علی بالی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در شهرکرد، اظهار کرد: بهرهبرداری غیراصولی از آبهای سطحی و زیرزمینی، تغییر کاربری اراضی کشاورزی، افزایش آلایندههای شهری و روستایی، تغییرات پوشش گیاهی در زاگرس مرکزی را به دنبال داشته است.
وی افزود: بررسیهای میدانی حاکی از آن است که جنگلهای زاگرس از لحاظ کمی و کیفی سیر نزولی دارند که مثال بارز آن پدیده خشکیدگی بلوط در یک میلیون هکتار از عرصههای جنگلی است.
رئیس گروه بررسی جغرافیایی و سیستم پشتیبانی مناطق حفاظت شده با اشاره به اینکه این مشکل در آیندهای نه چندان دور منجر به تخریب محیط زیست میشود، گفت: تدوین برنامهای رفاه محور و توسعه پایدار محور که حفاظت از محیط زیست در رأس آن قرار گیرد، امری ضروری است.
بالی از آمایش سرزمین به عنوان برنامه توسعه پایدار محور یاد نمود و خاطرنشان کرد: آمایش سرزمین برنامهای بلند مدت و راهبردی توسعه پایدار محیط زیست است که به جامع نگری، کلگرایی، دورنگری و نتیجهگیری فضایی و جغرافیای توجه ویژه دارد.
وی افزود: در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به اهمیت آمایش سرزمین اشاره شده است و این نشان از تأثیرگذاری آمایش سرزمین در توسعه پایدار دارد.
رئیس گروه بررسی جغرافیایی و سیستم پشتیبانی مناطق حفاظت شده کشور محدودیت مشارکت مردمی در تنظیم سیاستها و برنامههای حفاظت از محیط زیست، تلفیق ضعیف با سایر برنامهها و انعطافپذیری محدود را از دلایل اجرای کمرنگ آمایش سرزمین دانست و خاطرنشان کرد: برای رسیدن به توسعه پایدار باید با ارزیابی از استانهای کشور و هر یک از مناطق، مدل بومی برای آمایش سرزمین تهیه نمود و اولویتهای کاری مشخص شود.
بالی افزود: تدوین سند آمایش سرزمین نیازمند ارزیابی توان اکولوژیکی محیط زیست است و با تهیه این سند به منظور توسعه پایدار در محیط زیست پروژهها در مناطق حفاظتی قابل انجام نیستند.
وی تعامل همه دستگاهها با مردم را رمز موفقیت در حفاظت از محیط زیست اعلام نمود و گفت: پروژه حفاظت از زاگرس مرکزی هماکنون در سه استان چهارمحال و بختیاری،کهگیلویه و بویراحمد و فارس را اجرا میشود.
انتهای پیام/ آ