به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، بادنجان از دیدگاه طب سنتی دارای خواص متعددی است که میتوان به برخی از آنها اشاره کرد.
بادنجان مقوی معده، بازکنندۀ انسدادها و گرفتگیهای مجاری عروق بوده و مصرف آن با سرکه قابض شکم، مدر بول (ادارار) و با روغن ملین طبع است. مسکن دردهای گرم، خوشبو کننده عرق و برطرف کننده بدبویی زیر بغل و کنج ران بوده، پاشیدن دنبالههای خشک بادنجان بر موضع بواسیر و سایر امراض مقعد که با روغن بادام تلخ یا روغن بنفشه و یا بابونه چرب شده باشد مفید است.
شستشوی دست و پا با آب سیاه حاصل از خیساندن بادنجان برای رفع و خشک کردن عرق دست و پا مفید بوده و مصرف خاکستر بادنجان سوخته با سرکه به صورت خمی، در زدودن زگیل مؤثر است.
مالیدن تخم ساییده بادنجان رسیده و کاملا پخته شده، همراه با موم و روغن بر شقاق میان انگشتان پا و پاشنه پا بسیار موثر بوده و بر طرف کننده فوری این عارضه است.
عوارض مصرف طولانی و بدون مصلح:
از دیدگاه طب سنتی طبیعت بادنجان گرم و خشک در درجه دوم یا سوم است و مصرف مداوم آن بدون به کار بردن مصلحات آن، به سبب غلبۀ خشکی باعث ایجاد سودا و بیماری سودایی میشود، و پوست را بدرنگ، سیاه و یا زرد میکند.
بادنجان کوچک(نارس) باعث ایجاد لکههای سیاه صورت سردرد و جوشهای دهان میشود. وجود آلکالوئید سولاتین حتی مقادیر کم آن در معدههای ضعیف ممکن است اختلالات مسمومیتی ضعیفی ایجاد کند.
مصرف زیاد و به تنهایی بادنجان امکان ایجاد درد پهلو، زهار، بواسیر و درد چشم سوداوی را در پی خواهد داشت. به همین علت پخت آن با گوشت و روغن و گاهی با سرکه یا آب انار ترش و شیرین توصیه شده است.
انجمن تحقیقات طب سنتی ایران عنوان میکند: برای دفع و یا کاهش عوارض بادنجان طبق گفته حکیمان طب سنتی، بهتر است بادنجان قبل از مصرف برش داده شده و تمام قسمتهای آن نمک مالیده شود، سپس 2تا3 ساعت در آب سرد قرار داده شده تا آب سیاه یا زرد آن خارج شود، و این امر تکرار شود تا دیگر آب سیاهی خارج نشود، سپس بادنجانها را کاملا شسته و با گوشت بره و بزغاله جوان یا مرغ جوان فربه و روغن گاو تازه طبخ کند، یا در روغن سرخ کرده و بپزند سپس با سرکه یا آب انار یا آب غوره که مصلح و دافع سُدّه (گرفتگی) هستند مصرف شود.
انتهای پیام/