به گزارش خبرگزاری تسنیم، این روزها حتی محمد رضا باهنر هم که تمام تلاشش را کرده تا علیه دولت یازدهم موضعگیری نداشته باشد و مجلس را در جهت پیشرفت کشور با دولت هماهنگ کند، نسبت به حضور و نفوذ تندروها در دولت یازدهم بیمناک است و هشدار میدهد. هشداری که پیش از این، بسیاری از دلسوزان نظام آن را تکرار کردهاند و رئیس دولت یا نمیخواهد یا نمیتواند که آن را جدی بگیرد. باهنر، نایب رئیس دوم مجلس روز گذشته در آغاز جلسه علنی مجلس میگوید: «مجلس شورای اسلامی خود را موظف میداند که از دولت یازدهم به شرط اعتدال، خردگرایی، عمل فراجناحی، شجاعت در تصمیم و اقدام به موقع حمایت کند و دولت را از اقدامات شتابزده، گرایشات تند سیاسی و میدان دادن به رادیکالهای ساختارشکن و کسانی که مجدداً خوابهای آشفته فتنهگری و هنجارشکنی را میبینند، بر حذر دارد.»
چه هراسی باعث شده تا چنین احتذارهایی خطاب به دولت یازدهم، آن هم از تریبونی که کوشیده نهایت همکاری را با این دولت اعمال کند، اعلام شود؟
روحانی وامدار عارف؟!
بیم از نفوذ افراطیها به دولت یازدهم از همان روز پس از انتخابات که نتایج رأیگیری مشخص شد، وجود داشت. چه آنکه اصلاحطلبان آن همه شادمان پیروزی روحانی بودند که گویی کاندیدای خودشان رأی آورده و این ترس از همان آغاز به وجود آمد که پشت این همه شادی و ژست پیروزی گرفتن امروز، سهم خواهی فردا در کابینه و استانداریها و فرمانداریها و... باشد. ترسی که روند کار نشان داد، دور از حقیقت و بیدلیل نبوده و حتی شاید جای آن بود که هراس بیشتری چاشنی موضعگیریها شود. کاندیدای اصلاحطلبان در انتخابات اخیر کمتر از آنی رأی داشت که اصلاحطلبان راضی باشند اندک اعتبار باقی مانده خویش بعد از فتنه 88 را هزینه او کنند. برای همین هم او با دستور لیدرهای اصلاحطلب کنار کشید. گرچه به او گفته شده بود که به نفع حسن روحانی کنارهگیری کند، اما کاندیدای اصلاحطلبان سه روز مانده به انتخابات بدون نام بردن از فرد خاصی از حضور انتخاباتی خویش انصراف داد. با این همه، همین انصراف او و حمایت محمد خاتمی از کاندیداتوری روحانی کافی بود که اصلاحطلبان پیروزی او را در انتخابات تا حد زیادی وابسته و مرهون خویش بدانند و از این منظر، رأی آوردن وی را در انتخابات مساوی با در اختیار گرفتن کرسیهای مدیریتی بسیار در دولت توسط جناح متبوع خویش بدانند. اخیراً نیز در دوازدهمین کنگره حزب مردمسالاری، مصطفی کواکبیان، دبیرکل این حزب با کنایهای به دولت تدبیر و امید، تلویحاً رأی آوردن حسن روحانی در انتخابات خرداد 92 را مرهون انصراف محمدرضا عارف، کاندیدای اصلاحطلبان در این انتخابات دانست. کواکبیان در این نشست گفت: «اگر موضعگیری عارف نبود، معلوم نبود دولت تدبیر و امید در چه وضعیتی قرار داشت!»
رأی شکننده روحانی در انتخابات نیز این باور «مرهون اصلاحطلبان بودن» را تقویت کرد؛ چه آنکه اگر رأی او حتی فقط یک درصد ( و بلکه کمتر) از آنچه که هست، میشد، حداقل آن بود که او در دور اول رئیسجمهور نمیشد. در دور دوم هم با حضور یک کاندیدا از اصولگرایان شاید نتیجه دیگری رقم میخورد! این تحلیل را وقتی در کنار فشار اصلاحطلبان بر دولت برای حضورشان در پستهای مدیریتی قرار دهیم، دیگر چندان دور از ذهن و عجیب نخواهد بود که رئیسجمهور حسن روحانی نیز اصلاحطلبان را تا حدودی سهیم در دولت بداند و برخی پستها را در اختیار آنان قرار دهد. ائتلافی که گویا برای هر دو طرف به صورت اجباری شکل گرفت.
نفوذ تندروها به بدنه دولت
وجود چهرههای شاخص اصلاحطلبی در لیست وزرای پیشنهادی رئیس دولت یازدهم به مجلس نشانی از همین باور بود؛ چهره هایی که بعضاً در مواجهه با مجلس نتوانستند رأی لازم را کسب کنند و از رسیدن به صندلی وزارت بازماندند (گرچه بعدها پستهای مدیریتی دیگر گرفتند که نیازی به کسب رأی اعتماد مجلس نداشت). با بازماندن بسیاری از چهرههای تندروی اصلاحطلب از وزارت، آنها کوشیدند در بدنه دولت نفوذ کنند یا آنکه با فضاسازیهای رسانهای بتوانند خواستههای خویش را به عنوان مطالبات مردمی از دولت یازدهم بخواهند. اتفاقی که هم اینک در رسانههای اصلاحطلب و سخنان لیدرهای آنان در حال وقوع است و مثلاً دولت را تحت فشار قرار میدهد که به جای پیگیری معیشت ملت، پیگیر رفع حصر سران فتنه باشد!
اتفاق دیگری که این روزها به نظر میرسد نباید از کنار آن به سادگی عبور کرد، آن است که برخی دستگاههای دولتی گرچه در ظاهر با یک نام ریاست مواجه است و در باطن توسط کسان دیگری مدیریت میشود یا حداقل آنکه تحت نفوذ رئیسهای در سایه است. به طور مثال حجتالاسلام یونسی مشاور رئیسجمهور به گونهای از برنامههای وزارت اطلاعات و صحبتهایش با وزیر سخن میگوید که به نظر میرسد بحث فراتر از یک صحبت ساده است. یونسی در مصاحبه با هفتهنامه آسمان عملاً سیاستهای وزارت اطلاعات را بیان میکند!
اصلاحطلبان با غوغازیستی همیشگیشان این روزها فضا را به گونهای ساختهاند که گویا رئیسجمهور صرفاً رئیسجمهور آنهاست. از سویی تسامح رئیسجمهور در برخورد با تندروی اصلاحطلبان این گمانه را تقویت کرده که گویا وی نیز از آنچه روی میدهد چندان ناراضی نیست و همین است که دلسوزان نظام را به یقین میرساند که رئیسجمهور را از نفوذ تندروها به بدنه دولتش برحذر دارند. هشدارهایی که چندان مشخص نیست دولت یازدهم چقدر آن را جدی خواهد گرفت، اما میتوان پیش بینی کرد که عدم توجهش به هشدارها چقدر برای دولت کم رأی روحانی مضر خواهد بود.