به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، تعداد قابل توجهی از افراد در کارخانهها، محل کار، مدارس، وسایل نقلیه و مکانهای عمومی دچار سانحه میشوند که در وهله نخست تقصیری متوجه آنها نیست و استاندارد نبودن این فضاها یا وسایل باعث سوختگی آنها شده است.
هرروز خبری از سوختن مدرسه، پاساژ و کارخانهای منتشر میشود. این موارد بهراحتی قابل پیشگیری است، هریک درصد سوختگی درجه دو عمقی و درجه سه حدود دو تا پنج میلیون تومان هزینه دارد و بیمار با 20 درصد سوختگی درجه سه، چهل میلیون تومان هزینه دارد و این در شرایطی است که پوشش بیمهای برای اغلب پانسمانها و جایگزینهای پوست وجود ندارد.
در آمریکا متوسط هزینه هر بیمار 120 هزار دلار است. پوست مصنوعی (اینتگرا) بهاندازه هر کف دست سه تا چهار میلیون تومان قیمت دارد و برای پوشش مثلاً 30 درصد سطح بدن بیش از 100 میلیون تومان برای بیمار هزینه دارد. استفاده کشت پوست و بهکارگیری سلولهای بنیادی در اندازه کف دست حدود 16 هزار دلار هزینه دارد.
در این راستا بیشترین خودسوزیها نیز در استانهای غرب کشور شامل کرمانشاه، کردستان، ایلام و لرستان است بهطوری که بیش از 70 درصد زنهای مجرد سن 20 تا 25، سطح تحصیلات دیپلم و 85 درصد خانهدار که بیشتر با نفت و در فصل زمستان سوختگی شدید درجه 3 مواجه میشوند که به مرگ و میر بالای 50 درصد منجر میشود.
سالیانه 150 هزار در ایران میسوزند و سه هزار نفر میمیرند
هرساله تعداد زیادی از مردم کشور بر اثر سوختگیهای حرارتی، الکتریکی و شیمیایی میمیرند و یا معلول میشوند. فراموش شدن پیشگیری و ناکافیبودن درمان از عوامل اصلی این اتفاق هستند. میزان شیوع این حوادث چندین برابر متوسط جهانی است. سالیانه حدود 150 هزار نفر میسوزند و سه هزار نفر میمیرند و تعداد زیادی معلول میشوند.
پیشنهاداتی برای برطرف کردن معضلات هزینههای درمان سوختگی
در این راستا کارشناسان و متخصصان پوست و سوختگی برای برطرف کردن معضلات هزینههای درمان سوختگی پیشنهاداتی ارائه کردهاند از جمله اینکه ردیف بودجهای مشخص برای پیشگیری از سوختگی پیشبینی شود، تعریف ویژهای برای بیمارستانهای سوختگی از نظر ضریب تعداد نیرو بهتعداد تخت انجام شود و اعتبار ویژهای به بیمارستانهای سوختگی برای آموزش و پرورش تخصیص یابد.
تشکیل کارگروه ملی پیشگیری از سوختگی
در این راستا تشکیل کارگروه ملی پیشگیری از سوختگی که شامل نماینده رئیس جمهور بهعنوان دبیر این کمیته و نمایندههای وزارتخانههای صنعت، معدن و تجارت، وزارت مسکن، وزارت نیرو، وزارت بهداشت، وزارت آموزش و پرورش، وزارت کار و امور اجتماعی، وزارت کشور، اداره استاندارد، شهرداری، آتشنشانی، صدا و سیما و سایر ارگانهای مرتبط است نیز بهعنوان پیشنهاد برای برطرف کردن معضلات هزینههای درمان سوختگی ارائه شده است.
تخصیص اعتبار ویژه در قانون بودجه برای مراکز تحقیقاتی سوختگی
تخصیص اعتبار ویژه و ردیف اختصاصی در قانون بودجه برای مراکز تحقیقاتی سوختگی، قابل ذکر است زیرا در حال حاضر دو مرکز تحقیقات سوختگی در کشور وجود دارد که یکی از این دو مرکز در دانشگاه علوم پزشکی ایران و دیگری در دانشگاه علوم پزشکی شیراز قرار دارد. ردیف بودجه اختصاصی کمک زیادی به فعالیت مناسب این مراکز خواهد کرد.
ضرورت تأمین هزینه درمان بیماران سوختگی بهعهده حاکمیت
بیمار سوختگی یا فقیر است یا بیتقصیر، بهندرت غیر از این است، منطقی است هزینه درمان این بیماران بهعهده حاکمیت قرار گیرد، همانطور که مشکل بیماران حوادث رانندگی با تدوین قانون مناسب حل شده است.
کارشناسان عنوان میکنند باید برای بیماران سوختگی با اختصاص درصدی از درآمد وزارتخانههای نفت، نیرو، دخانیات و ... صندوقی ایجاد کرد که کل هزینههای درمان این بیماران در بیمارستانهای دولتی را متقبل شود زیرا بهتأیید متخصصان امر، این تنها راه نجات بیمارستانهای سوختگی از ورشکستگی و به وجود آمدن فضای لازم و تجهیزات کافی برای درمان مناسب این بیماران است.
تعریف ویژه برای افراد شاغل در بیمارستانهای سوختگی شامل پزشکان، پرستاران و کارکنان با بیشترین درصد سختی کار
تشکیل کلینیکهای جامع سوختگی برای درمان درازمدت بیماران زندهمانده ضروری است تا حمایتهای روانی، اجتماعی، مالی و ادامه درمان (شامل انواع جراحیهای گرانقیمت ترمیمی، تهیه داروها، لباس سوختگی، کاردرمانی و فیزیوتراپی) به این بیماران محروم و مستضعف ارائه شود.
تعداد قابل توجهی از افراد در کارخانهها، محل کار، مدارس، وسایل نقلیه و مکانهای عمومی دچار سانحه میشوند که تقصیری متوجه آنها نیست و استاندارد نبودن این فضاها یا وسایل باعث سوختگی آنها شده است. هرروز خبری از سوختن مدرسه، پاساژ و کارخانهای منتشر میشود، این موارد بهراحتی قابل پیشگیری است.
پیشگیری نمیکنیم بنابراین بیشتر میسوزیم
در نهایت متخصصان سوختگی بیان میکنند که چون پیشگیری نمیکنیم پس بیشتر میسوزیم، درست درمان نمیکنیم پس بیشتر میمیریم، پیگیری نمیکنیم پس بیشتر عارضههای مزمن پیدا میکنیم، حمایت نداریم پس بیشتر معلول میشویم و نهایت اینکه در پیشگیری و درمان هزینه نمیکنیم اما و چندین برابر بر اثر از دسترفتن جانها و معلولشدن انسانها ضرر میکنیم و متوجه این موضوع نیستیم که با هزینه کمتری میتوانیم نتیجه بهتری بگیریم.
انتهای پیام/*