نخستین ساخته بلند سینمایی "ناصر ضمیری"، اثری ما قبل نقد است. فیلمی که یک خط داستانی کمرنگ و تکراری را آنقدر کش میدهد تا آنکه بدون نتیجه خاتمه مییابد. «با دیگران» در تلاش است تا موضوع نابارور بودن یک زوج و تمایل بهسمت رحم اجارهای را به مخاطب خود نشان دهد اما آنچنان فضاهای داستانیاش را سرد و رخوتآور میکند که مخاطب، از همان ابتدا چندان رغبتی برای تماشای آن ندارد.
آن علتی که سبب میشود فضاهای داستانی بهغایت سرد باشند، نشان دادن نرم تیپهایی متوازن با یکدیگر میباشند؛ تمامی تیپهای نشان داده در این فیلم، خنثی و بدون پیرنگهای رفتاری مستقل هستند بنابراین تماشای رفلکسهایی متفاوت از آدمهایی که شبیه به یکدیگر هستند، در این فیلم شکل نمیگیرد و چون محلی برای بیان تفاوت دیدگاهها در این فیلم به وجود نمیآید، فضا اینچنین راکد میماند.
کاتالیزور این رکود فضا، نبود داستانکهایی بهموازات قصه اصلی است. فیلم، تنها یک خمیرمایه را در دست میگیرد و دیگر به هیچ داستانکی اجازه رشد نمیدهد؛ اینهمه آدم افسرده در این فیلم چه نشانهای میتواند داشته باشد؟ سینمای اجتماعی ایران بهمدد تمام پیشرفتهایی که طی سالیان اخیر به دست آورده، دیگر نمیتواند چنین فیلمهای خمودهای را به خود سنجاق کند؛ فیلمی سیاه که فقط میخواهد با دیالوگهایی چون "یک لکه خون روی جنین میبینم"، هول ولایی بیهوده در دل تیپهایش به وجود بیاورد بدون آنکه پی آن را بگیرد یا بعدها برای این قبیل دیالوگها و صحنهها، تعبیری دراماتیک داشته باشد.
اینهمه فضای سرد و ناامید کننده، با اسلو موشنهای بیدلیل و پرتعداد فیلم که روی اشیای بیمنطقی فوکوس میکند هم، سبب میشود تا ضربآهنگ اثر، "با دیگران" را به حوصله سربرترین فیلم جشنواره سی و دوم تا روز چهارم تبدیل کند. زوم دوربین روی لیوان یک بار مصرف یا صحنه شکستن تخممرغ و افتادن آن در کاسه، چه دلیل یا ضرورتی دارد که فیلم، دقایقی را به نشان دادن آنها میپردازد؟ شاید بیاغراق حدود 10 مورد اسلو موشنهای اینچنینی در فیلم مشاهده میشود که واقعاً از درجه حوصله خارج است.
انتهای پیام/*