به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی آستان قدس رضوی، حجت‌الاسلام محمد جواد نظافت در ویژه برنامه «نهج البلاغه و زندگی» که با حضور نهج البلاغه پژوهان در مرکز نمایشگاه و همایش‌ها آستان قدس رضوی برگزار شد، به ادامه تبیین حکمت های 103 و 104 نهج‌البلاغه پرداخت.

وی در تبیین حکمت 103 نهج‌البلاغه گفت: امام علی(ع) در این حکمت می‌فرمایند: دنیا و آخرت، دو دشمن متفاوت و دو راه جداى از یکدیگرند، پس کسى که دنیا پرست باشد و به آن عشق ورزد، به آخرت کینه ورزد و با آن دشمنى خواهد کرد. آن دو همانند شرق و غرب هستند انسان هرگاه به یکى نزدیک شود از دیگر دور می‌گردد، و آن دو همواره به یکدیگر زیان می‌رسانند.

این کارشناس دینی عنوان کرد: حُب به دنیا برای مؤمنی که حُب به آخرت دارد معنایی نداشته و در مراحل سعادت و کمال برای آن مانعی نمی‌تراشد. انسانی که اهل اشرافی گری است و بیشترین غصه امور دنیوی را دارد از آخرت نیک خویش فاصله گرفته و آن را از دست خواهد داد.

جمع بین دنیا و آخرت امکان‌پذیر نیست

وی با استناد به حدیث امام معصوم(ع) افزود: دنیا و آخرت مثل دو کف ترازو هستند، هر کس میل به دنیا بیشتر پیدا کند. آخرت خود را سبک‌تر می‌کند و جمع بین آن دو نیز امکان‌پذیر نیست زیرا سبب فریب نفس می‌شود.

نظافت با بیان اینکه هدف مؤمن آخرت است، اظهار کرد: دنیا و آخرت دو دشمن دیرینه هستند و لازمه آن این است که حقوق هر کدام را با توجه به موازین اسلامی رعایت شود. ‌دنیا مزرعه آخرت است لذا ترک آن صحیح نبوده و برای توشه آخرت در این دنیا باید سعی و تلاش کرد.

مدیر حوزه علمیه حضرت مهدی(عج) عنوان کرد: عمری که فدای دنیا شود سبب تلخی و جهنمی شدن زندگی ‌می‌شود، زندگی اگر بر مبنای اشرافی‌گری و مادیات باشد. اضطراب و استرس جای آرامش را در خانه گرفته و اهل خانه را فدای خواسته‌های خود می‌کند.

وی با اشاره به حکمت 104 گفت: از نوف بکّالى نقل شده، که در یکى از شب‏ها، امام على(ع) را دیدم براى عبادت از بستر برخاست، نگاهى به ستارگان افکند، و به من فرمود: خوابى یا بیدار؟ گفتم: بیدارم. فرمود: اى نوف خوشا به حال آنان که از دنیاى حرام چشم پوشیدند، و دل به آخرت بستند.

نظافت اظهار کرد: این حکمت می‌آموزد که مؤمن در نیمه شب اهل عبادت باشد و بخشی از عبادت خویش را به دیدن آسمان، ستارگان و کوه‌ها اختصاص دهد که این سیره اهل بیت(ع) بوده است.

این کارشناس دینی با بیان اینکه زهد بالاترین درجه تقوی است تصریح کرد: زهد که از آن به ساده زیستی تعبیر می‌کنیم، به این معناست که انسان از چیزی که مورد رغبت و میل اوست (خانه خوب، غذای خوب، مرکب و) . . . ، بخاطر هدف الهی و معنوی صرف نظر کرده و به زندگی ساده قناعت نماید و از تجمل و لذت گرایی پرهیز و با مستمندان و محرومان در وضع زندگی همدردی و همراهی نماید. این معنا مرتبه بالایی از کمال انسان و برای افراد کامل لذت بخش است و دارای فضیلت و آثار زیادی است.

این نهج البلاغه‌پژوه افزود: روح اهل زهد آنقدر وسعت دارد که هنگام از دست دادن چیزی، غمگین نشده و با بدست آوردن آن خوشحال نمی‌شوند و همیشه راضی به رضای حق تعالی هستند.

زهد آرامش‌بخش روح و جان است

این استاد حوزه با اشاره به اینکه دنیا پرستی توأم با اضطراب و نگرانی است، تأکید کرد: زهد دل آرامی برای جسم و روح می‌آورد و انسان زاهد زندگی شیرین و بدون دغدغه‌ای دارد.

وی با استناد به سخن امام علی(ع) گفت: اهل زهد به دنیا بى‌رغبت بوده، اگر چه مسرور و خندانند اما دلهایشان برای خدا گریان است و بهترین زهد، زهد مخفی و پنهانی است.

نظافت اظهار کرد: گریه و زارى براى خدا از مهم‏ترین ارزش‏‌ها و بهترین کارها و از والاترین عبادت‌هاست. مؤمن در پیشگاه حضرت دوست، داراى علائمى است و از علائم مهم او گریه و اشک چشم است و این گریه برای او نشاط آور است.

انتهای پیام/ آ