امروز رحل دل گشوده، هم آوای عاشقان توس، نام زیبای رضا را به لحن سرخوشان موسم ذی القعده، به زبان آوریم. رازهای سینه نشین، امروز با ولایت عهد علی توان گفتن و حدیث سلسله هور و حصن نور از شکوفه های لبهای یار بشنیدن. روح من، راح راهیان و رحیق می پرستان و رضوان رضاجویان، تویی که رقیم لوح سرشت منی یا اباالحسن! رواق حریمت رشک قدسیان و قبله قائمین و محراب معتکفان، آنگاه که رخسار به دیدگان نماید، کبوتر جان از قفس تنگ تن وارهاند. روزگاری است که دلبسته آن گنبد زرین، نه من، که خیل خدا خواهانند. روایت ضریح تو و دست اهل نیاز و گونه های خیس، محفل آرای هر آشنای با رنج است. رسول صبای صبح و ایاز عصر، امروز عطر دل انگیز آستان قدس امام رئوف را به جانب دلشدگان ولایت به ارمغان آورد. راهیان توس و زائران انیس نفوس! خوشا لحظه های سبز حضور شما در بهشت میهن و مرقد نور.
امام خمینی (ره) فرموده اند: «دل های ملائکة الله متوجه آستان قدس رضوی است. اصلاً مرکز ایران، آستان قدس است و ما امیدواریم که همه ما را خداوند از خدمتگزاران آستان قدس رضوی - سلام الله علیه - قرار بدهد... همه نیروها، همه قدرت ها در هر جا هستند، محتاج به توجه خاص حضرت رضا - سلام الله علیه - هستند.» (صحیفه امام، ج16، ص: 388) در جای دیگری نیز فرمودند: «محضر مقدس امام ثامن -سلام الله علیه - مرکز نور است، مرکز علم الهی است، مرکزی است که باید همه در آن مرکز آستان بوسی کنید، و باید اظهار تأسف کنم که دست ما کوتاه است.» (صحیفه امام، ج 19، ص: 63) رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران، حضرت امام خمینی (ره)، با عنایت حقتعالی و با توجهات خاصه معصومین علیهم السلام به ویژه حضرت امام رضا علیه السلام، حکومت جمهوری اسلامی ایران را بنیان نهاد و همواره همگان را به حفظ و صیانت این حکومت الهی، توصیه می فرمود. از سیره و سخن معصومین از جمله حضرت ثامن الحجج علیهم السلام برمی آید که حفظ آیین اسلام و همگرایی مسلمین در رأس تمام امور قرار دارد و همه چیز حتی جان و مال و وجهه اجتماعی را باید بر سر آن نهاد و این صیانت و همدلی را بیشتر از همه شؤون، نصب العین قرار داد. تشکیل حکومت اسلامی نیز اصلی ترین پایه این بنای فرازمند و فروزنده است و حکومت و تمام ملزومات آن از جمله عدالت اجتماعی برای آن است که آحاد جامعه اسلامی به تکامل دینی و ارتقای دانش و اعتلای خداشناسی و پیوند و ارتباط مانا و نفوذناپذیر نایل شده و در سایه سار آن با آسودگی به مقام عبودیت برسند و این است که در ابتدای راه تسلیم، پس از اقرار به وحدانیت الهی و نفی معبودان واهی، در درجه نخست به عبودیت حضرت خاتم الانبیاء (ص) و سپس به رسالت و نبوت آن حضرت، مذعن می شویم.
پیوند و ارتباط مانایی که ذکر آن رفت، مفهوم و مصداق عینی «ولایت» است؛ بدین معنی که «ولایت» عامل پیوند مخلوق با خالق و نیز پیوند مخلوقات با یکدیگر در طریق عبودیت است و حکومت، یکی از وسایل و ملزومات نیل به آن محسوب می شود و هر گاه تشکیل حکومت دینی میسور نباشد، این ولایت الهی تعطیل بردار نیست و حضرات معصومین (ع) در صورت تحقق نشدن حکومت به واسطه شرایط اجتماعی، «ولایت » را از طرق دیگر در شریان های جامعه دینی، جاری می سازند.
همان گونه که می دانیم حضرت ثامن الائمه (ع) در مسیر مدینه به توس، وقتی که قدوم مبارکشان را بر سرزمین نیشابور گذاشتند، استقبال مردمی بی بدیلی از آن حضرت به عمل آمد و اندیشمندان و نویسندگان بسیاری از ایشان خواستند به عنوان تیمن و تبرک و یادگار این گذر تاریخی، حدیثی بفرمایند و همگان را از برکت آن منتفع سازند. امام رئوف شیعه، حدیث قدسی سلسلة الذهب را بیان فرمودند مبنی بر اینکه خداوند خبیر فرموده است کلمه «لا اله الا الله» حصن حصین و نفوذناپذیر من است و هرکس وارد این حصن شود، از عذاب دوزخ در امان خواهد بود. حضرت پس از طی مسافتی کوتاه دوباره سر از هودج برآوردند و فرمودند؛ من از شروط این پناهجویی به حصن توحید هستم.
