به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، کنفرانس ژنو 2 درحالی برگزار شد و به پایان رسید که در شاید یکی از مهمترین نتایج به دست آمده از آن این باشد که هم نظام سوریه و هم معارضان سوری دریافتند که آمریکا تنها و تنها به فکر منافع خویش در سوریه است، اگرچه دمشق بسیار پیشتر به این امر پی برده بود.
پایگاه خبری لبنانی «النشره» در این باره چنین مینویسد: در تناقضی آشکار در قبال بحران سوریه به نظر میرسد که آمریکا در قبال بحران سوریه سرگردان و حیران نشان میدهد. از یک سو خود را حامی راه حل مسالمت آمیز بحران سوریه در کنفرانس ژنو 2 نشان میدهد و از سوی دیگر اعلام میکند که ارسال سلاح و تجهیزات نظامی به گروههای مسلح تروریستی میانهرو فعال در سوریه را ادامه میدهد.
از سرگیری حمایتهای نظامی و تسلیحاتی از گروههای مسلح از سوی آمریکا سوالات بسیاری را درباره بحران سوریه در این مرحله ایجاد میکند، به ویژه آنکه روند مذاکرات سیاسی در ژنو پیشرفت چندانی محقق نکرد، بلکه بسیاری از کارشناسان و صاحبنظران بر این باورند، باید شاهد بازگشت روند امور و اوضاع به شکل سابق آن باشیم و احتمال انفجار اوضاع جاری هر لحظه وجود دارد. واقعا آمریکا در پی چیست؟
تضاد و تعارض یا مانور
هم نظام سوریه و هم معارضان سوری باور دارند که آمریکا همواره در این موضع گیریها تنها به دنبال تحقق منافع خویش است و با وجود تمام اختلاف نظرهایی که با هم دارند، در این نکته اتفاق نظر دارند. اما در عین حال به خوبی نیز میدانند که امکان پشت سر گذاشتن این بحران و دستیابی به راه حل نهایی بدون خواست و اراده آمریکا به عنوان اساسیترین بازیگر عرصه بین المللی نیستند.
در این خصوص «خالد الناصر»، یکی از اعضای «ائتلاف معارضان سوری» تاکید میکند که موضع آمریکا در قبال بحران سوریه هیچگاه موضع ثابتی نبوده و به مرور گذشت بحران و پس از توافقاتی که با طرف روسی انجام داد، به سمت حمایت از نظام سوریه گرایش پیدا میکند.
به اعتقاد الناصر تغییری در موضع آمریکا در قبال بحران سوریه و گروههای مسلح تغییر نکرده و سخن گفتن از ارسال مجدد سلاح به گروههای مسلح امر جدیدی نیست. اگرچه این سلاحها در اصل سلاحهای تاثیر گذار نیستند، بلکه تنها موجب تشدید بحران خواهد شد، بدون اینکه کمکی به تغییر معادلات موجود حاکم بر عرصه سوریه کند.
در مقابل «امین حطیط»، سرلشکر بازنشسته ارتش و تحلیلگر امور نظامی و استراتژیک لبنانی در این خصوص دارای دیدگاه متفاوتی است و میگوید که اینها همه مانورهای آمریکایی است.
وی ادامه میدهد: واشنگتن دارای یک هدف اساسی در سوریه است و آن سرنگونی نظام است و در این خصوص امیدوار است که بتواند این مهم را با توسل به دو عرصه سیاسی و نظامی یا توامان با هم محقق کنند و آن هم در قالب راه حل سیاسی و زیر فشار نظامی.
حطیط توضیح میدهد: آمریکا در سال 2012 در حالی راهی کنفرانس ژنو 1 شد که دریافته بود، نظام سوریه تا حدودی تضعیف شده و او میتواند، از این ضعف بهره برداریهای سیاسی مورد نظر خود را انجام دهد، اما پس از آنکه با ضخره روسیه و مقاومت سوریه برخورد کرد، در سال 2013 به عملیاتهای نظامی روی آورد، اما تصور نمیکرد که نظام سوریه بتواند در برابر گزینه نظام بتواند، ایستادگی کند و چون چنین دید، مجبور به پذیرش کنفرانس ژنو 2 شد و در برابر روند سیاسی سر فرود آورد.
واشنگتن در پی چیست؟
در حال حاضر سوالات بیشماری در اینباره مطرح است که آمریکا با ادامه دادن بحران سوریه در پی تحقق چیست، به خصوص اینکه به نظر میرسد، کمکی برای دستیابی به راه حل مسالمت آمیز و سیاسی برای بحران سوریه باشد.
الناصر تصریحات اخیر واشنگتن به ویژه اظهارات «جان کری»، وزیر امور خارجه آمریکا در جلسه افتتاحیه کنفرانس ژنو 2 را بسیار مثبت ارزیابی میکند و میگوید: منافع واشنگتن در خاورمیانه وابسته به ادامه دریافت نفت این منطقه و تامین امنیت اسرائیل است و البته ادامه مقابله با توسعه نفوذ ایران در منطقه و جلوگیری از تاثیر گذاری این کشور بر بحران سوریه، چون این امر اهرم فشار علیه آمریکا هم در منطقه و هم در سوریه به شمار میآید.
از سوی دیگر امین حطیط بر این باور است که هدف آمریکا از برگزاری کنفرانس ژنو 2 تلاش برای تحقق استراتژی خود در سوریه بود که مبتنی بر سرنگونی نظام در سوریه است، اما چون موضع مستحکم و تغییر ناپذیر سوریه در ژنو 2 را ملاحظه کرد، بار دیگر به گزینه تهدید و زور روی آورد.
حطیط خاطر نشان میکند که واشنگتن با ادامه بحران سوریه خواهان تامین منطومه سیاسی است که حامی اسرائیل در منطقه است و به طور اساسی تلاش میکند، در تقسیم کشورهای عربی تجدید نظر کند، اما هم اکنون ملاحظه میکند که این استراتژی در عمل در تحقق اهدافش با شکست مواجه شده و به همین دلیل برای هرگونه راه حل در این مرحله آماده نشان نمیدهد.
خلاصه سخن اینکه واشنگتن هم اکنون بیش از هر زمان دیگری در موضع گیریهای خود در قبال بحران سوریه بسیار سرگردان نشان میدهد، چون ملاحظه میکند که تاکنون نتوانسته است که هیچ یک از اهداف مورد نظر خود در سوریه را چه از طریق راههای سیاسی و چه از طریق گزینه نظامی محقق کند.
اما سوال این است که آیا میتواند، برای مدتی طولانی این روال را ادامه دهد، به ویژه آنکه شاهد تغییر و تحولاتی در عرصه بین المللی هستیم.
انتهای پیام/