به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جشن گُلوَنی در تاریخ 26 اردیبهشت در مجموعه تاریخی قلعه فلک الافلاک خرمآباد برگزار شد.
اسماعیل دوستی عضو شورای شهر تهران درباره پوشش گلونی میگوید: به صراحت میگویم من عاشق گُلوَنی هستم و وقتی خانمی را در تهران با گُلوَنی میبینم احساس خیلی خوب و شیرینی به من دست میدهد. یا وقتیکه به مهمانی میروم و زن آن خانه را با گُلوَنی میبینم خانهشان برایم خیلی دلنشینتر میشود. بگذارید یک خاطره برایتان تعریف کنم: چند وقت پیش در جشنوارهای که در نمایشگاه بین المللی تهران برگزار شده بود حضور داشتم. در آنجا سه خانم را دیدم که گُلوَنی سرشان کرده بودند. نزدشان رفتم و با آنها صحبت کردم، حتی به هرکدامشان یک جایزه هم دادم.
وی ادامه میدهد: وقتی دوستان خبر برگزاری این جشن و تدارک برنامه را به من دادند بسیار خوشحال شدم. به یاد نیاکانم افتادم و البته مادر عزیزم که در حال حاضر هم گلونی به سر میکند. در خانواده ما اکثر خانمها از پیر گرفته تا جوان گُلوَنی سرشان میکنند. اصلا زنی که گُلوَنی میپوشد یک وقار و هیبت دیگری دارد. شما گُلوَنی را بو کردهاید؟ یک بوی خیلی خاص دارد. این حجاب باوقار بیشتر در استانهای زاگرس وجود دارد و البته تا حدودی چهار محال بختیاری. دراستانهای کهکیلویه و فارس هم هست اما نه به این شکل بلکه به نوعی دیگر.
عضو شورای شهرا تهران درباره برگزاری جشن روز گلونی گفت: به نظر من کار شایسته و قابل تقدیری بود. هرچند دیر بود و من فکر میکنم این کار باید در همان دهه اول انقلاب انجام میگرفت چون یک کار فرهنگی است و در کارهای فرهنگی نباید بگذاریم فرصت از دست برود. البته همین که حالا هم به آن توجه شده است جای شکرش باقیست. و از همه مهمتر اینکه این حرکت همسازی داشت با نامگذاری سال «اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی» از طرف رهبر معظم انقلاب. من به شخصه عاشق سنت هستم. برای برنامه گُلوَنی هرکاری در توانم بود انجام دادم. و بعد از این هم برای حمایت طرحهای اینچنینی هر کاری از دستم بیاید انجام خواهم داد و دریغ نخواهم کرد. من معتقدم حتی میتوانیم این موضوع را در سازمانهای بین المللی هم مطرح کنیم و به عنوان یک سند ملی و فرهنگی معرفی کنیم و جا بیندازیم.
دوستی با اشاره به جایگاه کنونی حجاب گلونی اظهار کرد: گُلوَنی متاسفانه خیلی از ذهنها دور شده بود و در واقع مظلوم واقع شده بود. برگزاری جشن روز گلونی یک آغاز بود اما باید پیگیری شود و طرح در همه شهرهای استان پیاده شود. خود من به شخصه آمادگی این را دارم که عضو ستادی که برای گُلوَنی تشکیل شده است بشوم چون علاقه زیادی به این نوع حجاب و وقار اصیل دارم.
با توجه به این که استفاده از گلونی به دو گونهی سنتی و امروزی انجام میشود، دوستی در این باره میگوید: بله فکر خوبی است. اما باید توجه داشت که برای بعضی جوامع همان شکل استفاده سنتی موثرتر و بهتر است. مثلا جوامع عشایری را در نظر بگیرید. برای یک زن روستایی که کار کشاورزی و دامداری میکند همان شکل استفاده قدیمی آن بصورت سربند راحتتر است. دست و پاگیر نیست و زیبایی و حجاب خودش را هم دارد.
در گذشته نه فقط به عنوان سربند بلکه از گُلوَنی استفادههای دیگری هم میشده است و این سربند یک پوشش قوی بود برای انجام خیلی از کارها. اغلب زنان دیگهای بزرگ را روی همین سربند میگذاشتند و مسافتهای طولانی حمل میکردند. یعنی گلونی نه فقط حجابشان بلکه محافظ سرشان هم بوده است. حتی من زنهایی را میشناسم که به دلیل عادت، اگر روزی گُلوَنی نمیبستهاند سردرد میگرفته-اند. خلاصه اینکه بهترین حجاب برای زنان عشایر به عقیده بنده همین گُلوَنی است. اما در جوامع شهری که امکان استفاده آن سبک سنتی وجود ندارد استفاده از شال و روسریهایی که به تازگی باب شده است بسیار کار درست و بجایی است و از به فراموشی سپرده شدن گُلوَنی جلوگیری خواهد کرد.
دوستی با اشاره به تفاوتهای استفاده از گلونی در گذشته گفت: ای کاش فیلمهایی از گذشته داشتیم که نشان میداد زنهای آن موقع چه زیبا و محجبه استفاده کردهاند. مثلا جوانترها یک رنگ خاص از گلونی استفاده میکرده و مسنترها یک رنگ دیگر. یا مدل بستن، سبک و سنگین بودنش و حتی جنس آن بین خوانین و مردم عادی فرق داشته است. خوانین از پارچه-های مرغوب تری استفاده کرده و اغلب چند سربند روی هم میبستهاند.
عضو شورای شهر تهران در پایان گفت: من معتقدم باید در شهرهای استان یک فرهنگسرا یا خیابان را به نام گلونی نامگذاری کنیم. البته جدای بحث گلونی به طورکلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به برگزاری برنامههایی از این قبیل کمک کند. ما باید سنتهایمان را حفظ کنیم چون این سنتها سرشار از حماسههایی ست که اتفاق افتاده و بسیار غنی هستند. گُلوَنی نماد وقار و هیبت یک زن لُر است.
انتهای پیام /