به گزارش خبرگزاری تسنیم از ارومیه، این روزها آذربایجان غربی و شهر ارومیه روزهای گرمی را پشت سر میگذارد و در حالی که میوههای این باغشهر تاریخی، یک به یک در حال رسیدن و عرضه در بازارهای استانهای همجوار است، نگین سابقاً فیروزهای این سرزمین، رو به قبله دراز به دراز کفنپوش شده امّن یجیب میخواند.
دریاچه ارومیه که این روزها بیش از هر زمانی کویر نمکی ارومیه خوانده میشود، تابستان گرم امسال، باقیمانده آبهایش را تبدیل به آهی کرده و از نهاد عطشانش بلند میکند و خود را بسان ابرهای سیال در آورده تا از سرحدات این سرزمین نامهربان در حق او عبور کند.
گویی دریاچه ارومیه نیز تابستان امسال همچون مردم این سرزمین روزهدار است و قرار نیست آبی بنوشد.
اما نه، دریاچه ارومیه سالهاست که روزه گرفته و آب نمینوشد!
گرمای هوا، تبخیر اندک آبهای باقیمانده از این پهنه 5 هزار کیلومتری را سرعت داده است و میتوان امروز نفسهای آخر دریاچه ارومیه را یک به یک شمرد.
مادر کفنپوش سرزمین ما، امروز در حالی رو به موت است که هنوز آبهای این منطقه از میان درهها، میلیاردها متر مکعب در سال به خارج از کشور راهی میشوند و از سمتی دیگر میلیاردها متر مکعب آب رودخانههای این دیار نیز راهی مناطق صنعتی و دشتهای شرق دریاچه میشوند تا عدهای سرمایهدارتر شوند و عدهای حتی از جرعهای آب محروم.
امروز مادر سفیدپوش آذربایجان میمیرد چون راضی نیست بچههایش بهخاطر آب با هم گلاویز شوند، اصلاً برای نیلوفر آبی ما، غرب و شرق فرقی نمیکند ...
کاش کسی باور میکرد پارک ملی دریاچه ارومیه دچار یک بحران ملی شده است و باید همگان بیایند وسط ماجرا و کاری کنند...
زنبیل داغی که روزگاری دامنههایش را فدایی میکرد تا میانگذری ساخته شود تا برادران دو آذربایجان یک و نیم ساعت زودتر همدیگر را ببینند این روزها مأیوسانه نشسته و پرپر شدن تنها رفیقش را نظاره میکند، رفیقی که هرروز از او دورتر میشود.
زنبیل داغی دیگر یادش نمیآید آخرین بار، کی فلامینگوها را دیده است.
میانگذر ساخته شد، میانگذر افتتاح شد، برادران از میانگذر گذشتند ، اهالی دو آذربایجان کمی زودتر به هم رسیدند، اما با گذر از میان یک کویر نه از یک دریاچه آبی...
اگر زودتر کاری نکنیم، عاقبت تلخ این گوزن نادر که در میانههای نمک تا ابد آرمیده سرنوشت خیلی از ساکنان اطراف این دریاچه است.
گزارش: محمد آقاییپر
انتهای پیام/ب*