به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، طبقه چهارم ساختمان مرکزی فیفا به آرشیو باشکوه از فیلمهای تمام ادوار جامجهانی، رقابتهای بین قارهای و تصاویری از ملل مختلف جهان مشهور است؛ جایی که هر چهار سال یک بار فیلم مربوط به کودکان تبت، روستایی در هند، بیابانی در یمن و کوهپایهای در پاناما را در کنار آرم مربوط به جامجهانی پیش روی خود میچیند تا این طور تداعی شود که تب فوتبال همه جهان را به خود مشغول کرده و جامجهانی با خود، صلح جهانی آورده است.
جام بیستم کلید خورده و تا مدتی دیگر تکلیف قهرمان آن مشخص خواهد شد، جهان به نظاره این رقابت جهانی میایستد و کره زمین آن طور که شبکههای خبری ادعا میکنند دستکم در این چند هفته نفس راحتی میکشد.
از طرفی قانون نانوشتهای بر سر زبانها افتاده که میگوید: همیشه مخوفترین قانونشکنیها و عجیبترین فجایع انسانی در همین بازه زمانی رخ میدهد تا همگان در جریان ناپاکی و فساد در سطح جهان قرار نگیرند.
جام بیستم کلید خورده و اگر از حال و روز مسلمانان سین کیانگ چین، ایغورهای تبت، عشیرهای در یمن یا قبیلهای در دور افتادهترین نقطه آمریکای جنوبی با خبر نباشیم، دستکم از حال کودکان موصل خبر داریم.
اینجا دیگر صحبت از چراغ خانه نیست، در چنین فضایی عینک بینالمللی بر چشم گونه بشر قرار میگیرد و کرهزمین در نظر انسان به کوچکترین حد خود میرسد. آنقدر کوچک که دیگر فقط روشنایی انفجارهای کرکوک و موصل در آن رویت شود، آنقدر کوچک که نگاه هیچ کودکی چشم بیننده جامجهانی را آزار ندهد.
در مراسم افتتاحیه طی 20 دقیقه اصلی و برنامهریزی شده شعارهای مبارزه با نژادپرستی، برابری حقوق همه انسانها، مبارزه با سرطان، حفظ محیطزیست و اهمیت تربیت کودکان منعکس شد، اما همه این موارد آیا حتی یک قدم از ویترین خوشرنگ فیفا فراتر رفت؟
قبل از هر بازی پرچم مخصوص فیفا با شعار احترام متقابل وارد چمن سبز استادیوم میشود، کدام احترام؟ وقتی صدای معترضان برزیلی مهار شده پشت دیوارهای بلند همان استادیوم به گوش جهان نمیرسد، کودکان موصل و کرکوک چه بگویند؟
کودکانی که سالها، ماهها و روزها را لحظه شماری میکردند تا جامجهانی برسد و ستارههایی که شبها با رویایشان میخوابیدند، همه یک جا جمع شوند. این کودکان امروز باید به واژههای مهمتری فکر کنند.
امروز برای آنها جامجهانی دیگر آن قدر مهم نیست که شهرشان و خانهشان را برباد میبینند. سهم کودکان موصل و کرکوک از جامجهانی چیست؟ آوارگی، ترس و... نه کاش یکی پیدا شود در جامجهانی بگوید این رخداد بزرگ ورزشی برای همه کودکان جهان است، کودکان عراقی هم باید در خاطره خود شادی را ضبط کنند نه خشونت را، نه ترس را. صلح جهانی یک شعار نیست. کودکان موصل و کرکوک اکنون سهم خویش را طلبکار هستند، هم از جامجهانی و هم از صلح جهانی.
منبع:جام جم
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.