به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، از زمانی که خبر مرگ «آریل شارون» به طور رسمی توسط رژیم صهیونیستی اعلام شد، رسانه ها بار دیگر به فهرست جنایت های این موجود قسی القلب، تروریست، آدم کش بسیار خشن و منفور اشاره هایی کردند از قبیل نقش و دستور مستقیم این جنایتکار جنگی در کشتار و قتل عام بیرحمانه بیش از 3200 انسان بیگناه از کودک و جوان گرفته تا میانسالان و زنان و کهنسالان در آن فاجعه تاریخی سال 1982 در اردوگاه های پناهندگان صبرا و شتیلا، از ترور ناجوانمردانه یا به قول خودشان «قتل هدفمند» رهبران فلسطینی تا شکنجه فلسطینیان در بند رژیم صهیونیستی، از شهرک سازی در سرزمین مادری فلسطینیان گرفته تا ساخت دیوار حائل در کرانه باختری.
این ها و صدها جنایت دیگر این موجود سفاک و خونریز در حق مردم مظلوم فلسطین و لبنان تنها بخشی از کارنامه سیاه این جلاد است که حتی خود اسرائیلی های جانی را وادار کرد تا به او لقب «بولدوزر اسرائیل» بدهند بولدوزری که نه تنها خانه و کاشانه مردم مظلوم سرزمین فلسطین را بر سرشان خراب می کرد بلکه جان و حیثیت و هویت و تمامیت ارضی و همه ارزش های صاحبان سرزمین فلسطین را در نهایت قساوت و بیرحمی به تاراج و غارت می برد. شارون به خاطر روحیه بس خشونت طلب و جنایتکار خود از عضویت در ارتش رژیم صهیونیستی پله پله درجات و نشان های جنایتکاری را بر سینه خود نشاند تا به وزارت دفاع و امور خارجه و حتی نخست وزیری رژیم صهیونیستی ارتقاء پیدا کرد گر چه حتی برخی سردمداران رژیم صهیونیستی گاه و بیگاه انتقادهایی به رفتار جنایتکارانه او داشتند اما ساختار این رژیم غاصب و جنایتکار به گونه ای طراحی شده که پاداش جنایت، ارتقا در سلسله مراتب حاکمیتی است.
در این نوشتار هدف از برشماری برخی جنایت های موجودی که عمر خود را در راه جنایت علیه بشریت و کشتار انسان ها و ترویج خشونت و پایمال کردن حیثیت و هویت یک ملت به هدر داد بازخوانی جنایت های او نیست بلکه تنها یادآوری و طرح یک نکته و یک سوال است. چرا که بی گمان آنچه از جنایت های این موجود خونریز، افشا شده تنها بخشی از سیاهه جنایات اوست که البته سرانجام، روزگاری جعبه سیاه جنایت های شارون و دیگر دست اندر کاران و سردمداران رژیم صهیونیستی و حامیان منطقه ای و غربی او رمزگشایی خواهد شد.
اما در همین فضای حمایت همه جانبه از رژیم صهیونیستی و سردمداران آن توسط حامیانش طی بیش از 60 سال اشغال سرزمین فلسطینیان، در عین حال مجمع عمومی سازمان ملل متحد با همه چشم بر هم گذاشتن هایش در مقابل جنایت های رژیم صهیونیستی، کشتار بیرحمانه پناهندگان بی پناه صبرا و شتیلا در سال 1982 را طی قطعنامه ای با 98 رأی موافق در مقابل 19 رأی مخالف و 23 رأی ممتنع محکوم کرد و از آن فاجعه به عنوان «نسل کشی» یاد کرد هر چند تمامی کشورهای مدعی دموکراسی به این قطعنامه رأی ممتنع دادند. و اگر چه مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه ای را در محکومیت این نسل کشی تصویب کرد اما هیچ اقدام عملی برای احقاق حق مردم فلسطین حتی پس از آن جنایت فجیع انجام نشد و تجاوزگری ها و خشونت ها و جنایت های «آپارتاید اسرائیل» که مهر ننگین آن بر پیشانی آریل شارون خورده است همچنان و تا این زمان ادامه دارد و حتی سیاست شهرک سازی که شارون را به پدر شهرک سازی در اسرائیل معروف کرد هر چند پس از مدت زمانی بر اثر مقاومت ها، او را مجبور به عقب نشینی از ادامه این کار کرد همچنان ادامه دارد چنان که جانشینان او این روزها بیشتر بر سیاست شهرک سازی علیرغم برخی مخالفت های بین المللی اصرار دارند.
