به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم،«با وجود اختلافنظرها و سلایق سیاسى، لیکن ثبات کشور از اول انقلاب تا امروز استمرار داشته است و کشور به سمت هدفها حرکت کرده است...»
رهبر انقلاب در بیان مزبور، نظر به واقعیتی عینی و علمی در جامعه ایران داشتهاند که تبیین آن -هر چند مختصر- در ادامه می آید.
***
کمتر کشوری را میتوان یافت که برای استقلال خود، اینهمه هزینههای بیرونی سنگین را تحمل کرده باشد؛ هزینههایی مانند تحمیل جنگ، تحریمهای مستمر و شدید اقتصادی، فشار دیپلماتیک، هجوم تبلیغاتی که کشورهای قدرتمند تحمیل میکنند.
جمهوری اسلامی به لطف همراهی مردم توانسته است هم مشکلات و چالشهای فراوان امنیتی و اقتصادی را از سر بگذراند و هم پیشرفتهای چشمگیری را در عرصههای معنوی، علمی، فناوری، نظامی، اجتماعی و ... از خود نشان دهد.
اگرچه این پیشرفتها بنا به اقتضائاتی به صورت گلخانهای بوده، اما میتواند به فرآیندهایی همیشگی و برنامهریزیشده تبدیل شود.
مشارکت سیاسی؛ مهمترین ملاک ثبات
مشارکت سیاسی در شکل متعارف (Convention) شامل رأی دادن، مباحثه سیاسی، فعالیت و مبارزه انتخاباتی، تشکیل گروه و حزب، ائتلاف ارتباطات فردی با مراکز اداری و سیاسی است. مشارکت سیاسی به عنوان اساسیترین معیار ثبات سیاسی شناخته می شود.
مشارکت سیاسی:
1. مشارکت انتخاباتی: در نظریههای سیاسی معمولاً انتخابات را مهمترین شاخص مردمسالاری در نظر میگیرند و حد نصاب شرکت مردم در این فرآیند را نشانهی میزان اعتماد آنها به نظام سیاسی خود تلقی میکنند. برگزاری مستمر انتخابات، میتواند نشانهی خوبی برای کیفیت بالای مردمسالاری در ایران باشد.
نکته مهم نیز سطح مشارکت مردمی در این انتخاباتها است که در بیشتر موارد فراتر از حد و تراز مشارکت سیاسی در دموکراتترین کشورهای دنیا بوده است. برای نمونه مشارکت 85 درصدی مردم ایران در انتخابات دهم ریاستجمهوری یک حد نصاب جدید و دور از دسترس برای جهانیان را در مشارکت سیاسی در انتخابات ترسیم نمود.
2. مشارکت غیر انتخاباتی: در الگوی مردمسالاری دینی تنها مجرای مشارکت مردم در امور عمومی و سیاسی، انتخابات نیست، بلکه مواردی از مشارکت غیر انتخاباتی با عناوینی همچون مناسک سیاسی و ... نیز وجود دارد.
از این رو مشارکت مردم در جمهوری اسلامی ایران به انتخابات محدود نمانده و در پدیدههای فراگیری مانند حضور در راهپیمایی 22 بهمن و روز قدس و برگزاری نماز جمعه نیز آشکار شده است. این نشاندهنده مسئولیتپذیری و اعتماد عمومی –اعتماد مهم ترین رکن سرمایه اجتماعی (Social Capital ) است- به نظام اسلامی است.
از آنجایی که اساس علمی ثبات سیاسی، به معنی استمرار آرامش یک کشور برای زمان طولانی است، آیا با وجود حوادثی مانند فتنه 88 می توان ایران را کشوری با ثبات دانست؟ در پاسخ باید به یک نکته جلب کرد:
آنچه در مورد کشورهای توسعه یافته صنعتی به وضوح قابل رویت است این نکته مهم است که ساختار قدرت سیاسی در این جوامع از نوعی ثبات و تداوم برخوردار است.
دولت ها متنوع اند و بعضی از آنها برای مدتهای مدید و بعضی دیگر برای مدت زمان بسیار محدودی بر سرکار هستند، اما آنچه مطرح است این که ساختار سیاسی حاکم تقریباً بری از چالش است.
محققاً تظاهرات خیابانی و یا جنبش های اجتماعی که مخالف سرسخت حکومتهای مستقر هستند، فراوان به چشم می خورد، ولیکن آنچه باعث تعجب است ثبات ذاتی سیستم های مستقر سیاسی است. اما چرا این حوادث نظم را بر هم نمیزند:
1. چون براندازانه نیست و 2. از طرف دولت های دیگر برنامه ریزی نمی شود 3. در راهپیماییها و تظاهرات به نظم و اموال عمومی و دولتی آسیب جدی توسط گروه های معترض وارد نمیشود.
اما در ایران، فتنه هم از طرف خارج و دولتهای استکباری هدایت میشد و هم قصد براندازی در آن محرز بود و در آخر نه تنها اموال عمومی، که اعتقادات عمومی -مانند توهین به عاشورا- در حوادث بعد از انتخابات مورد تعرض قرار گرفت.
نمی توان تردید کرد که ایران هم اکنون در شرایط ثبات سیاسی قرار دارد و نخبگان سیاسی و مردم با درس گرفتن از حوادث 88 واکسینه شده و اکنون پخته تر شده اند.
ضمن آن که از نظر علم سیاست دو سال آرامش در یک کشور کافیست تا آن کشور را با ثبات خواند و هم اینک نزدیک به پنج سال از آن هشت ماه آشوب می گذرد. از این رو، تردیدی نیست که ایران در شرایط ثبات سیاسی به سر می برد.
منبع:جهان نیوز
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.