به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مرتضی امیری اسفندقه یکی از هزاران ایرانی است که خانوادهاش در جنگ حضور داشت. سهم خانواده امیری اسفندقه از هشت سال حماسه و مقاومت، دو برادر شهید و یک پدر جانباز است. او چندی پیش در گفتوگو با تسنیم درباره برداران شهیدش و مقاومتی که سالها مردم ایران با طعم شیرین پیروزی و ایمان چشیده بودند، چنین گفت: آنها دیگر برداران من نیستند، برداران همه ایرانیها هستند، برداردان شما هم هستند. آنها رفتند جلوی گلوله ایستادند تا وطن به دست نامرد نیفتد، خودشان هم مَرد بودند با تمام وجود. رفتند تا ما الآن بتوانیم در آسایش حرف بزنیم و دغدغه اینکه چادر از سر شما و کت از تن من بکشند، نداشته باشیم.
اگر نخواهیم بگوییم که آنها عرفانی بودند، که اینچنین هم بودند، باید بگوییم که آنها رفتند تا ما بمانیم. بتوانیم اول مهر به مدرسه برویم، با هم قرار بگذاریم، در مسجد محل بوریم نماز بخوانیم، اگر اهل سینما هستیم، به سینما برویم و اگر اهل کافیشاپ هستیم ... .
آنها بیدعوی و ادعا رفتند، ایستادند و نگذاشتند یک وجب از این خاک به دست اجنبی برسد. آنها بردار همه هستند، شهدا برادران همه ایرانیها در داخل و خارج هستند. این را الآن شاید نتوانند باور کنند، که باورکردنی است، چرا باور نکنند؟ اگر آنها در بیابانهای داغ اهواز و کوههای سرد کردستان در برابر دشمن نمیایستادند ... .
ما که حمله نکردیم. ما تازه آماده میشدیم که به مدرسه برویم. آنها آمدند با تانک از روی رؤیاهای ما رد شدند. عدهای آمدند و ایستادند و نگذاشتند که رد شوند. گلوله خوردند و شهید شدند. آنها متعلق به همه ما هستند، باید برویم سنگ مزار آنها را بوسید. باید دست مادرانشان را ببوسیم. ما به مادرشان، همسایهشان، برادرشان و حتی سنگ مزارشان مدیونیم. سنگ مزار شهدا شعرهای عاشقانه است.
سنگ قبر عاشقان کشته اگر نخواهی باور کنی برای دین و آیین، وطن را که میتوانی باور کنی. اگر نگویی نگهبان دین و آیین بودند، نگهبان وطن که بودند. خانه تو را حفظ کردند و نگذاشتند درختان اقاقیای کوجه تو قطع شود. اجازه نداند آن درخت قطع شود و تو هم در زیر همین درخت اقاقیا با دوستانت قرار میگذاری. یک نفر برای اینکه این درخت اقاقیا قطع نشود، دستش قطع شده است.
انتهای پیام/