به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ابوالحسن داوودی در پاسخ درخواست ضرغامی برای ارائه پارهای توضیحات به «هفت» آمد و ضمن ستایش این اقدام عزتالله ضرغامی رئیس رسانه ملی گفت: اگر روحیه احترام به مخاطب و حق پاسخگویی در مراحل دیگری به فرد مقابل داده میشد تا به حال اتفاق بهتری میافتاد. بخش عمدهای از صحبتهای من در تناقض با حرفهای ایشان نیست. من موارد بسیاری را در حرفهای روحانی تحسین کردم و انتظار داشتم که ضرغامی به عنوان صاحب اختیار رسانه ملی درباره آن نظر بدهد و آن بحثی است که درباره هنرمند ارزشی و غیرارزشی مطرح میشود.
داوودی افزود: تقسیم بندی هنرمند به ارزشی و غیرارزشی جزو بلاهایی است که طی این سالها به سر سینمای ایران آمده و دامن رسانه ملی را گرفته و باعث شده که در بخشی از آنها نوعی بیاعتمادی به وجود بیاید و این بیاعتمادی تأثیر خودش را روی تلویزیون و سینما نیز گذاشته است.
این فیلمساز با اشاره به فیلم «زادبوم» توضیح داد: این فیلم برمبنای امید ساخته شده است اما با وجود کسب جوایز بسیار با یک نگاه تعبیری، حاصل چهارسال زحمت من و گروهم داخل تابوت خوابیده و هیچ کس حتی با واگذاری به شخص دیگر به عنوان کارگردان حاضر نشد ایراد فیلم را توضیح دهد. ما دهها سال است که در سینما با تعابیر بد روبرو هستیم و مثلا نظارت در ردههای میانی به ممیزی و سانسور و در ردههای پایینتر تبدیل به ممنوعیت شده است.
وی افزود: به عنوان یک فیلمساز آن قدر با مسائل مختلف روبرو بودم که مثل مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید میترسم. در سینما امکان قضاوت درباره اثر ساخته شده وجود دارد اما نمیشود آدمها را به خودی و غیرخودی تقسیم کرد.
داوودی با اشاره به رواج بیاخلاقی در جامعه تأکید کرد: وقتی به جامعه نگاه میکنم، میبینم بیاخلاق شده چون در بسیاری از موارد سفارش به اخلاق به اثری تبدیل شده که نتوانسته جامعه را بسازد. در دهه 70 آثار کمدی خوب بودند اما بعد از آن تبدیل به آثار شانه تخم مرغی شدند. امید باید از دل مردم و از سطح جامعه بیرون بیاید. هنرمند باید خودش مقید باشد که سفارش را از درون جامعه به وجود بیاورد و هرگونه سفارشی به هنر ممکن است خیلی خوب باشد اما در ردههای پایینتر تبدیل به ممیزی و سانسور و ممنوعیت شود و این نگرانی من است.
این کارگردان عنوان کرد: رابطه سینمای آمریکا با مردم بیواسطه است اما ما نمیتوانیم در جایی که انحصار رسانه ملی وجود دارد و رقیب بخش خصوصی در آن نیست، کاری انجام دهیم. وجود سینما بدون نظارت معنی پیدا نمیکند اما باید معنای نظارت دقیق مشخص شود. مثلا فیلم علیرضا امینی از بخش مسابقه حذف شده است. وقتی فیلمی درباره طلاق ساخته میشود، طبعا سرنوشت خوبی نمیتواند داشته باشد. به نظرم باید بیشتر نگاه و تأثیر فیلم روی مخاطب بررسی شود.
داوودی افزود: بعد از گذشت چند سال کار حرفهای، هنرمندان خط قرمزها را میشناسند و احتیاجی به هدایت حرفهای آنچنانی ندارند. بیشترین نگرانی من این بوده که سالیان طولانی کارمان قربانی سلایق شده و به عبارتی راهنماییها تبدیل به سلیقهها شده است. بنابراین این مسأله یک جناح و جریان است و کلیت یک نظام نیست بلکه یک سلیقه بازدارنده به جای تعیین کننده است.
وی در پایان گفت: معتقد به ساخت کار امیدبخش هستم اما نمیتوانیم تلخیها را ممنوع کنیم. گاهی تأثیر تلخی بهتر از امیدهای سفارشی است که ممکن است با مردم ارتباط برقرار نکند.
انتهای پیام/