به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم به نقل از بنیاد کارنگی، انتخابات ریاست جمهوری پیشرو در سوریه، از نظر حامیان اسد شرایط لازم برای صلح در این کشور را فراهم میآورد در حالی که از نظر مخالفان دولت اسد، این شرایط تنها پس از تشکیل دولت موقت ائتلافی و سپس برگزاری انتخابات ریاست جمهوری پدید میآید.
انتخابات ریاست جمهوری 3 ژوئن در سوریه نشانگر چه چیز خواهد بود؟
برای رئیس جمهور بشار اسد، این پیامها را به دنبال دارد:
1. تلاشی برای تقویت مشروعیت حکومت خود در نزد مردم سوریه؛
2. نشان دادن توان و قوت نظامی برای مقابله موفقیت آمیز با اپوزیسیون و آشکار ساختن پیروزی خود در جنگ داخلی این کشور؛
3. به دست آوردن اعتبار بیشتر نزد حامیان ایرانی و روس خود که از نظر آنها انتخابات پیشرو و پیروزی اجتناب ناپذیر اسد به مثابه توجیهی مستدل است برای موضعی که آنها در قبال منازعه سوریه اتخاذ کردند.
برای مخالفان اسد، هم در داخل و هم در خارج، انتخابات پیامهای زیر را به دنبال دارد:
1. حکومت اسد هیچ تمایلی به سازش و واگذاری عرصه قدرت ندارد؛
2. اسد همچنان نظام سیاسی حاکم و قدرت را در اختیار خواهد داشت؛
3. در نتیجه منازعه سوریه را نمیتوان از طریق مصالحهآمیز حل و فصل کرد.
بنابراین چشم اندازی برای رسیدن به صلح در سوریه بیش از پیش در هالهای از ابهام فرو میرود، اگر نگوییم که غیر ممکن میشود. استعفای اخضر ابراهیمی از سمت خود در سازمان ملل و فرستاده ویژه اتحادیه عرب، به مثابه دلیل دیگری است که این ادعا را تقویت میکند.
روسیه و ایران مشروعیت انتخابات پیشرو را پذیرفتهاند (روسها ناظرانی را به این کشور اعزام کردهاند). در حالی که آمریکا، اروپا و بیشتر کشورهای عربی یک چنین رویکردی ندارند. در واقع، برگزاری انتخابات در میانه جنگ داخلی که تا کنون تلفات و خرابی بسیاری داشته، بسیار بحث برانگیز است. به دشواری میتوان گفت که چه مقدار از کشور تحت کنترل اسد و چه مقدار تحت کنترل مخالفان است. با توجه به اینکه حامیان اسد، کاندیدای ریاست جمهوری، بسیار بیشتر از دو کاندید دیگر هستند، شکی نیست که وی پیروز این انتخابات خواهد بود.
پیروزی اسد برای کرملین چندان هم خوشایند نیست. اسد پیش از این هم توجه چندانی به خواستههای مسکو نمیکرد و پیروزی در این انتخابات به او توان مانور بیشتری داده و استقلال بیشتری از روسیه را برای او فراهم میآورد.
این در حالی است که مسکو از سوی دیگر نمیتواند با اپوزیسیون سوری همگام شود؛ اینجا بحث از اپوزیسیونی است که دربرگیرنده رادیکالهای اسلامگراست. معامله با این قبیل افراد پیش از این هم برای مسکو غیر ممکن بود. همزمان روسها هیچ زمینه مشترکی با اپوزیسیون لیبرال سکولار سوریه ندارند؛ اپوزیسیونی که حاضرند در صورتی که روسیه حمایتهای خود از دولت اسد را قطع کند، با مسکو همکاری کنند. در نتیجه انتخابات سوریه پایانی بر مشکلات مسکو نخواهد بود و بلکه بعد دیگری به این مشکلات اضافه میکند.
این اوضاع به واسطه بحران در اوکراین پیچیدهتر شده است؛ بحران اوکراین به شدت تنش در میان بازیگران خارجی بحران سوریه ـ روسیه و غرب ـ را تشدید کرده است و در حالی که این بازیگران تا چندی پیش در بحران سوریه شریک به حساب میآمدند، اکنون به معاند و دشمن یکدیگر تبدیل شدهاند. در این شرایط، مسکو موضع سختتری را در قبال موضوع سوریه اتخاذ کرده است. این در حالی است که باید در نظر داشته باشیم که روسها، که ارزش بسیاری برای روابط خود با ایران قائلند، در واقع موضع ایران در قبال این موضوع را در پیش گرفتهاند.
اختلافات میان روسیه و آمریکا در مورد اینکه انتخابات باید یا نباید برگزار شود، نسبتاً گویا و معنادار است. واشنگتن این انتخابات را به عنوان مانعی برای مذاکرات ژنو3 میبیند، در حالی که مسکو بر این باور است که این انتخابات فرایند مذاکرات را تسریع میکند. هر دو موضع دلایل موجهی در پس خود دارند. آمریکاییها مدعی هستند که انتخابات عادلانه تنها پس از شکل گرفتن دولت انتقالی ائتلافی ممکن میشود که باید پیش از انتخابات محقق گردد. روسها از طرف دیگر بر این باورند که انتخابات به تثبیت اوضاع کمک میکند و شرایط لازم برای مصالحه و تشکیل دولت گذار را فراهم میآورد.
انتهای پیام/ع