به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، «حوادث 88 فتنه یا سوءتفاهم»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر یدالله جوانی است که در آن می خوانید؛
به دنبال برگزاری انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری در 22 خرداد سال 1388، مجموعه ای از حوادث تلخ در کشور رخ داد که همچنان در تحلیل آن واقعه دیدگاه های متفاوت وجود دارد. هرچند پنج سال از آن زمان می گذرد، لکن به دلیل تأثیرات گسترده این حوادث بر روند تکاملی انقلاب اسلامی، وضعیت جمهوری اسلامی و مسائل کشور و جامعه در حوزه های گوناگون، شفاف سازی ماهیت واقعه، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. درستی برخورد با نتایج و پیامدهای آن حوادث از جمله موضوع حصر آقایان موسوی و کروبی، وضعیت زندانیان سال 88، چگونگی تداوم فعالیت های سیاسی احزاب، گروه ها و افراد مرتبط با مسائل 88 و... همگی در گرو داشتن تحلیل صحیح از آن حوادث است. برای رسیدن به این مهم، می توان به این سؤال پاسخ داد که حوادث 88 چه بود و به چه دلایلی پدید آمد؟
برای پاسخ به این سؤال اساسی، ابتدا مروری بر آنچه رخ داد ضروری است. اتفاقات سال 88، از آنجا آغاز شد که جریان اصلاحات با کاندیداتوری آقای میرحسین موسوی وارد عرصه انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری گردید، لکن این ورود با مختصات زیر همراه بود: 1- اصلاح طلبان و رسانه های آنان از چندین ماه به انتخابات مانده، سلامت انتخابات را نزد افکار عمومی با علامت سؤال مواجه کرده و در بخش هایی از جامعه نسبت به این مهم تولید نگرانی کردند. 2- اصلاح طلبان با ایجاد نگرانی در هواداران خود نسبت به خوانده شدن رأی ریخته شده آنان به صندوق ها، برای صیانت از رأی هواداران کمیته صیانت از آرا تشکیل دادند.
3- جریان اصلاحات با محوریت حزب مشارکت، سازمان مجاهدین، مجمع روحانیون مبارز، دفتر تحکیم وحدت و... با انتخاب رنگ سبز از سوی موسوی به عنوان نماد انتخاباتی، تلاش کردند با این نماد هواداران را منسجم، پرتحرک و هیجانی نمایند. 4- جریان اصلاحات و نشریات آنان به طرق مختلف پیش از برگزاری انتخابات آقای میرحسین موسوی را پیروز قطعی انتخابات معرفی کردند. 5- روز پنج شنبه 21 خرداد 88 آقای میرحسین موسوی خود را پیروز انتخابات روز جمعه معرفی کرد و در ساعات پایانی انتخابات طی مصاحبه ای با رسانه های داخلی و خارجی اعلام داشت بر اساس گزارشات از سراسر کشور مردم به او رأی داده اند و ضمن هشدار به دست اندرکاران انتخابات برای امانتداری در شمارش رأی مردم، از هواداران برای برگزاری جشن پیروزی دعوت به عمل آورد. 6- رو شنبه با اعلام خبر پیروزی احمدی نژاد در انتخابات، آقای میرحسین موسوی با ادعای تقلب در انتخابات، برای ابطال انتخابات فراخوان خیابانی داد.
7- آقای کروبی و کسانی که با عناوین مختلف طی چندین ماه میرحسین را پیروز انتخابات 22 خرداد 88 معرفی می کردند، با ادعای تقلب در انتخابات وی همراه شده و برای کشاندن مردم به خیابان ها فعال شدند. 8- معترضین به نتایج انتخابات به جز آقای محسن رضایی، برای پیگیری اعتراض خود، مسیر های قانونی را نادیده انگاشته، با حرکت های خیابانی، فقط برای ابطال انتخابات به عنوان تنها راه پافشاری کردند. 9- اعتراضات خیابانی به دلیل حمله به حوزه بسیج در روز 25 خرداد 88، حمله به اماکن عمومی، تخریب و آتش زدن اتوبوس ها، سطل های زباله، خوروی پلیس و... به خشونت کشیده شد و با تیراندازی های مشکوک، تعدادی کشته و زخمی شدند. 10- در طول هشت ماه، در برخی از تجمعات و حرکت های خیابانی سبز های معترض به نتایج انتخابات مانند روز قدس، 13 آبان، 16 آذر و روز عاشورا، شعارها هیچ ربطی به انتخابات نداشت و اساس انقلاب، اسلام و نظام را نشانه رفته بود. 11- شرایط پدید آمده در ایران، نظام سلطه و مشخصاً امریکایی ها، صهیونیست ها و برخی از کشور های اروپایی و جریان ضد انقلاب را، به این جمع بندی رسانده بود که نظام جمهوری اسلامی به پایان عمر خود رسیده و قبل از اتمام سال 1388 از درون فرو خواهد ریخت. 12- نظام اسلامی برای حفظ ثبات، آرامش و امنیت کشور، با کسانی که بر خلاف قانون به بحران آفرینی روی آورده بودند، برخورد قاطع کرد و در نهایت با حماسه ماندگار و مردمی 9 دی سال 1388، حرکت های خیابانی پایان یافت و کشور در شرایط عادی قرار گرفت.
