به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مراسم افتتاح این نمایش «کسی نیست همه داستانها را به یاد آورد» به نویسندگی محمد چرمشیر و کارگردانی رضا حداد شب گذشته با حضور مجید سرسنگی، رئیس تماشاخانه ایرانشهر و هنرمندانی چون بهروز افخمی، مرجان شیرمحمدی، داوود رشیدی، سیاوش طهمورث، آتیلا پسیانی، هرمز هدایت، اصغر همت و... در تماشاخانه ایرانشهر برگزار شد. محمد چرمشیر زنگ افتتاح این نمایش را به صدا در آورد.
در ابتدای این مراسم مجری برنامه به بحثهای حاشیهای پرداخت و پس از او رضا حداد در صحبتی کوتاه اظهار داشت: من یک آرزو دارم و دلم میخواهد آن را با شما در میان بگذارم، امیدوارم در 4 سال آینده، حداقل 4 مرکز حرفهای تئاتر در تهران داشته باشیم و امیدوارم شهردار تهران و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در تحقق این مهم نهایت همکاری را داشته باشند.
مجید سرسنگی، رئیس تماشاخانه ایرانشهر در ادامه این مراسم با اشاره به انتقاد یکی از رسانه از محمد چرمشیر گفت: همان طور که میدانید نویسنده این کار محمد چرمشیر است، چرم شیر را همه به خوبی میشناسیم، سابقه آشنایی من با او به دوران دانشگاه باز میگردد؛ یعنی دهه 60، از همان موقع چرمشیر فعالیت نمایشی خود را شروع کرد و در سه دهه گذشته آثار زیادی را خلق کرده که اغلب این آثار در سالنهای مختلف اجرا شده است. مدتی پیش مقالهای در یکی از مجلات منتشر شد که نقدی بود بر کار چرمشیر، باید بگویم که من همیشه اعتقاد به فضای باز نقد داشتهام، از دو جهت دوستانی که کار آقای چرمشیر را نقد کردهاند تحسین میکنم؛ یکی اینکه واقعا بدون هراس و ترس حرفهایشان را راجع به یک نویسنده زدهاند و دیگری اینکه نام خود را هم پای مقاله گذاشتهاند، برخلاف برخی که این روزها با حروفی شبیه به الف. ب امضا میکنند.
وی تصریح کرد: در آن مقاله انتقادهایی از کار محمد چرمشیر شده بود، فارغ از اینکه چقدر این انتقادها درست یا غلط است؛ به نظر میرسد هر چه انتقادها از زمینههای احساسی فاصله بگیرد و به سمت نقدی آکادمیک و منطقی برود تاثیر بسیار زیادی بر تئاتر ما میگذارد. شاید یکی از نقصانهای جدیای که تئاتر ما در همه سالها داشته، نبود یک جریان نقادی سالم، علمی و منطقی بوده است. البته نقدهای خوبی هم نوشته شده است اما این جریان به عقیده من همراه با جریان تئاتر مسیر خود را طی نکرده است یعنی همیشه عقبتر از جریان تئاتر بوده است.
مدیر عامل خانه هنرمندان با بیان اینکه پس از نوشته شدن آن مقاله برخی ناراحت شدند و مطلبی نوشتند و امضاهایی جمع شد، اظهار داشت: اما خیلی خوشحالم که چرمشیر با فروتنی و با رشدی که در حوزه فرهنگی طی کرده است، خودش از این عمل جلوگیری کرد؛ اگر قرار است در کشور جریان و توسعه فرهنگی داشته باشیم، باید طاقت نقد را هم داشته باشیم و نقد را با نقد جواب بدهیم این نکتهای است که تئاتر ما را میتواند به جلو ببرد. اگر این نقد تبدیل شود به جریانات حاشیهای و شخصی، قطعا نه سودی برای تئاتر خواهد داشت نه سودی برای نویسندگانش و نه مخاطبانش؛ لذا اتفاقی که افتاد یک نکته مبارک و میمون برای ما داشت تا بدانیم انسانهای فرهنگی ما ظرفیتهای خودشان را چقدر تقویت کردهاند و آیا حاضرند در مقابل نقدی که از آنها میشود منطقی برخورد کنند و آن نقد را بپذیرند؟ یا احساسی برخورد میکنند و جریان نقد رابه سویی دیگر میبرند؟ به هر حال محمد چرمشیر در طول این سه دهه نمایشهایی را نوشته که حتما جای نقد دارد، بعضی خوششان میآید و بعضی دیگر خوششان نمیآید اما قطعا نقش و تاثیری که او در این سه دهه نمایشنامه نویسی ما داشته غیر قابل انکار است.
