به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست فیلم «برلین منفی 7» با حضور رامتین لوافی کارگردان، محمدرضا گوهری فیلمنامه نویس، خسرو نقیبی منتقد، مصطفی خرقه پوش تدوینگر و هنگامه قاضیانی به عنوان یکی از مدعوین در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
در ابتدای این نشست رامتین لوافی کارگردان «برلین منفی 7» درباره آن گفت: فیلمنامه را به دلیل حس انسانی جاری در فیلم دوست داشتم. فیلم قبلی من پرتنش و شلوغ بود و اول قصد داشتم فیلمی با تکنیک دوربین روی دست، فضای شلوغ و با پایه رنگی زرد بسازم اما در اردوگاه پناهندهها با یک چیز دیگر روبرو شدم. وقتی در فضای پناهندههای آلمان قرار گرفتم، همین فضایی را دیدم که در فیلم میبینیم؛ حتی از بازیگر اصلیام میخواستم که کند راه برود.
لوافی درباره دوبله فیلم یادآورشد: تا لحظه آخر تلاش کردم فیلم به صورت زبان اصلی اکران شود و بین دو راهی اکران نشدن فیلم و دوبله اکران شدن فیلم قرار گرفته بودم و چون یکی از فیلمهایم را نتوانستم نمایش دهم، ترجیح دادم به صورت دوبله اکران کنم.
گوهری: تبعات حمله آمریکا به عراق برای مخاطب اروپایی در «برلین 7-»
محمدرضا گوهری فیلمنامه نویس درباره چگونگی پرداخت به فیلمی با زمینه مهاجرت و تبعات جنگ توضیح داد: 12 سال پیش دوستی به نام آقای گلبن فیلمنامهای تحت عنوان «گمگشته» برایم فرستادند که درباره پدروپسر ایرانی بود که در آلمان پناهنده میشوند و بیشتر درباره زندگی یک روز آن پسر بود که در برلین گم میشود. این بیش از داستان یک تصویرنامه بود و قصهای نداشت و برای بازنویسی احتیاج به تحقیق داشتم و گفتند امکان تحقیق وجود ندارد. برای بار دوم هم فیلمنامه را فرستادند که کار نشد.
گوهری ادامه داد: مرتبه سوم آقای عباسیان از مؤسسه رسانههای تصویری و یک طرح 20 صفحهای هم ضمیمه فیلمنامه بود تا اینکه فیلمنامه به آقای پورشریف رسید و ایشان فیلمنامه را به یک فیلمنامه نویس کُرد داده بودند و پیش فرض آقای پورشریف این بود که بهتراست که این پدروپسر ایرانی نباشند اما همان رویکرد قبلی را داشت و قصه نداشت. در مجموع گفتند میخواهیم پدروپسر عراقی در فیلم باشد اما قصه باید به گونهای دیگر باشد.
این فیلمنامه نویس درباره کند بودن ریتم فیلمنامه خاطرنشان کرد: زمانی که فیلمنامه را مینوشتم، تصور نمیکردم این شخصیت تا این اندازه آرام باشد. البته این مشکلی است که همیشه با آن درگیریم و نوع فیلمنامه نویسی ما تناسبی با کارگردانی آن ندارد. در بسیاری از قسمتها فیلمنامه میتوانست تنش بیشتری داشته باشد.
گوهری درباره هدف گذاری «برلین منفی 7» تشریح کرد: هدفگذاری این فیلم برای مخاطب ایرانی نبود اما قصه مهاجرت است و میتواند مخاطب فرعی هم برای آن تعریف شود. من با مسائل پناهندگان آشنا نبودم و با خانوادههای پناهنده ایرانی و عراقی در آلمان صحبت کردم. من با این پیش فرض که هدف گذاری فیلم مخاطب خارجی است، فیلمنامه را نوشتم اما بعد از تحقیق به این نتیجه رسیدیم که پناهندههای ایرانی را وارد قصه کنیم و براساس آن شخصیتهای فرعی فیلم شکل گرفت. در حقیقت این فیلم درباره تبعات حمله آمریکا به عراق برای مخاطب اروپایی است و درباره مهاجرت نیست.
نقیبی: دوبله عامل نابودی اکران «برلین 7-»
خسرو نقیبی منتقد نیز در خصوص «برلین منفی 7» عنوان کرد: متأسفانه دوبله بخش عمدهای از فضای فیلم را از بین برده است. در صحنه آخر که بچه کلمه برف را به زبان میآورد، فضا کمدی شده است. فیلم ساختار محکمی داشت اما احتیاج به شور بیشتری دارد و این در ده دقیقه اول فیلم دیده میشود اما به ناگاه از بین میرود و تصورم این بود که فیلم باید با تنش بیشتری روبرو باشد. بعد از صحبت با رامتین لوافی برایم این سوال به وجود آمده بود که چرا این زمینه را انتخاب کرده است و او پاسخ داد وقتی به آلمان رفتیم همه چیزها تا این اندازه سرد بود. اما فکر میکنم در همین فضا هم امکان پرداختن به فضاهای گرمتر و داخلیتر وجود دارد.
نقیبی افزود: شخصیت محوری قصه یعنی طاهر بسیار سرد است و همه چیز آرام و کند پیش میرود. این شخصیت جذابیت این را ندارد که بخواهیم تا پایان او را دنبال کنیم. بیشتر بحث ما به انتخاب کارگردان بر میگردد و به نظر میرسد مرد قصه جایی برای حرکت بیشتر ندارد و رفتارش با دخترش شبیه یک غریبه است.
مصطفی خرقهپوش تدوینگر فیلم «برلین منفی 7» توضیح داد: ریتم فیلم از قصه میآید و ما تلاش میکردیم با داستان، اجرا و شخصیت اصلی فیلم تناسب داشته باشد. شخصیت اصلی ساکت و تعیین کننده برای روند کلی فیلم است. ممکن است دوبله به بعضی فیلمها کمک کند اما این دوبله بد است و صداها بسیار شیک است و هیچ حسی در انسان ایجاد نمیکند و شاید از سرمایی که کارگردان میخواست، فراتر رفته است.
قاضیانی: پناهندگی تجربه بسیار سردی است
هنگامه قاضیانی به عنوان بازیگر مدعو در جلسه نقد با اشاره به تجربه مهاجر بودنش درباره «برلین منفی 7» گفت: من تجربه پناهندگی نداشتم اما برای تحصیل به خارج از کشور رفتم. در آمریکا مجموعهای از پناهندگان بزرگ هستند. من ریتم این فیلم را خیلی دوست داشتم چون به ناگاه به یاد دوران دانشجوییام افتادم. پناهندگی تجربه بسیار سردی است و وقتی قرار است چنین فیلمی بسازیم، نمیتوانیم برای سلیقه تماشاگر در تدوین به سمت فضای بهتری برویم.
قاضیانی افزود: ما باید به انتخاب، نگارش و ساخت فیلم یکدیگر احترام بگذاریم. وقتی مطالعه ما نسبت به پناهندگی گستردهتر میشود، «برلین منفی 7» بهتر دیده خواهد شد. به نظرم جغرافیا در تعیین روابط انسانی نقش دارد و هر منطقهای خصلت و خوی اخلاقی خاصی را میسازد.
قاضیانی در پایان گفت: روابط سرد از افسردگی میآید و وقتی این طور باشد، نمیتوانید به شیوهای دیگری رفتار کنید. این فیلم بسیار محترمی بود و امیدوارم بتوانیم سرعت نگاهمان را با هر انتخاب و هر فیلمی تطبیق دهیم.
انتهای پیام/