به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، آیتالله محمد ناصری شامگاه پنجشنبه در درس اخلاق ماه مبارک رمضان با اشاره به حضور حضرت صاحبالامر(عج) در اجتماع و میان مردم جامعه اظهار کرد: غیبت صاحبالزمان(عج)به معنای غایب شدن و حضور نداشتن نیست، بلکه به معنای حضور داشتن ولی ناشناس بودن در جامعه است.
وی به حاضر بودن حضرت مهدی(عج) در مجالس ذکر اهل بیت و در میان اجتماعات مردم اشاره کرد و گفت: انتظار، حالتی روحی است که از ضمیر فرد منتظر بر میآید اما با چشم به در دوختن و حسرت خوردن تمام نمیشود.
استاد اخلاق حوزه علمیه اصفهان تصریح کرد: انتظار واقعی فرج، به عمل و کردار انسان ختم شده و در تمامیِ ابعاد زندگی مادی و معنوی تأثیری شگرف برجای مینهد و انتظار فرج علاوه بر آثار باطنی و معنوی در جامعه، اثرات مثبت بسیاری دارد.
وی گفت: در روایات متعدد، انتظار به عنوان عمل، بلکه برترین اعمال معرفی شده و از جمله روایت پیامبر اکرم(ص) بوده که فرمودند "افضل اعمال أمتی انتظار الفرج" که برترین اعمال امت من، انتظار فرج است.
آیتالله ناصری اشاره به وظایف منتظران نسبت به امام زمان(عج) افزود: نخستین وظیفه شیعیان انتظار فرج است، اما آیا واقعا ما منتظریم و انتظار یعنی چه؟ کسی که به وظایف دینی اش عمل کند منتظر واقعی بوده و انتظار یعنی از وضع کنونی راضی نیستیم و منتظریم تا وضع اصلاح شود.
وی گفت: تا کنون حکومت عدل الهی به طور کامل در دنیا برپا نشده است و با ظهور حضرت حجت(عج) حکومت عدل الهی برپا میشود.
این استاد اخلاق حوزه علمیه اصفهان اظهار کرد: منتظر امام زمان(عج) کسی است که گناه نکند و اعمالی انجام ندهد که موجب نارضایتی ایشان شود چون ایشان کسی را می خواهند که بنده خدا باشد نه بنده شیطان و دنیا.
وی تصریح کرد: میگوییم یابنالحسن اما این ندای ما تنها به زبان بوده و درون قلب ما وارد نشده است وگرنه باید این بیان همراه با اطاعت از امام زمان(عج) باشد؛ مادامی که این حجابهای ظلمانی، صفات خبیثهای همچون ریا، غیبت، تهمت، تکبّر، حسادت در وجود ماست، منتظر واقعی امام زمان(عج) نیستیم.
آیتالله ناصری حالت انتظار را در قالب ذکر یک نمونه بیان کرد و گفت: بر اساس حدیثی که یکی از یاران خاص حضرت صادق(ع) نقل کرده، میتوان دید حضرت صادق(ع) که در شمار منتظران ظهور قرار داشتهاند، چگونه بیتابانه اشک میریخته و انتظار ظهور را در دل داشتهاند.
وی خاطرنشان کرد: بنابراین روایت، روزی مفضّل بن عمر، ابوبصیر، ابان بن تغلب و سدیر، که هر 4 تن از یاران ویژه حضرت صادق(ع) و در شمار فداییان ولایت بودهاند، به محضر آن حضرت میآیند و آن حضرت را در لباسی با آستین هایی تقریباً کوتاه و بدون یقه و سینهای باز مییابند که بر روی خاک نشسته و به شدّت گریه میکنند و این سخنان را بر زبان میرانند که ای سرور من! غیبت تو بر گرفتاریها و ناراحتیهای من افزوده است، گمان نکنم اشک چشمم خشک شود و ناله سینهام فرو نشیند.
استاد اخلاق حوزه علمیه اصفهان در بیان این واقعه تصریح کرد: سدیر با دیدن این حالت، ناراحت میشود و از آن حضرت میپرسد که یابن رسول الله! چه مطلبی برای شما پیش آمده که این گونه منقلب و ناراحت هستید که آن حضرت، آهی کشیده و پاسخ میدهند "امروز صبح در کتاب جفر اکبر نظر میکردم که به مسائل مربوط به خاتمالأوصیا رسیدم، دیدم این بزرگوار چه مقامی نزد حضرت حق دارند و چه اندازه غیبتشان طولانی میشود و چقدر باید ناراحتی اجتماعات را تحمّل کنند، چقدر بندگان خدا از دین حق دست شسته و از آن خارج میشوند و من از حالات آن حضرت در روزگار غیبت منقلب شده بیاختیار اشک چشمم جاری شده است.
وی خاطرنشان کرد: تحلیل کوتاه این حدیث شریف، نشان میدهد آن حضرت با فرزند زاده بزرگوارشان سنخیت کامل دارند، در طلب رفع مشکلات ایشان هستند و از آنجا که ایشان در بالاترین حدّ ممکن، پیراسته از آلودگیها هستند، نمیتوانند به وضعیت موجود راضی باشند بنابراین بیاختیار در سلک منتظران آن حضرت قرار گرفته و اشک از دیدگانشان جاری میشود.
انتهای پیام/ آ