اما سوال اساسی این که در دنیایی که آمریکا و برخی کشورهای غربی به بهانه های گوناگون به دنبال کشف و مجازات کشورهای ناقض حقوق بشر هستند چگونه می شود موجود جنایتکاری که نه تنها پرونده ای چنین سیاه در پایمال کردن حقوق بشر و انسانیت دارد بلکه کارنامه ای ننگین و خونین در ریختن خون هزاران انسان بیگناه دارد اما نه با رژیم صهیونیستی برخورد می شود و نه متأسفانه حتی این شخص جنایتکار در دادگاهی به محاکمه کشانده می شود و یک موجود خونریز پس از بیش از نیم قرن جنایت، بدون محاکمه و در حالی که هشت سال در کما و در برزخ مرگ و زندگی نگاه داشته می شود، می میرد. البته هر وجدان بیدار و هر انسانی که حتی شمیمی از انسانیت و وجدان را حس کرده باشد سخت بر این باور اعتقاد دارد که شارون و امثال این سفاکان و جنایتکاران و حامیان آنان از دادگاه و محکمه عدل الهی هیچ گریزی نخواهند داشت محکمه ای که به فرموده خداوند در تمام کتب آسمانی و ادیان الهی و قرآن جاودانی، چندان دور و دیر نخواهد بود، برپایی آن قیامت کبری و حاضر شدن همه موجودات و انسان ها اعم از نیکوکاران و بدکاران و فرشته خویان و دیو سیرتان و جنایتکاران در بارگاه سراسر عدالت الهی.
در آن روز که هیچ تردیدی در برپایی آن نیست، خداوند دادگر عدالت آفرین به بهترین وجه و شکل ممکن، صف نیکوکاران و انسان دوستان و خوبان و رستگاران را از صف بدکاران و ستمگران و جانیان و خونریزانی همچون یزیدیان، چنگیزیان، مغولان، هیتلران، صدامیان، بگین ها و شارون ها و حامیانش در مقابل دیدگان همه اهل محشر جدا خواهد کرد و پر واضح است که رضایت و رضوان الهی روزی چه کسانی و جحیم و جهنم و غضب الهی، نصیب چه کسانی خواهد شد در آن جایگاهی که هم غفران و رضایت و رضوانش ابدی است و هم غضب و عقوبت و عذابش ابدی.
اما نکته قابل تأمل دیگر پس از اعلام رسمی مرگ شارون، گستاخی و وقاحت بی حد و حصر برخی سران آمریکا و کشورهای اروپایی است که بعضاً در اعلام و اظهار تأسف از مرگ این «جلاد قرن» بر هم سبقت می گیرند و نه تنها اوباما و کری بلکه بوش و کلینتون از آمریکا و اولاند رئیس جمهور فرانسه و کامرون نخست وزیر انگلیس اعلام تأسف می کنند و مرکل هم خود را داغدار شارون می داند. البته سردمداران آمریکا و انگلیس که از یک سو خود نطفه و شجره خبیثه بس نامبارک رژیم صهیونیستی را در سرزمین آبا و اجدادی فلسطینیان کاشته اند و از دیگر سو تداوم قدرت و حکومت خود را مدیون لابی های پرنفوذ صهیونیستی می دانند شاید ناگزیرند در مقابل ارباب حلقه های خود کرنش و تعظیم و به مناسبت مرگ یکی از جنایتکاران رژیم صهیونیستی اظهار تأسف کنند اما تأسف بارتر و خجالت آورتر این که این آقایان «خود به خواب زده» که از حامیان اصلی جنایت های رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان مظلوم هستند چطور و چگونه به خود اجازه می دهند که در فضای افکار عمومی جهان و در حالی که جنایت های رژیم صهیونیستی و امثال شارون از سیاه ترین و ننگین ترین نقاط تاریخ بشریت و خصوصاً عصر حاضر است این چنین از مرگ این جنایتکار ابراز تأسف کنند و خفت بارتر و ننگین تر و بی شرمانه تر این که او را اهل صلح و «صلح آفرین» می خوانند!
واقعاً این سردمداران قدرت و مدعیان آقایی بر جهان و بشریت و مدعیان حقوق بشر تا کی می خواهند اینچنین خود را در این غفلت و خواب گران نگاه دارند؟ خواب گران و ظلمانی که هر چه دیرتر اراده بیدار شدن از آن را در خود به وجود آورند بی گمان باید هزینه های فراوان تری را برای بیداری از این خواب مصنوعی و ظلمانی بپردازند.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.