به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، کارل مک لوین، سناتور دموکرات میشیگان، مدیر کمیته نیروهای مسلح سنا. آنگوس اس کینگ سناتور مستقل ایالت مین و دیگر عضو این کمیته با انتشار یادداشتی در روزنامه نیویورک تایمز نسبت به تصویب تحریم های جدید علیه ایران در حالی که مذاکرات هسته ای در جریان است هشدار دادند.
متن کامل این یادداشت در ادامه می آید:
تنها دو راه برای ممانعت از توسعه برنامه هستهای ایران وجود دارد: گفتگو یا اقدام نظامی. به طرز شگفت انگیزی پس از 34 سال سکوت دیپلماتیک بین ایران و آمریکا؛ ما در میانه گفتگوهایی هستیم که قابلیت رفع تهدید ایران هستهای را دارد. به جای آنکه با احتیاط از این پیشرفت استقبال کنیم و فرصت دهیم تا مذاکرات طی 6 ماه پیش رو جریان یابد، برخی از اعضای کنگره پیشنهاداتی را طرح کرده اند که درصدد اعمال تحریمهای اضافی در کشاکش گفتگوهاست. ما بیم آن داریم که این اقدام، روند را متوقف کرده و تبعات مخربی برای آمریکا و نیز برای شرکا و متحدان منطقه ای ما به خصوص اسرائیل خواهد داشت.
تحریم های شدید اعمال شده بر ایران طی دهه اخیر کارگر افتاد و رئیس جمهور جدید ایران، حسن روحانی زمانی که به این منصب دست یافت قول بهبود وضع اقتصادی را داد. به نظر می رسد وی به سرعت فهمید که تنها راه برای عمل به این قول، تعدیل تحریمهاست و بنا براین، با تایید رهبری، ایران بالاخره علی رغم میل خود بر سر میز مذاکرات حاضر شد.
اگر تحریم ها کارایی خود را نشان داد، بنابراین این استدلال که تحریم های اضافی بهتر کار خواهد کرد نیز در ادامه بیان میشود.اگر ما فشار را افزایش دهیم، این استدلال نیز تقویت میشود، که نتیجه بهتری کسب خواهیم کرد. این منطق تنها در صورتی درست بود که ایران یک منطقه آزاد(خنثی) سیاسی بود که توافقی برای حمایت از گفتگوها برای پایان دادن به موضوع هسته ای این کشور وجود می داشت.
اما شواهد همه حاکی از آن است که- بر اساس اظهارات عمومی و نیز اطلاعات در دسترس- چنین اتفاق نظری وجود ندارد. در واقع، عناصر تندوری در درون دولت ایران وجود دارد که ایده گفتگوها خوشایند آنها نیست. این افراد از تحریم های جدید واهمهای نداشته و برنامه هسته ای را موضوع افتخار ملی و نیز شاید بقای ملی می دانند.
اعمال تحریم های اضافی تحت این شرایط( و یا تهدید به اعمال تحریم) می تواند اینگونه در ایران ترجمه شود که «من به شما گفته بودم»و فرصتی است برای این تندروها تا بهانه خود را برای مرگ گفتگوها و احتمالا پایان بهترین فرصت حل و فصل وضعیت بغرنج به وجود آمده بدون توسل به اقدام نظامی عملی کنند.
از نقطه نظر ما به عنوان سناتورهای کمیته نظامی و اطلاعاتی تحلیل ریسک بسیار واضح است. اعمال تحریم های جدید به این امید صورت میگیرد که فشار تحریم ها ممکن است منجر به کسب امتیازات بیشتری شود و یا ایران را مجبور به امضای توافق بهتری کند. اما این احتمالات بعید است. حرکت نزولی احتمال بیشتری دارد و خطرناک تر است: تصمیم گیران ایرانی ممکن است نتیجه بگیرند که دولت آمریکا با حسن نیت مذاکره نکرده- دیدگاهی که هم اکنون جریان های تندرو ایران حمایت می کنند. این اقدام می تواند ایران را از میز مذاکرات دور کند و یا مقابله به مثل ایران با فهرست درخواست های غیر واقعی جدیدی را در پی داشته باشد.
به جای کاهش سرعت برنامه هستهای ایران، اینگونه طرح ها ممکن است سرعت آن را برای نظامی شدن افزایش دهد و گزینه ای سخت باقی بگذارد: یا احتمال یک ایران هسته ای نظامی را بپذیرید و یا نیروی نظامی را برای متوقف کردن آن استفاده کنید.
بدتر از آن، این اقدام میتواند شرکای بین الملل ما را متفرق کند. تحریم ها به خاطر مشارکت فعال بسیاری از کشورها از جمله روسیه و چین به طرز گسترده ای تاثیرگذار بود. اگر آمریکا به تنهایی نفت ایران را نخرد، تاثیر محدودی بر اقتصاد این کشور دارد، اما زمانی که اتحادیه اروپا و دیگر مشتریان اصلی ایران چون چین، ژاپن، کره جنوبی، هند و ترکیه واردات خود را به میزان چشمگیری کاهش دهند( که انجام داده اند) ایران با چالش مواجه می شود.
کشورهایی که برای اعمال فشار اقتصادی به آمریکا پیوسته اند، همه آنها از توافق ژنو که از 20 ژانویه اجرایی شد حمایت می کنند. تصویب تحریم های جدید از سوی آمریکا احتمالا تخریب کننده مذاکرات از سوی شرکایمان تفسیر می شود. این اقدام ممکن است اثر عکس داشته باشد و جامعه بین الملل فشار اقتصادی از روی ایران را بردارد و تعهد آنها نسبت تحریم ها تضعیف شود.
و بالاخره، بر اساس مفاد توافق نامه موقت ژنو، ایرانی ها 6 ماه فرصت دارند تا جدیت خود نسبت به این روند را اثبات کنند. اگر آنها از این آزمون موفق بیرون نیایند، آمریکا بدون شک بلافاصله تحریم های اضافی را اعمال خواهد کرد و شرکای بین الملی ما متوجه میشوند که ما فرصت موفقیت بر اساس گفتگو را دادیم، بنابراین آنها به ما ملحق خواهند شد.
ما نمیدانیم آیا ایران میتواند متقاعد شود که به صورت صلح آمیز از جاه طلبیهای نظامی هستهای خود دست بکشد یا خیر، اما این بیشتر منفعت ماست که برای موفقیت روند دیپلماتیک فرصت دهیم.
انتهای پیام/