سرسنگی افزود: ما هم در تماشاخانه ایرانشهر با موضوع نقد روبه رو هستیم، برخی از دوستان میآیند و میگویند این نمایشی که گذاشتید مناسب ایرانشهر نبود یا بالعکس، برخی میگویند اینجا باید جایی برای تئاتر روشنفکری و تجربی باشد برخی هم میگویند باید مردم را جذب تئاتر کنیم. به هر حال شاید این اختلاف نظرها هیچ وقت از بین نرود در تمام طول تاریخ نمایش بوده و خواهد بود، آن چیزی که من میخواهم بگویم این است که همه ما به جای اینکه برخوردهایی که میکنیم برخورهای حذفی باشد، برخوردهایی باشد که بتواند افراد را با نقد موجه و منطقی متوجه اشتباهاتشان کند تا از این منظر تئاتر کشور منتفع شود. اگر محمد چرمشیر منتقدان و طرفدارانی نداشت باید به او شک میکردیم، اگر قرار باشد یک هنرمند هر کاری که میکند همه افراد را راضی کند، طبیعتا یک مشکلی در کار این هنرمند وجود دارد، به خاطر اینکه هنرمند یک تفکر، اسلوب و تکنیکی دارد که میتواند عدهای را راضی کند و عده دیگر شاید راضی نشوند.
در ادامه مراسم محمد چرمشیر گفت: روزی که ما به تئاتر آمدیم و جوانان ناپختهای بودیم، فکر میکردیم که در کنار بزرگانی قرار خواهیم گرفت و از آنها خواهیم آموخت و آرام آرام به جرگه تئاتر حرفهای کشور خواهیم پیوست. خب، نشد؛ مجبور شدیم در غیاب آنها این روند را پیگیری کنیم و روزگار سخت گذشت. انگار این سرنوشت و طالع ما بود از آغاز تا امشب که در خدمت شما هستیم. امشب هم من نماینده غایبین هستم، جای همه کسانی که باید اینجا باشند و در تئاتر ما باشند و به ما بیاموزند خالی است چه آنهایی که از این جهان رفتهاند و چه آنهایی که هستند و امشب اینجا نیستند. امیدوارم روزی برسد که تئاتر ما زیر سایه همه بزرگان بتواند آموختنیها را بیاموزد. باید بپذیرم که این تئاتر جای کوچکی است و باید حق بدهیم به جوانها که بخواهند حق و حقوق خود را بگیرند و به دلیل ناپختگیگاه رفتارهایی داشته باشند که به ذائقه خیلی از ما خوش نیاید. بزرگان این را به ما آموختند امیدوارم که ما هم بتوانیم به دیگران بیاموزیم که تئاتر جای فروتنی است جای تجربه است جای این است که بدانیم باید با تازهها زندگی کنیم. امیدوارم که تئاتر همیشه چراغش روشن باشد در زیر سایه بزرگان و آنچه که باید بیاموزیم را همگی در کنار یکدیگر بیاموزیم.
این نمایشنامه نویس با اشاره به صحبتهای سرسنگی، افزود: من تشکر میکنم از همه دوستانی که زیر آن نامهای که نوشته شده بود را امضا کردند، من را ببخشایند نخواستم که در واقع بیحرمتیای به امضا و لطف آنها داشته باشم، فقط مسئلهام این بود که تئاتر مملکت روزهای سختی را میگذراند و ما بیشتر از هر زمان دیگری به همدلی احتیاج داریم و اینکه از حاشیهها بپرهیزیم و کاری کنیم که تئاتر به آن نیاز دارد و آن هم کار و کار و کار، بازی، بازی و بازی، کارگردانی کارگردانی کارگردانی و نوشتن، نوشتن و نوشتن است. امیدوارم هیچ وقت تئاتر ما به حاشیهها گرفتار نشود. من دست آنهایی را که زیر آن نامه را امضا نکردهاند هم میبوسم به خاطر اینکه با توجه به آنچه سرسنگی گفت آنهایی که دوست میدارند و آنهایی که دوست نمیدارند در کنار یکدیگر سقف تئاتر ما را میسازند که امیدوارم همیشه و همیشه پابرجا باشد.
انتهای پیام/