به گزارش خبرگزاری تسنیم از اراک، سالهای سال است که رسم براین است تا روز بزرگ مرد تاریخ بشریت و پدر امت اسلامی حضرت امیرالمومنین(ع) را با عنوان روز پدر فرصتی بدانیم برای تقدیر و سپاس از سالها مجاهدت پدران مهربان و دلسوزی که در راه تعلیم و تربیت فرزندان تلاش می کنند.
در این میان اما، باباهایی هستند که سالها پیش برای دفاع از دین و سرزمین به ندای امام(ره) لبیک گفتند و عازم کربلاهای ایران شدند و فرزندان خود که در آن زمان سن و سالی نداشتند را در کنار همسران فداکارشان به دستان پرتوان علی(ع) سپردند و در برابر صفیرگلوله سینه سپر کردند.
از آن روزها که باباهای مهربان کربلاهای ایران رفتند تاامروز چشم فرزندانشان نگران و دوخته شده به در است تا شاید بابای مفقود الاثرشان بازگردد و دست مهربانی برسر انها بکشند.
سالهاست که نگاه این کودکان و نوزادان دیروز رفتن بابا، در حسرت پدر مانده و هنوز بابای خوب و مهربانشان نیامده است.
سالهاست که هنگامه محبت پدر همکلاسانشان، خود را به اغوش مهربان مادر دلگرم می کردند و بی صدا در نبود بابای پرمحبتشان اشک عشق ریختند.
سالهاست که زیر برگه امتحانیشان، زیر کارنامه درسیشان بجای امضای سبز بابا، امضای مادر می نیشیند.
و در زیر عقدنامه ازدواجشان، جای امضای سبز بابا خالیست، همان هنگامه ای که تا سحرگاه منتظر آمدن پدر برای عروسی پسر و یا دخترش چشم به راه بودند و پدر نیامد.
سالهاست که در هرافتخاری که کسب کردند، بودن پدرخالی بود و بابای خوب و قهرمانشان نبودند تا به فرزندان خود افتخار کنند آنگونه که امروز ملتی به باباهای پرمحبت کربلاهای ایران افتخار می کنند؛ سالهاست که کادوی روز پدر این پسران و دختران منتظر، کنار عکس بابای مفقودالاثر است و بوسه آنها بر قاب چوبی عکس پدر.
انتهای پیام/ آ