عصاره تحلیل این سخن قدسی، آن است که یگانه جویی و یکتاپرستی و سعادت و تکامل دینی و اجتماعی، منوط به ولایت و حکومت الهی است و در واقع، این ولایت و حاکمیت، مقدمه ای برای نیل به ذی المقدمه عبودیت است و بدون آن هیچ حرکت و خیزش و فعالیت سیاسی، اجتماعی به سرانجام نخواهد رسید حتی اگر با خیر و خلوص و خداخواهی، قرین باشد. بندگی و عبودیت، اصل است اما اگر از طریق ولایت و پیوستگی صورت نپذیرد، حرکت رو به جلو و پیش رونده محسوب نمی شود و به واقع، در جا زدن و سکون و خمود، خواهد بود. نمونه های تاریخی این مدعا بسیار است منتج به اینکه ولایت پذیری و همگرایی ولایتمدارانه، نیک انجام و مورد رضایت معصومین (ع) بوده و عدول از آن، شقاوت ها و شقی های بسیاری را پرورانده است. ولایت رضوی که همان استمرار رسالت نبوی و ولایت علوی در طول تاریخ شیعه بوده، عنصر پر جاذبه ای است که با وجود دور بودن صاحب این ولایت آسمانی از مسند حکومت زمینی، حاکم قلب های اهل ایمان و جهاد و پارسایی بوده و پایگاه های مردمی آن همواره عامل هراس خلفای جور بنی امیه و بنی عباس بود و مأمون عباسی نیز به واسطه همین پیوند قلبی با محوریت «ولایت»، از بروز جنبش های عدالت خواهانه و حقیقت جویانه هراسید و اجبار امام معصوم به پذیرش ولایتعهدی نیز از جمله مکاید او بود که به اعتراف خودش می خواست مبحث مشروعیت الهی به حکومت غاصبانه اش ببخشد و مقبولیت مردمی را به دست آورد، پیشوای معصوم شیعه را در شؤون حکومت شریک گرداند و کژی ها و ناراستی های حاکمیت را فرافکنی نماید و بدین وسیله سیمای ولایی امام را خدشه دار سازد و تقدس و تنزه امامت را زیر سئوال ببرد، مراقب ارتباطات مردمی و تشریح و تبیین معارف ستم ستیزانه دینی توسط حضرت باشد و شعله های خشم ولایتمداران و علویون را خاموش سازد. به همین علت می گفت؛ «ما ظننت ان احداً من
آل ابی طالب یخافنی بعد ما عملته با الرضا» (گمان نمی کنم بعد از آنکه رضا را ولیعهد خود قرار دادم، از احدی از خاندان ابوطالب بترسم).
مأمون از نفوذ ولایی امام رضا (ع) به خوبی آگاه بود و به هر صورت ممکن می خواست خود را همرنگ با این صبغه ولایی، وانمود سازد. مأمون و کلاً خاندان عباسی از خویشاوندی خویش با بنی هاشم و آل علی (ع) سوء استفاده های بسیاری نموده و حتی با تبلیغات سوء، چنین وانمود می کردند که علت انتخاب رنگ سیاه برای لباس هایشان محزون بودن در مصیبت و ماتم شهیدان کربلاست به طوری که بسیاری از طبقات میانی و پایینی دستگاه حکومت ظالمانه شان احساس می کردند در راه خشنودی پیامبر و آل علی (ع) مشغول به خدمت هستند!
حضرت ثامن الحجج (ع) نیز از ابتدا با روش های گوناگون به خنثی سازی این تبلیغات واهی پرداخت، از جمله اینکه به تنهایی و بدون خاندان و خویشانش از مدینه به توس عازم شد، در مسیر این سفر از جمله نیشابور، نظر مردم را معطوف به مبحث ولایت می نمود و نهایتاً اینکه دخالت در شؤون سیاسی، فرهنگی و اجتماعی دستگاه خلافت را به هیچ وجه نپذیرفت.
با درود به ساحت پاک آباء و ابناء بزرگوار امام رئوف شیعه، زاد روز خجسته اش را به شیعیان و رضاجویان عزیز تهنیت می گوییم.
انتهای پیام/