"عده زیادی از دستاندرکاران بازار که سخت مشغول معاملات و سبد سهام خود هستند، توجه ندارند که رکود عمیق بازار سهام محدود به این بازار نیست؛ اگر در بازار واحدهای مسکونی و تجاری هم بودند همین وضعیت را عمیقا احساس میکردند؛ اگر در بازار فولاد، سیمان و سایر کالاهای واقعی بودند نیز احساس رکود میکردند. در واقع بعد از بازارهای ارز، طلا و ساختمان بود که نوبت به بازار سهام رسید." اینها قسمتی از اظهارات یکی از اعضای شورای عالی بورس است.
رئیس سابق بورس اوراق بهادار راه حل هایی نیز برای رهایی از شرایط نزولی بورس بیان کرده است؛ از جمله این که "برای خروج بازار سرمایه از این وضعیت، بخش واقعی اقتصاد باید از رکود خارج شود. این امری ساختاری و بلندمدت است."
اما نکته قابل توجه این است که نقدینگی که شما غیبت آن را در بورس یادآور می شوید، پس کجاست؟ مگر نه این که پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید همگان شاهد این هستیم که تا حدود زیادی دیگر از هیجانهای کاذب در بازارهای طلا، سکه، ارز، خودرو، مسکن و بورس خبری نیست و امنیت و اعتماد که لازمه حضور سرمایه در بخش های مختلف اقتصادی کشور است تا حدودی بر اقتصاد کشور سایه انداخته است.
بنابراین وقتی به سراغ بازارهای رقیب بازار سرمایه می رویم رکودی چند ماهه بر آنها حاکم است و از وجود نقدینگی در این بازارها هم خبری نیست. متاسفانه بازار سرمایه که از 7، 8 ماه گذشته سر به زیر شده است و می رود تا افت نزدیک به 20 هزار واحدی را تجربه کند بدون تدبیری خاص برای حفظ نقدینگی و جلوگیری از قهر سهامداران خرد با بورس به تشکیل چند صبحانه کاری و طرح های چون بیمه سهام بسنده کرده است و از نقدینگی در این بازار نیز دیگر خبری نیست.
نرخ سود بانکی و اوراق مشارکت و مواردی این چنینی هم در حال حاضر جذابیتی برای جذب نقدینگی مردم ندارد؛ بنابراین این پرسش مطرح می شود که نقدینگی اگر در بورس نیست، پس کجاست؟ شاید پاسخ این پرسش این باشد که مردم سرمایه و پولهای خود را در خانه نگه می دارند!
و نکته مهم تر این که نقدینگی چه در بورس باشد و چه نباشد و چه در خانه مردم و یا بازارهای رقیب بورس، قیمتهای کنونی سهام در بورس از نان و تنقلات هم پایین تر آمده است و اعتماد سرمایه گذاران خرد و حقیقی برای همیشه از بازار سرمایه در حال رخت بر بستن است و ما کماکان امید داریم به فردای خوشی که برای سهامداران از راه نخواهد رسید.
* مهدی حاجی وند
انتهای پیام/