به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، بهمن ماه امسال شاهد برگزاری همایش سالانه IMI-100 بودیم؛ همایشی که درآن هر ساله صد شرکت بزرگ و برتر کشور معرفی می شوند. نگاهی به این لیست، نشان می دهد که اکثریت قریب به اتفاق این شرکت ها، خصوصی به معنای واقعی نیستند. این در حالی است که 8 سال از ابلاغ سیاست های اصل 44 توسط مقام معظم رهبری می گذرد. آیا پس از 8 سال که اراده نظام بدان تعلق گرفته است که از اقتصاد دولتی به سمت اقتصادی که در آن بخش خصوصی نقشی مهم و اساسی دارد حرکت کند، توانسته ایم سهم مهمی از اقتصاد را در دست بخش خصوصی قرار دهیم؟
نگاهی به برنامه ریزی های بیست ساله گذشته دولت چین که هنوز عنوان کمونیست را یدک می کشد(!) نشان می دهد که برنامه ریزی های دولت بر پرورش قهرمانان ملی (national heroes) بوده است. یعنی دولت وظیفه خود را این قرارداده است که با تقویت بخش خصوصی، شرکت های میلیارد دلاری بپروراند. همچنین شاهد آن هستیم که کشور تایوان با تولید ناخالص داخلی نزدیک به کشور ما، 6 شرکت بزرگ را در میان 500 شرکت بزرگ جهان دارد.
به یاد دارم که در آغاز انقلاب، روحیات سوسیالیستی نه تنها در گروهک های افراطی بلکه حتی در بچه مسلمان های ناب نیز نفوذ داشت. نگاه مجددی به کتب دکتر شریعتی (که نگارنده خود در سال های اولیه انقلاب جزو شیفتگانش بوده است) عمق رسوخ نظریات سوسیالیستی ولی با تمسک به برخی از آیات قرآن و شماری از فراز های نهج البلاغه را نشان می دهد. خوانندگانی که در سن 50 سال به بالا هستند به یاد می آورند که در آن روزها هر سرمایه داری را زالویی می دانستیم که خون محرومین را به شیشه کرده است. تصور همگانی این بود که برای جلوگیری از تجمع ثروت، باید کسب و کارهای عمده توسط دولت اداره شود و این امر نه تنها در قانون اساسی اول بلکه در قانون اساسی بازنگری شده سال 68 نیز به وضوح به چشم می خورد.
سال ها گذشت تا به این تجربه برسیم که دولت بنگاهدار خوبی نیست و تصدی گری دولتی جز ضعف در بهره وری به دنبال نخواهد داشت و کسب این تجربه، نهایتا زمینه اعلام سیاست های مترقی اصل 44 را در سال 84 فراهم کرد؛ ولی نکته ای که از آن غفلت شده این است که تغییر یک فرهنگ بی اندازه سخت است و کار می برد. با اینکه بارها رهبری معظم انقلاب طی چند سال اخیر در سخنرانی های گوناگون کوشیده اند ذهنیت بد بودن تولید ثروت و زشت بودن کارخانه دار و کارآفرین را بزدایند، اما همچنان ذهنیت غالب برجامعه و برخی مسوولان در تمامی رده ها (ولو آن را اظهار نکنند) قبح تولید ثروت (حتی از راه حلال) است.
در چنین جامعه ای و در چنین فرهنگی حتی اگر بخش خصوصی بزرگ به وجود آید، باید برای او نگران شد که مبادا آن را از بین ببرند و مبادا بگویند تو این همه پول را از کجا آورده ای؟ فعلا بازداشت باش تا بررسی شود ثروتت مشروع بوده یا نه! من همان روز که آقای الف درخواست خرید فولاد خوزستان را داد، برایش نگران شدم. من همان موقع که تبلیغات وسیع شرکت پ را در فرودگاه ها و در تلویزیون دیدم برایش نگران شدم (و هنوز هستم) و من هنوز نمی دانم که آیا جرم اصلی بعضی از آنهایی که فعال اقتصادی بوده اند و دستگیر و محکوم شدند، در واقع بزرگ شدن بیش از اندازه بوده است یا نه؟ بخش خصوصی در کشور ما احساس می کند برای او سقف وجود دارد؛ سقفی به شدت تنگ و مانع رشد. احساس بخش خصوصی این است که کارهای بزرگ اقتصادی به نام مجموعه های دولتی یا حکومتی سند زده شده است و در آنها راه ندارد.
مگر نه اینکه همین چند روز پیش سیاست های اقتصاد مقاومتی توسط مقام معظم رهبری ابلاغ شده و در آن حتی از استفاده از بخش خصوصی در امور بزرگی مانند صادرات نفت و گاز صحبت شده است. اما من از شما سوالی می کنم که حتی در کار ساده ای مانند توزیع بنزین و گاز برای خودروها بخش خصوصی نقش دارد؟ هر بار میهمان خارجی داشته ام از من پرسیده اند شما چرا در پمپ بنزین هایتان این قدر صف دارید؟! خودم حدود 20 کشور دنیا را دیده ام و حتی در یکی از آنها هم ندیده ام که دولت در امر حقیری مانند توزیع بنزین وارد شود. تصورش را بکنید که اگر به جای سوپرمارکت ها، توزیع لبنیات و خواربار را دولت به عهده می گرفت چه افتضاحی به بار می آمد!
آری بخش خصوصی در کشور ما به رغم خواسته ها و شعارها و وعده ها به جایگاه بایسته خود نرسیده است؛ درحالی که رسیدن به اقتصاد بدون نفت، بدون به وجود آوردن شرکت های خصوصی بزرگ که بتوانند در سطح جهانی قد علم کنند، ممکن نخواهد بود. لازم است ابتدا همه ما ضرورت پروردن چنین قهرمانان ملی را لمس کنیم.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.