به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، عصر عاشورای سال 61 هجری، هنگامی که مولای مظلوم ما در غربت غم گرفته آن روز، ندای «هل من ناصر ینصرنی... کیست مرا یاری کند» سر داد، شاید حرامیانی که در مقابل او یعنی اسوه اسلام ناب محمدی(ص) به کینه توزی صف کشیده بودند، به حیرت افتاده و از خود پرسیده بودند که فرزند رسول خدا(ص) چه کسانی را به یاری می طلبد؟ از سپاه اندک او که دیگر کسی باقی نمانده است و در این سوی نیز، همه، تشنه خون اویند! حیرت حرامیان بی علت نبود. در افق کوتاه و تاریک ذهن آنان این واقعیت نمی گنجید و قابل درک نبود که کربلا محدود به نینوا نیست و عاشورا در دهمین روز از محرم سال 61 هجری خلاصه نمی شود. آنها چه می دانستند و نباید هم می دانستند که کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا... همه روزها عاشورا و همه سرزمین ها کربلاست. مولای ما حسین بن علی(ع) در آن غروب غم گرفته و غربت زده، ندای «هل من ناصر» خویش را در فضای همه کربلاها و تمامی عاشوراها یعنی همه روزها و همه سرزمین ها، سر داده بود، ندای دلنشینی که عصر آن روز برخاست و به همه عصرها رسید و عصر خمینی(ره) - به قول رهبر معظم انقلاب - برجسته ترین و شنواترین عصرها بود. عصری که قرار است - و ان شاءالله- به عصر ظهور مهدی موعود(عج) گره خواهد خورد.
دو ماه سوگواری سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) با ابراز وفاداری خالصانه و پرشور عاشقان آن حضرت به پایان رسید و زیباترین صحنه های عاشقی و دلدادگی مردم نسبت به ساحت مقدس پیامبر عظیم الشان اسلام(ص) و خاندان مطهرش در تاریخ و در درگاه الهی ثبت و ضبط شد. برای همه آنها که غم عشق حسین(ع) را از کودکی با جانشان درآمیخته اند، اینگونه است که این 2ماه، صرفا 2 ماه سوگواری و عزاداری نیست، صرفا ماتم و عزا نیست. همه اینها هست اما تنها اینها نیست! برای ملت ایران و برای همه آزادگان و احرار جهان ، این سوگ عظیم و این ماتم جهانگیر، شور و شعور مبارزه و قیام علیه پلیدی هاست. شور قیام و حرکت علیه همه یزیدهای تاریخ با تأسی به حسین(ع)، یگانه خدا و ثارالله حقیقی. اقتدا به رادمردی که الگوی همه مظلومان و آزادگان جهان شد.
الگویی که در تاریک ترین صفحات تاریخ، با نثار خون خود و عزیزانش، خورشید پرفروغ عشق و ایمان را بر آسمان آفرینش پدیدار کرد و چراغی شد پیش روی هر گم کرده راهی. همه تلاش های دشمنان برای تخدیر جوانان ما و برای ایجاد انحراف در مسیر ملت ما، در رویارویی با کاروان شور و شعور حسینی که همه ساله با شروع محرم، سراسر ایران را دربر می گیرد، خنثی می شود و کشتی نجات سیدالشهدا(ع) بار دیگر وسیله نجات همگان می شود. این سنت پرافتخار و این مشی جاودانه، گرچه قدمتی به بلندای تاریخ و فهم و کمال مردم ایران دارد، اما به برکت انقلاب اسلامی و نفس قدسی امام راحل(ره) و خلف حاضر او، در سال های اخیر معنا و طراوتی دیگر یافته و روز به روز بالنده تر و پرشکوه تر می شود.
نگاهی به عزاداری های میلیونی در شهرهای مختلف کشور و حرکت عظیم دسته جات عزاداری در سراسر ایران اسلامی و گرایش بیش از پیش مردم در داخل و خارج از کشوربه این حماسه الهی، نشان از نگاه متعالی جامعه به این مکتب انسان ساز و تاثیر شگرف و تعیین کننده قیام سید و سالار شهیدان در انسجام ملی و بالا رفتن فهم و شعور مردم ما در رویارویی با مسائل و حوادث روز دارد. وحدتی زیبا و پرشور که در زمانی واحد و با نوایی واحد سراسر ایران اسلامی و جهان اسلام را از دورافتاده ترین روستاها تا بزرگترین شهرها، زیر یک پرچم و تحت یک هدف گرد می آورد و تمرین همه ساله برای جانبازی و جانفشانی در راه اسلام و قرآن و اهل بیت آغاز می شود.
