محسن استادعلی، کارگردان مستند «جایی برای زندگی» در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، درخصوص اولویتهای مستندسازی اجتماعی در سال 93، گفت: مطمئنا اولویتها را جامعه میسازد. باید دید جامعه امروز چه نیازهایی دارد و متناسب با آن اولویتهای سینمای مستند و داستانی را انتخاب کرد.جامعه امروز نیازهای زیادی دارد که باید درموردش صحبت کنیم. ما در موضوعات محیط زیست، فرهنگ و ... مشکلات فراوانی داریم ولی نمیتوان در کل روی یکی از این موضوعات دست گذاشت و گفت باید این موضوع بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
وی افزود: اما اگر بخواهیم برای کسانی که در تهران هستند فیلم بسازیم، حس میکنم آلودگی هوا مسئله پیچیدهای است که باید مورد توجه قرار بگیرد. مسئله مرگ و میر در جادههای کشور نیز یکی از مسائل مهم جامعه ماست. هر روز انسانهای زیادی در جادههای کشور کشته میشوند و با فرارسیدن ایام سفرهای نوروزی بهتر است به آن توجه کنیم.
کارگردان مستند «جایی برای زندگی» با تاکید بر لزوم حمایت مدیران فرهنگی کشور از سینمای مستند، گفت: مهمترین نهادی که میتواند حمایت کننده اصلی سینمای مستند باشد و هم اکنون بخش مستند آن به صورت نیمه تعطیل درآمده است و فیلمهای مستند در آنجا تنها توسط دوستان خودشان ساخته میشود، صدا و سیماست.
استادعلی اضافه کرد: با توجه به شرایط اکران فیلمهای داستانی در کشور، نمیتوانیم توقع اکران فیلمهای مستند را در سینماها داشته باشیم. فیلمهای سینمای داستانی با وجود هزینههای زیاد تولید، هنوز پشت خط اکران ایستادهاند. برای ما اکران سینمایی خیلی ایدهآلی و دور از ذهن است.
وی تصریح کرد: حوزه فیلمهای مستند باید با عددهای واقعی در صدا و سیما احیا شود. با عددها و برآوردهای 10 سال پیش و تهیهکنندگانی که به صورت پیمانی و مثل دلال در صدا و سیما کار میکنند، نمیتوان فیلم مستند خوب ساخت. مهمترین چالش ما تلویزیون است. همه، فیلمهای مستند منهای مستندهای معدود سینمایی را با تلویزیون میشناسند.
این مستندساز در ادامه گفت: نباید اکران مستندهای خارجی در سینماها را معیار قرار داد زیرا شرایط اکران و تعداد سالنهای نمایش آنها با ما تفاوت دارد. سادهانگارانه است که سینمای مستند را با اکرانهای سینمایی پیش برد زیرا این حرکت تنها به صورت مقطعی انجام میشود و بیشتر شکل شعار دارد.
استادعلی افزود: آنجایی که امروز باید احیا شود و زمینه را برای مستندسازان فراهم کند، تلویزیون است. تا وقتی که درهای تلویزیون بسته است و آدمهایی که تفاوت فیلم مستند با گزارش خبری را نمیدانند در آنجا هستند، سینمای مستند پیشرفتی نمیکند. مهد اصلی مستند تلویزیون است.
وی با تاکید بر اینکه توجه صدا و سیما به مستندهای اجتماعی کافی نیست، گفت: در حوزه مستندهای اجتماعی، تلویزیون فیلمهای ماندگار کمی را تولید کرده است. این موضوع شاید بخاطر سیاستهای این رسانه باشد. مستندسازی که در حوزه اجتماعی وارد میشود، طبیعی است که حرفهایی میزند که به مذاق برخی افراد خوش نمیآید زیرا او با زندگی مردم سر و کار دارد و نمیتواند در یک اتاق بنشیند و داستان پردازی کند. در مستندهای اجتماعی با درد طرف هستیم و از آنجایی که تلویزیون زیاد دوست ندارد دردها را نمایش دهد و ترجیح میدهد که بگوید همه چیز خوب است، عملا مستندهای اجتماعی تلویزیون ابتر میماند.
انتهای پیام/