به گزارش خبرگزاری تسنیم، استاد بدیع الزمان فروزانفر، در سال 1276 (هـ. ش)، در بشرویه متولد شد. پدرش، آقا شیخ علی، از بزرگان بشرویه و شاعر معروف این خطّه در دوران مشروطه بود. فروزانفر پس از فراگیری مقدمات در مدارس علوم دینی شهر خود، راهی مشهد شد. علاقه فراوان به ادبیات فارسی، او را به محضر درس ادیب نیشابوری کشاند.
فروزانفر پس از پنج سال اقامت در مشهد، در سال 1302 (هـ. ش)، راهی تهران شد و در مدرسه معروف سپهسالار حجره گرفت. او در این مدرسه یک دوره کامل شرح اشارات و کلیات کتاب «قانون» ابن سینا را نزد میرزا طاهر تنکابنی گذراند و تحریر اقلیدس و شفا را نزد میرزا مهدی آشتیانی فرا گرفت.
فروزانفر از سال 1305 (هـ. ش) کار تدریس را آغاز کرد. وی علاوه بر تدریس در مدرسه سپهسالار، به تدریس فقه و عربی در دارالفنون پرداخت و از سال 1306 کار تدریس منطق را در دانشکده حقوق شروع کرد. بدیع الزمان فروزانفر در سال 1314 به دلیل تألیف کتاب «تحقیق در زندگانی مولانا جلال الدین بلخی» از سوی هیئت ممیز دانشگاه تهران، به ریاست علی اکبر دهخدا، موفق به دریافت گواهینامه دکترا شد.
او پس از دریافت مدرک دکترا، به تدریس در دانشکده الهیات و ادبیات دانشگاه تهران پرداخت. فروزانفر از ابتدای تأسیس مقطع دکترای زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران، تدریس در این مقطع را برعهده گرفت. وی با وجود بازنشستگی، در سال 1346 کار تدریس در مقطع دکترا را تا پایان عمر ادامه داد. حاصل سال ها تدریس استاد فروزانفر در دانشگاه تهران، تربیت ده ها شاگرد مبرز و دانشمند بود که بعد ها هرکدام به استادی بنام تبدیل شدند.
از جمله شاگردان فروزانفر می توان به دکتر عبدالحسین زرین کوب، دکتر غلامحسین یوسفی، دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی و دکتر سیدمحمد دبیرسیاقی اشاره کرد. فروزانفر از سال 1323 با رأی قاطع استادان دانشکده الهیات دانشگاه تهران، به ریاست این دانشکده برگزیده شد و تا سال 1346 یعنی آغاز دوره بازنشستگی، این مسئولیت را برعهده داشت.
سبک آثار مکتوب استاد بدیع الزمان فروزانفر الگو و سرمشق بسیاری از پژوهشگران و محققان برای تألیفاتشان بوده است. کتاب «سخن و سخنوران» در شرح حال شعرای خراسان و منتخب اشعار آن ها، که در سال 1308 (هـ. ش) منتشر شد، به الگویی برای تألیف کتاب های مربوط به تاریخ ادبیات، برای نویسندگان بعدی تبدیل شد.
استادفروزانفر مولوی شناسی بزرگ بود. وی نزدیک به 40 سال درباره آثار مولوی تحقیق کرد که حاصل این پژوهش ها کتاب هایی مانند «مآخذ قصص و تمثیلات مثنوی» و «احادیث مثنوی» است. از آثار دیگر فروزانفر می توان به «تاریخ ادبیات ایران»، «زنده بیدار» و «ترجمه رساله قشیریه» اشاره کرد.
مجموعه اشعار او، سال ها پس از درگذشتش، در سال 1368 با مقدمه دکتر شفیعی کدکنی منتشر شد. استاد بدیع الزمان فروزانفر در 16 اردیبهشت ماه سال 1349 در 73 سالگی، بر اثر سکته قلبی درگذشت و پیکرش در گورستان «باغ طوطی» در کنار حرم حضرت عبدالعظیم به خاک سپرده شد.
منبع:باشگاه خبرنگاران
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.