برای آنها که فهمی از مکتب عاشورا ندارند، این شور و انقلاب همه ساله عجیب است، آنها که دل بیمارشان، قابلیت درک نور عشق حسین(ع) را ندارد از دیدن این همه عاشق مخلص تعجب می کنند و آنها که شیطان در کالبد پلیدشان حلول کرده، مذبوحانه تلاش می کنند که این چراغ الهی را خاموش کنند! غافل از اینکه چراغ الهی حسین(ع) خاموش شدنی نیست و همان گونه که می بینیم، هر روز این نور فروزنده تر و درخشان تر می شود. «یریدون لیطفوا نورالله بافواههم والله متم نوره ولوکره الکافرون».
نمونه آن، حرکت عظیم و سیل خروشان مردم ما در 9 دی سال 88 بود.
وقتی که عده ای با تأسی به سپاه حرامیان کربلا، در عاشورای حسینی به هلهله و شادی پرداختند و حرمت پرچم عزای عزیز آسمان ها و زمین را نگه نداشتند و عده ای کوردلانه آنها را مردم خداجوی نامیدند و عزاداران را جماعتی وحشی!، زمان آزمون یک عمر درس آموزی در مکتب امام حسین(ع) فرا رسید و مردم چنان بر هرزگان سیاسی و باقی ماندگان سپاه یزید تاختند که داغ ننگ ابدی رویارویی با عزای سیدالشهدا(ع) بر پیشانی شان ماند و به زباله دان تاریخ رفتند.
نمونه دیگر، پاسخ الهی و انقلابی دل های عاشق در سراسر جهان به تلاش همه جانبه و سرمایه گذاری قوم متحجر و عقب مانده وهابیت در سال های اخیر است. جماعت بی فرهنگ و عاری از انسانیتی که خون کودکان شیرخوار و سر بریدن آنها را حلال می داند و جهاد نکاح سندی تاریخی بر پستی و گمراهی اش شده، چند سالی است در عربستان با صرف هزینه های هنگفت، سعی در برپایی جشن های مفصل و پرخرج در دهه اول محرم و به ویژه روز عاشورا می نماید! آنها که عزاداری برای رحمت للعالمین حضرت محمد مصطفی(ص) را شرک می دانند! این جشن و پایکوبی را مقدس و مستحب اعلام می کنند تا به خیال خام خود، با دلارهای نفتی و عمل به دستورات آمریکا، فروغ عاشورا را کمرنگ کنند!
اما به ناگاه شور حسینی آب در لانه مورچگان می ریزد و راهپیمایی چندین میلیونی اربعین حسینی در عراق، جهان را در بهت و شگفتی فرو می برد. آنها که امسال از نزدیک همپای این کاروان دلدادگی بودند، شاهد حضور میلیون ها عاشق از سراسر جهان از ملیت ها و زبان ها و نژادهای مختلف بودند. مردمان مختلفی که زیر یک پرچم به«یک امت واحده» تبدیل شده بودند و بر پیشانی ها و پرچم هایشان به زیبایی نوشته بودند «حب الحسین یجمعنا» و این یعنی نزدیک به چهل سال سرکوب و ممانعت صدام، کار فرهنگی غرب و سرمایه گذاری سلفی ها و وهابیت، این سربازان عقب مانده آمریکا در کشتار و جلوگیری از این حماسه عظیم تاثیری نداشته و به یقین این راه نورانی هر روز وسیع تر و پررهروتر می شود.
اکنون بر ماست که به شکرانه این نعمت عظیم الهی که به فرموده امام راحل، رمز بقای اسلام است، در عمل به فرامین نورانی سیدالشهدا(ع) و تمسک به ریسمان الهی اهل بیت(ع) که ولایت فقیه دروازه ورودی رهبری آن بزرگواران است، آموزه های مکتب شورآفرین و حیات بخش اهل بیت علیهم السلام را نه فقط پاس بداریم که در نشر و رساندن آن به دنیای - به قول حضرت امام(ره)- تشنه فرهنگ اسلام ناب محمدی(ص) بکوشیم تا این پرچم پرافتخار را با سربلندی و روسفیدی به آیندگان بسپاریم.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.