به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، پائولو رافونه، محقق و نویسنده سیاسی ایتالیایی در گفتگوی اختصاصی با تسنیم تاکید کرد که پذیرش ترکیه فعلا در اتحادیه اروپا امکان پذیر نیست چراکه فرانسه و آلمان چنین اجازهای را نخواهند داد اما نشست لغو روادید ترکیه و اتحادیه اروپا که اخیرا برگزار شد، جنبههای دیگری هم دارد.
رافونه همچنین تصریح کرد که معادلات حاکم بر ارتباطات بین ترکیه و دوستان دور و نزدیکش در حال تغییر است و آنکارا جلسات رایزنی خود را در این موضوعات با نام نشستهای غیرسیاسی برگزار میکند.
در ادامه مصاحبه وی را با خبرگزاری تسنیم میخوانیم:
تسنیم: آیا به نظر شما گفتگوهای لغو ضرورت روادید برای سفر از ترکیه به اتحادیه اروپا قدمی به سوی پذیرفتن این کشور در این اتحادیه است؟
رافونه: اتحادیه اروپا به روشنی در مواضعی که در مقام عمل در مواجهه با سوریه، ترکیه و ایران داشته است همیشه در کنار آمریکا ایستاده است و از سرگیری مذاکرات لغو صدور روادید پس از مدتها وقفه می تواند خبر از این داشته باشد که حزب حاکم بر دولت ترکیه رو به سوی شرق آورده است و به چین و روسیه متمایل شده است. خصوصا به این دلیل که قطر و عربستان برای زمینه سازی اقداماتی که به سوریه مربوط می شود به نظر مثبت ترکیه به شدت نیاز دارند و غرب به رهبری آمریکا طبعا می کوشد در این اوضاع حساس به همین دلیل و با همین هدف ارتباط نزدیکی با ترکیه داشته باشد و آن را حفظ کند.
آن ها سعی می کنند تصمیم گیری های سایر بازوهای اثرگذار در منطقه را تغییر بدهند یا اثرات آن ها را خنثی کنند. این حرکات را باید با التفات به تلاش های تازه ی اتحادیه ی اروپا برای اثرگذاری بر معادلات شمال و جنوب آسیا و تلاش برای ایجاد ثبات در آن فهمید. در عین حال پذیرش ترکیه فعلا در اتحادیه اروپا مجال طرح ندارد چون علی رغم موافقت ایتالیا، فرانسه و آلمان چنین اجازهای را به اتحادیه نمیدهند.
از سوی دیگر باید بدانیم هر گاه کشوری خبرساز می شود همسایه هایش ارزش پیدا می کنند و چون کالایی مورد خرید و فروش دوست و دشمن قرار می گیرند. به نظر من برای هر کشوری باید اسباب تاسف باشد که خود کاری نکند و به انتظار بنشیند تا همسایه اش ارزش و اهمیتی پیدا کند و او هم بتواند به تبع وی توجهی طلب کند و پروژه هایی را پیش برد. پولی که ترکیه به این ترتیب به دست آورده است خرج تاسیسات و استحکاماتی شده است که در رسانه های جهان اسباب مباهات آن هاست. آن چه ایران در ژنو انجام داد ضربه ی بزرگی بر امپریالیسم بود و در همان مسیری که ایران چند دهه است دارد بر آن تاکید می کند. به همین دلیل طبیعی است که غرب همسایگان حساس کشور ایران را گروگان می گیرد و وعده ی عملی کردن خواسته های شان را می دهد تا کاری را که میخواهد، بکنند.
تسنیم: به نظر شما چقدر ممکن است این مذاکرات موفق شود و دو طرف از آن نتیجه بگیرند؟
رافونه: من قول می دهم این مذاکرات بی نتیجه است چون اگر نتیجه داشته باشد غرب بعدها دیگر نمیتواند ترکیه را به پذیرش خواسته هایش وادار کند. از سویی ترکیه برخلاف اوکراین است و نمی توان بدون دخالت دادن روسیه با وی طرف شد. اگر اروپا اشتباه اوکراین را با ترکیه تکرار کند باب بحث منطقی بسته میشود و هرج و مرج رخ می دهد. ولی اگر ترکیه بتواند به جای تلاش صرف در راستای جلب نظر اربابان قدرت بر اساس خواسته های مردم روی پای خودش بایستد می تواند یک استراتژی شکل بدهد که واقعا ترکیه ای باشد. امروزه اصلا چیزی در کار نیست که بخواهیم بگوییم موفق خواهد بود یا نه. آن ها به طرز مشخصی تربیت شده اند و اصلا رویه خودشان نیست چون تنها چیزی که یاد گرفته اند حرف شنوی از غرب است. منظورتان از موفقیت چیست؟ طبعا این هم یک نشست بی فایده ی لوکس است که اعضا در پایان آن با آرزوی خوشبختی با هم خداحافظی می کنند و هیچ سودی برای کسی ندارد. اگر فکر می کنید آن ها خواسته های ترکیه را به این ترتیب محقق می کنند به نظر من اشتباه میکنید.
