به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، طهماسب صلح جو در برنامه دیشب «هفت» درباره فیلم «خسته نباشید» گفت: این فیلم قابلیت این را داشت که مضمون متفاوتی ارائه دهد و به نظرم به آن نرسیده است. ما دو فضای مکانی در فیلم داریم که شروع آن یک هتل است.
وی افزود: مدل این هتل غربی است و اصل نیست اما به تدریج از آن مکان دور میشوند و به جایی نزدیک میشوند که بسیار اصیل است. این فیلم باید به مکان دوم که بومی است هویت دراماتیک بدهد اما در بسیاری از پلانها این آدمها هستند که مزاحم نگاه تماشاگر در ارتباط با طبیعت میشوند. به ندرت پلانهایی میبینیم که این چشم انداز را نشان دهد.
صلح جو ادامه داد: فصل قنات میتوانست بسیار تعیین کننده باشد. در بخشی از فیلم شخص خارجی به داخل قنات میرود و توجیه منطقی برای آن وجود ندارد اما زمینشناس به هر روزنی سَرَک نمیکشد. متوجه این نمیشوم که این پسر جوان به چه دلیل این قدر ناهمخوان است.
این منتقد افزود: یکی از عناصر درام تحول شخصیت است و خانمی که شخصیت اصلی فیلم و از یک کشور خارجی است، بسیار بدخلق و عصبانی است و ما هم دلیل آن را نمیدانیم. بعد از پایان فیلم متوجه دلیل این دلخوری هم نمیشویم. این سوال برای ما به وجود میآید که چرا ماریا بعد از ورود به محیط جدید دچار تحول شخصیت میشود. طرح اولیه این فیلم برایم جذاب برود و طرح ساده فیلم بیت «هرکسی کو دور ماند از اصل خویش» مولوی را برایمان سینمایی کند. به نظرم تحول شخصیت به درستی اتفاق نمیافتد.
صلح جو بیان کرد: در فیلم «خیلی دور خیلی نزدیک» برای پذیرفتن تحول شخصیت یک بار میمیرد و زنده میشود. ما این تغییرات را در شخصیتها میبینیم اما نمیدانیم چه چیزی باعث میشود نیمی از سوءظنها به یکباره برطرف میشود.
رضا درستکار دیگر منتقد برنامه درباره تولید فیلم توضیح داد: این فیلم میتواند برای سازندگان خودش امتیاز باشد اما برای تولید کننده به دلیل روشی که انتخاب کرده منفی است و به نظرم سینمای ایران را عقب میبرد و به آن کمکی نمیکند. در حال حاضر تماشاگران در سینما فراری هستند اما تولیدکنندههایی مثل حوزه هنری هم هستند که محصولشان محفلی وسفارشی و تشویق به سمت نخبه گرایی میشود.
این منتقد ادامه داد: این امتیاز است که از مرکز خارج شدند و سعی میکنند با جغرافیای متفاوت منظور خودشان را برسانند. نقطه قوت این فیلم فیلمنامه آن است که بسیار دقیق نوشته شده اما به نظرم حرام کردن ایده در آن دیده شده است. رویکرد کارگردانان این فیلم به شیوه مستندی است که ایدههای بیربطی به آن اضافه میشود. داستانکهایی که به قصه اضافه شده، بسیار بیربط به تم اصلی است.
درستکار درخصوص متفاوت بودن مضمون و محتوای فیلم تشریح کرد: این فضا بیشتر در داخل فیلمنامه وجود دارد تا نقش کارگردانها. این تضادها به همپوشانی کمک میکنند. اشکالاتی در جهش شخصیت ماریا وجود دارد و به ناگاه لحن فیلم تغییر میکند و این باعث میشود پشت ماشین بنشیند و ریتم را تغییر میدهد.
وی افزود: این فیلم داعیه اثبات زندگی ایرانی دارد و به نظرم به خوبی نتوانسته به این مهم برسد. صحنه قنات نوشته شده اما فقط به مطایبه و شوخی میگذرد. ما هیچگاه نمای بزرگ در فیلم نمیبینیم و مثلا درباره آسمان صحبت میکنند اما آن را نمیبینیم. این ایراد فیلمی است که میخواهد به هویت تبدیل شود.
درستکار درپایان گفت: کاملا این فیلم را رد نمیکنم بلکه در قسمتهایی بسیار خوب است و پایه مناسب و نقطه مثبت فیلمنامه است. قرارست کارگردان میزانسنی به ما ارائه دهد که با مسألهای تصویری و تماشایی روبرو باشیم اما نبود.
انتهای پیام/