به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، در اواخر دهمین دوره لیگ برتر، سازمان لیگ برتر با تأکید کنفدراسیون فوتبال آسیا و الگوبرداری از کشورهای صاحب فوتبال اقدام به برگزاری نشستهای خبری پیش از بازی کرد. از آنجایی که ما همیشه در الگوبرداری ضعف داریم، در این زمینه هم ضعیف عمل کرده و میکنیم. این نشستهای خبری به جای اینکه برای اهالی مطبوعات «قاتق» نان شود، شده است قاتل جان و پوشش خبری آن هر هفته سختتر از قبل!
همانطور که عنوان شد ما الگو را درست برداشت نکردهایم و براساس رویه اشتباهی که در پیش گرفتهایم در مسیری غلط پیش میرویم. نام این نشستهای خبری که پیش از هر بازی برگزار میشود، مشخص است. «نشست خبری پیش از بازی». یعنی اینکه مربیان پیش از هر بازی رودرروی خبرنگاران بنشینند و در مورد بازی صحبت کنند که پیش روست. مربی از شرایط تیمش بگوید، در مورد حریف صحبت کند و اگر فرصت شد در مورد مسائل روز به اظهارنظر بپردازد. به همین خاطر است که در مسابقاتی چون لیگ قهرمانان آسیا زمان هر نشست خبری 15 دقیقه تعیین شده و برای لیگ ایران 30 دقیقه.
در لیگ برتر ایران فاصله نشستهای خبری مربیان هر دو تیم 30 دقیقه است اما گاهی اوقات اظهارات برخی مربیان آنقدر به درازا میکشد که از حوصله خارج میشود و به جای 30 تا بیش از یک ساعت هم به طول میانجامد! مربیان در نشستهای خبری به ویژه در نشستهایی که در تهران برگزار میشود از همه چیز میگویند. آنها حداقل زمان نشست را اختصاص میدهند به بازی و در باقیمانده زمان «از هر دری سخنی میگویند»!
گاهی اوقات نشست خبری پیش از بازی کارکرد دیگری برای مربیان پیدا میکند و میشود جلسه تسویه حساب. برخی مربیان فرصت را مهیا دیده و در مقابل خبرنگاران اکثریت رسانهها هر آنچه دل تنگشان میخواهد میگویند. مرتبط و بیارتباط به بازی هم باشد، مهم نیست. مهم تربیونی است که مفت و مجانی مقابل جناب مربی گشوده شده است تا بگوید، هر آنچه باید میگفته و در روزهای اخیر بنا به هر دلیلی نگفته است.
در همین نشستهای خبری هفته اخیر امیر قلعهنویی بیشتر زمان نشست خبری پیش از بازی راهآهن - استقلال را صرف پاسخگویی به جواد نکونام کرد و پاسخ اتهاماتی را که از سوی کاپیتان تیم ملی به او وارد کرده بود، داد. علی دایی هم از همه چیز گفت، خداحافظی کریمی، جدایی خلعتبری، حسینی و پولادی، کارتهای پایان خدمت و .... 90 درصد حرفهای دایی در مورد مسائلی غیر از بازی پرسپولیس - نفت بود که اصلاً به خاطر آن نشست خبری برگزار شده بود.
حال سؤال اینجاست، جناب مربی که دل پر دردی دارد و فرصت نشست خبری را برای گفتن دردهایش مغتنم میشمارد، چرا قبل از بازی تیمش سر درددلش باز میشود؟! آیا روز قبل از بازی زمان مناسبی برای انتقاد از این و آن است؟ مربیانی که به درست یا غلط ناچارند گاهی اوقات در آخرین تمرین تیمشان پیش از بازی که به ادعای محمود یاوری اصلیترین تمرین تیم است، غایب باشند، آیا باید به واگویه مباحثی بپردازند که حاصلی جز دمیدن در تنور حواشی ندارد؟
مربی که میآید و در نشست خبری 30 تا 45 دقیقه بدون توقف از این طرف و آن طرف حرف میزند، اگر نظرات و دیدگاهش مهم بوده و تا آن اندازه اهمیت داشته که رسانهای شود، چرا در یک نشست خبری مجزا آنها را بیان نمیکند؟ چرا برخی مربیان ما سه ماه سکوت میکنند و میخواهند در نشستهای خبری قبل و بعد از بازی حرفهای ناگفتهشان را که انباشته شده، بیان کنند؟ اگر این نشستهای خبری اجباری نبود، مربیان ما چه میکردند؟ روزه سکوت میگرفتند؟! بعید است!
بهتر نیست از همین ابتدای فصل سازمان لیگ به مبحث نشستهای خبری ورود کرده و با تعیین زمانی یکسان، از مربیان بخواهد، تنها و تنها در خصوص بازی پیش رو صحبت کنند و از بیان نکاتی که هیچ دردی از فوتبال ما دوا نمیکند، خودداری کنند؟ این یکی از اصول حرفهای است که رعایت آن همکاری مربیان و بازیکنان و البته خبرنگاران با سازمان لیگ را طلب میکند. متأسفانه برخی همکاران رسانهای هم در نشستهای خبری چندین و چند سؤال مطرح کرده و جلسات را به یک گفتوگوی دوجانبه تبدیل میکنند.
اگر این فرضیه را که پرسش برخی خبرنگاران از مربیان با هماهنگی قبلی است، باطل بدانیم، لازم است که اهالی مطبوعات و رسانهها با بازبینی رسالت کاری خود از طرح پرسشهای بیهوده خودداری کرده و زمان را برای طرح مسائلی که دردی از فوتبال ایران دوا میکند، بگذارند.
به امید روزی که همه چیز فوتبال ما حرفهای شود.
انتهای پیام/