به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس، هفتمین پیشوای شیعیان حضرت امام موسی کاظم (ع) پدر بزرگوار ولی نعمت ما خراسانی‌ها در هفتم ماه صفر سال 128 هجری قمری در ابواء متولد شدند.

پدر بزرگوارشان حضرت امام جعفر صادق (ع) و مادر گرامیشان حمیده است و میلادشان برای صادق آل محمد (ص) چنان شادی ‌بخش بود که آن حضرت به‌ همین مناسبت سه روز جشن گرفتند و مردم مدینه را اطعام نمودند.

نام مبارک ایشان موسی و القاب و کنیه‌هایشان متعدد است و مشهورترین لقبشان کاظم و صابر و معروف ‌ترین کنیه‌ حضرت نیز ابوالحسن است.

آن حضرت براساس تقدیر الهی قرار بود که پس از شهادت پدر بزرگوارشان امامت امت را بر عهده گیرند و به همین منظور تحت تربیت فوق ‌العاده امام صادق (ع) مراحل رشد و کمال را پشت سر گذاشتند و مرحله نوجوانی و جوانی را طی نمودند، به گونه ای که تا آخر عمر جلال و جمال الهی در صورت و سیرتشان مشهود بود.

از حوادث مهم دوران جوانی آن امام همام مرگ نابهنگام برادر بزرگترشان اسماعیل بود که از الطاف خفیه الهی محسوب می‌شد و زمینه‌ ساز تثبیت امامت ایشان شد.

تلاش امام جعفر صادق (ع) نیز در این راستا و به منظور جلوگیری از انحراف جریان امامت بود، هر چند بعدها نیز گروهی پیدا شدند و پس از امام صادق (ع) معتقد به امامت اسماعیل گشتند و مرگ او را انکار کردند.

سرانجام پس از شهادت جانگداز امام صادق (ع)، حضرت موسی بن جعفر (ع) در سن بیست سالگی مسئولیت بزرگ امامت و هدایت امت را در یکی از بحرانی‌‌ترین دوران‌ها به دوش گرفت.

از مشکلات نخستین روزهای امامت ایشان ادعای امامت دروغین عبدالله برادر بزرگتر بود که گروهی را به دنبال خود کشید، هر چند که با برخورد روشنگرانه‌ امام کاظم (ع) عبدالله با شکست روبرو شد.

دوران سی و پنج ساله امامت حضرت موسی بن جعفر (ع) مصادف بود با اوج قدرت حکومت بنی عباس (لعنة الله علیه) و همزمان با چهار تن از حاکمان عیاش و خون آشام عباسی به ‌نام‌های منصور دوانقی، مهدی عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید (علیهم العنة) مبارزه کردند که امام کاظم (ع) نیز به فراخور شرایط زمانی حساس هر یک از آنها وظیفه سنگین امامت و هدایت امت را به بهترین شکل ممکن به دوش کشیدند.

روش امام کاظم (ع) آنچنان دقیق و حساس بود که تلاش چشمگیر و جاسوسی‌های مداوم حاکمان عباسی برای بدست آوردن سرنخی از اقدامات ایشان بی نتیجه بود و حضرت موسی بن جعفر (ع) همچنان در همه زمینه‌ها موفق و کارآمد بودند و در اوج اقتدار معنوی و اجتماعی قرار داشتند، به گونه‌ای که نگاه کل جهان اسلام متوجه ایشان شده بود.

سرانجام هارون الرشید (علیه العنة) برای دستگیری امام کاظم (ع) شخصاً به صحنه آمد و طی صحنه سازی در کنار قبر رسول اکرم (ص) به جوسازی علیه ایشان پرداخت و آن حضرت را در یک جلالت ظاهری ولی در پرده‌ای از ابهام با تشکیل دو کاروان مختلف از مدینه تبعید کردند و بارها به زندان انداختند.

هارون الرشید (علیه العنة) چندین بار اقدام به ترور امام کاظم (ع) و در بعضی موارد شخصاً وارد صحنه شد که هر بار ناموفق بود.

رفتار حضرت باب الحوائج (ع) در زندان در زمینه‌های مختلف عبادی و تربیتی و ارتباط با دیگران و تأثیرگذاری بر دوستان و دشمنان چنان عمیق و مؤثر بود که هارون الرشید (علیه العنة) نهایتاً دستور داد سندی بن شاهک این امام همام را در بیست و پنجم رجب سال 183 هجری قمری در پنجاه و پنج سالگی با خرمای زهرآلوده به شهادت برساند.

سعی فراوان دستگاه حکومتی هارون الرشید (علیه العنة) برای مخفی نگه داشتن شهادت مظلومانه امام کاظم (ع) و تلاش گسترده آنان برای عادی جلوه دادن مرگ طبیعی آن حضرت بود، اما نشانه‌ جایگاه رفیع اجتماعی آن امام همام و وحشت عباسیان شهادت ایشان را به اثبات رساند.

پیکر مطهر ایشان پس از تحمل سالها زندان به طور معجزه آسایی توسط فرزندش گرامیشان حضرت علی بن موسی الرضا (ع) غسل داده شد و در مقابر قریش در مدینة السلام در حاشیه شهر بغداد مدفون شد.

مزار شریف آن حضرت مورد توجه عموم شیعیان و پیروانشان قرار گرفت و سالها بعد نوه بزرگوارشان باب الحوائجی دیگر از نسل آل الله حضرت جواد الائمه (ع) در کنار ایشان دفن شد و شیعیان دلباخته‌ آن دو امام همام شهر کاظمین را در کنار تربت پاکشان تأسیس کردند.

از حضرت موسی بن جعفر (ع) دریای بیکرانی از معارف اسلام در توحید، نبوت، امامت، معاد، احکام آداب تربیتی و اخلاقی و غیره در قالب هزاران حدیث کوتاه و بلند، شاگردان عالم و عامل، سیره عملی و ارزشمندشان در میدان‌های مختلف و اولادی پاک و بابرکت به یادگار مانده است.

درباره تعداد فرزندان امام کاظم (ع) چند نقل قول وجود دارد و طبق یکی از معتبرترین آنها آن حضرت 37 فرزند داشتند که 18 تن از آنان پسر و 19 تن دیگر دختر بودند، که از شاخص‌ترین آنها می‌توان از عالم آل محمد (ص) حضرت علی‌بن موسی‌الرضا (ع) و کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه (س) نام برد.

یادداشت از حجت الاسلام محمدرضا قربانی

انتهای پیام/