تسنیم: ترکیه چه خدماتی به اتحادیه اروپا ارائه کرده است که امروز این گونه از اعضای آن انتظار دارد؟
رافونه: ترکیه از یک سو مثل اوکراین یکی از نقاط اصلی ترانزیت منطقه است واز سوی دیگر از میزبانان مهم تصمیم گیری های سیاسی در مورد سوریه بوده است. از سویی این کشور عضو ناتو است و سیاست مداران ترک تصور می کنند این به نفع شان است. ولی هیچ کس نمی داند جلب نظر مثبت غرب تا کی دوام دارد. اگر کشور دیگری در منطقه ظهور کند که قوی تر و برای غرب مطرح تر باشد ترک ها چه باید بکنند؟ اگر یکی از دلایل اهمیت ترکیه حذف شود این کشور ضعیف برای دست یابی به خواسته های استراتژیک خود چه باید بکند و چه کسی باید متولی حل دعوای ارمنستان آذربایجان شود که برای ترکیه تا این میزان اهمیت دارد؟ ترکیه کشوری نیازمند است و خدمات البته هم چنان به سوی وی سرازیر خواهد بود .. سوال این است که آیا ارزش آن را داشته است؟
تسنیم: اروپا با این اقدامات روز به روز به مناطق حساس خاورمیانه نزدیک تر می شود. به نظر شما اروپا چرا این کار را می کند؟
رافونه: اروپا اغلب در راستای اهداف آمریکا کوشیده غرب را ثابت و خاورمیانه را بی ثبات کند و نگه دارد. ولی این بی معناست چون دوستان آمریکا نظیر قطر و ترکیه هم آسیب می بینند. چه چیزی باعث می شود غرب امید داشته باشد ترکیه همیشه بر اساس نظر او عمل بکند؟ سیاست مداران و دولت داران تصور می کنند کاری را که خواسته اند کرده اند. طبعا برای دولت های سرکش اروپا نظیر فرانسه و انگلیس بهتر است بتوانند همه چیز را از نزدیک زیرنظر بگیرند ولی واکنش مردم خاورمیانه هم طبعا مطرح است. چه کسی در منطقه می خواهد استعمارگران تاریخی را که شوروی و آمریکا به زمین نشاندند دوباره در کشور خود ببیند؟ هیچ کس. فرانسه برای مصر، یونان برای ترکیه و انگلیس برای امپراتوری عثمانی چه حسنی داشتهاند؟ طبعا خواسته مردم نهایتا اندک کمک مالی است ولی این خواسته خیلی ساده لوحانه است اگر فکر می کنند اروپا با مشاهده خطاهای قدیمش این کمک را به آنها می کند. درخواست کمک مالی مدیریتی برای استعمارگر به معنای دخالت است. به زودی می فهمند چه معنایی می دهد که مردمی نتوانند برای خودشان تصمیم بگیرند. آن روز روزی است که جنبش دانشجویی در ترکیه پا بگیرد. پس چرا باید به چنین تصمیمی فکر کرد وقتی می دانیم مساله اصلا سفر و ویزا نیست؟
تسنیم: اروپا امروز هم با بحرانهای سرمایه داری خود، برای نگه داشتن اسپانیا و یونان در اتحادیه تحت فشار است. تصمیماتی مانند حمایت مالی و سیاسی از ترکیه چگونه از سوی اتحادیه قابل قبول است؟
رافونه: این خود دلیل دیگری برای تردید نسبت به این مذاکرات است. ترکیه همین امروز هم پیوند بازرگانی با اتحادیه دارد و برای تعمیق آن نیازی به نشست های سیاسی نیست. من فکر میکنم این نشستها بهانهای است برای بالانس جدید قدرت در منطقه که تحت لوای میتینگهای این چنینی برگزار می شود. خصوصا نظر به گفتگوهای هسته ای اخیر، بحث در باب پیوست قریب الوقوع ایران به بازار جهانی هم در دستور کار این نشست هاست. سعودی هم بارها در این حوزه ابراز نگرانی کرده است. باور کنند یا نه چهار دهه پیش در این کشور یکی از اهرم های فشار آمریکا به دست مردم از بین رفته است. این یک مشکل جبهه بندی غرب است و مشکل دیگر این که نمی فهمند چرا تلاش های مستمرشان برای تخریب و تضییع این انقلاب ناموفق مانده است.
فرانسه با تمام اعتباری که می گویند به خاطر انقلاب 1789 به دست آورده است پس از انقلاب هزاران اتفاق را تجربه کرد ولی ایرانی ها علی رغم این همه تحریک خارجی تا کنون چهار دهه پاسدار انقلاب شان باقی مانده اند. این مساله برای تحلیل گران جالب است و باید برای آن توجیهی ایجاد کنند، برای چهره های استعمار نو ناپذیرفتنی و برای ترک ها اسباب سرشکستگی است چون نتوانستند با کمال آتاتورک آن کاری را کنند که ایرانی ها با خاندان پهلوی کردند. آن ها در سهمی در غرب ستیزی منطقه ندارند و بهمن هر سال که ایرانی ها عید ملی شان را جشن می گیرند برای ترکیه اسباب تاسف است.
انتهای پیام/