قرآن در چندین مورد خداوند با قاطعیت بلکه توبیخ وار با پیامبر خود سخن گفته که همین دلیل بر وحیانی بودن این کتاب مقدس و قانون و یکسان بودن آن برای همه است.
اما غرض از نوشتن این مقاله چه بود؟ این بود که گفته شود:
1- نظام جمهوری اسلامی ایران مستظهر به حمایت خدا و مردم بصیر و مؤمن اوست و هیچ نیازی به توبه و اظهار ندامت و همراهی اصحاب فتنه ندارد. بلکه اگر اینان توفیق توبه داشته باشند ( که بعید است) تنها و تنها به نفع خود آنان خواهد بود. آنهم در صورتی که حقیقی بوده و صریحاً متضمن اعلام پشیمانی و عذرخواهی راستین از رهبر معظم انقلاب و ملت سربلند ایران، در هر حد و حوزه ای که نفوذ داشته اند، باشد. که البته توبه مجرم نمی تواند مانع شرعی و قانونی برای مجازات وی باشد.
2- فتنه 88 تجربه ای گرانبها است برای همه کسانی که بخواهند در هر واقعه ای اعم از آنکه نظر، نقد و اعتراض آنان درست باشد یا نباشد، از «روش درست» استفاده کنند و خصوصاً هرگز پای بیگانگان را به صحنه داخلی کشور باز نکنند و از همکاری، جلب حمایت و جوایز مکارانه آنان احتراز کنند که این روش حتی اگر نظر آنان در نفس الامر نیز صحیح بوده باشد، ضرر و آثار بسیار سوئی خواهد داشت و موجب حبط اعمال و خدمات سابق آنان می شود.
والسلام علی من اتبع الهدی
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.