با توجه به آنچه آمد و گوشه ای از حوادث سال 1388 بود، باید به چرایی پیدایی این حوادث پاسخ داد. در بحث چرایی پیدایی این حوادث تلخ برای کشور که مهم ترین خسارتش مخدوش شدن روح اعتماد بخشی از جامعه نسبت به نظام ولایی بود، دو دیدگاه کاملاً متفاوت وجود دارد:
الف) این حوادث نتیجه یک سوء تفاهم و اشتباهات طرفین (نظام و اصلاح طلبان) بوده.
ب) این حوادث فتنه بود و با ماهیتی بر اندازانه از قبل بر نامه ریزی شده بود.
کدام یک از این دو دیدگاه صحیح است. بدیهی است که با گذشت پنج سال از آن حوادث، کسانی که دلسوز انقلاب و کشور هستند، باید برای اثبات و یا رد هر یک از این دو دیدگاه با استناد به دلایل محکم، به صورت منصفانه قضاوت کنند. پذیرش هر یک از این دو دیدگاه، دارای نتایج و پیامد های کاملاً متفاوت خواهد بود. آنچه در کشور دارای اولویت است، وحدت، همدلی و انسجام میان همه نیرو هایی است که علاقه مند به آینده در خشان ایران اسلامی هستند. بدیهی است که در پرتو همدلی و هم افزایی همه جریان های معتقد به انقلاب اسلامی، مکتب حضرت امام (ره)، ولایت فقیه و رهبری و قانون اساسی، می توان به سرعت بسیاری از مسائل و مشکلات را حل نمود.
بنابر این برای رسیدن به این مهم، باید آنچه رخ داده را به خوبی تحلیل کرد.
اگر آن حوادث نتیجه سو ء تفاهم ها و اشتباهات طرفین بوده، باید با گذشت طرفین و تلاش برای اصلاح اشتباهات از آن عبور کرد، لکن درس ها و عبرت های آن را برای تکرار نشدن حادثه به ذهن سپرد. اما اگر این حوادث نتیجه یک توطئه خارجی و فتنه داخلی بوده و دارای ماهیتی بر اندازانه است، باید با فتنه گران و کسانی که هشت ماه نظام و کشور را تا مرز فرو ریختن جلو بردند، بر خوردی متناسب با جرم شان صورت گیرد، چرا که فتنه گران بر انداز مفسد فی الارض هستند و حکم مفسدین فی الارض مشخص است.
کسانی که بر دیدگاه اول اصرار دارند و اکنون به دنبال زمینه سازی برای رفع حصر هستند و می خواهند بازیگران حوادث سال 88 را به عرصه سیاست باز گردانند، مناظره های تلویزیونی را نقطه شروع شکل گیری نزاع و در نهایت حوادث سال 88 را دعوای بین احمدی نژاد و موسوی می دانند. آنان می گویند، نظام و مسئولان عالی آن، منصفانه با دو طرف دعوا برخورد نکردند و در نهایت این دعوا و سو ء تفاهم ها، کشور را دچار مشکل ساخت. معتقدین به این دیدگاه، با تأکید بر سوابق افراد کلیدی در جبهه اصلاحات و مشخصاً سوابق موسوی، کروبی، خاتمی و... می گویند، اینها نمی توانند با این سوابق بر انداز باشند. نگارنده بر این اعتقاد است که دلایل طرفداران دیدگاه اول، در نهایت سستی است. تجارب تاریخی نشان می دهد که افراد با سابقه خوب و در خشان، چگونه استحاله شده و در پر تو روحیه دنیا گرایی و قدرت طلبی، دست به فتنه می زنند. آیا سوابق آقایان موسوی، کروبی و خاتمی در خشان تر از سوابق برخی از اصحاب پیامبر (ص)، مانند طلحه و زبیر است؟
برای اثبات دیدگاه دوم دلایل فراوان وجود دارد. کالبد شکافی حوادث سال 88 و بررسی نقش بیگانگان و رسانه های آنان در این حوادث، به خوبی نشان می دهد که آنچه اتفاق افتاد از قبل و بر اساس مدل انقلاب های رنگی طرح ریزی شده بود. رفتار اصلاح طلبان و نامزد آنان در انتخابات، نوع تعامل آنان با خارج، ارتباط برخی از ستاد های انتخاباتی با سفارتخانه های خارجی، نوع رفتار رسانه های استکباری در قبال انتخابات، فعال شدن جریان ضد انقلاب در همراهی با اصلاح طلبان در این انتخابات، ایستادن اصلاح طلبان در برابر ولایت، قانون و نظام، لشکر کشی خیابانی و مقابله با متولیان نظم و امنیت، نسبت دادن های بی اساس و ناروا به نظام و کلید زدن پروژه هایی چون پروژه شهید سازی برای این جریان، شعار های ساختار شکن و... هر کدام سر فصل هایی برای اثبات دیدگاه دوم است. اعترافات متهمین در دادگاه از یک طرف و انتشار اسناد فراوان در خارج از کشور از سوی بیگانگان از طرف دیگر، جای هیچ تردیدی در مورد ماهیت بر اندازنه حوادث سال 88 باقی نمی گذارند. پناه بردن برخی از عوامل میدانی فتنه به دامن استکبار نیز، خود دلیل منطقی برای اثبات دیدگاه دوم است.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.